Γραφεί ο Χρήστος Α. Κατσαρός
Σε μία
κίνηση ανθρωπιάς και καλής θελήσεως προχώρησε την Τρίτη 8 Μαρτίου
ο Πολιτιστικός Σύλλογος Λιβαδιάς Σερρών διανέμοντας τρόφιμα και
ρουχισμό στους πρόσφυγες της Ειδομένης, αποδεικνύοντας έτσι ότι δεν έχει χαθεί από αυτόν τον τόπο του Ξένιου Δία ο ανθρωπισμός και η αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο, από
όπου κι αν προέρχεται και σε ό,τι και αν πιστεύει. Ιδιαίτερη μνεία
πρέπει να γίνει και στην τέως πρόεδρο του Συλλόγου, κα Αναστασία
Γκατζάκη και στον σύζυγό της, κο Γεώργιο Γκατζάκη, αλλά και στον
αντιπρόεδρο της Τοπικής Κοινότητας Λιβαδιάς, κο Εμμανουήλ Μουμτζίδη, για
την αμέριστη βοήθειά τους στον γράφοντα αναφορικά με την μεταφορά της
ανθρωπιστικής βοήθειας.
Αξίζει
να σημειωθεί ότι η πλειονότητα των κατοίκων του χωριού, οι οποίοι με
προθυμία προσέφεραν από το υστέρημά τους, προέρχονται από προσφυγικές
οικογένειες που βρήκαν καταφύγιο στη μητέρα-Ελλάδα είτε από την Βόρεια
Ανατολική Ρωμυλία (από τα χωριά Άσπρος, Χότζακιοβ, Κουρή και Κόζακος
περιοχής Βάρνας) είτε από την Ανατολική Θράκη ( από τις περιοχές
Τσιφλίκιοϊ, Τσελέπκιοϊ της Τσαταλτζας και Μαγκριώτισσα Τσακλί της Βιζύης
των Σαράντα Εκκλησιών) τη Μικρασία και τον Πόντο είτε είναι Έλληνες
Σαρακατσάνοι εκδιωγμένοι από την περιοχή της τότε ενωμένης
Γιουγκοσλαβίας, κυρίως από την περιοχή της Βαρντάρσκα.
Ωστόσο,
είναι λυπηρό η επίσημη πολιτεία να είναι απούσα από τις εξελίξεις,
αφήνοντας 15.000 ψυχές να ταλαιπωρούνται στα Ελληνοσκοπιανά σύνορα με τη
γειτονική χώρα να κρατά αδιάλλακτη και βάρβαρη στάση απέναντι σε
εξαθλιωμένους ανθρώπους με σκοπό να διαπραγματευτεί και να επιτύχει
οικονομικά και πολιτικά οφέλη που θα την εισάγουν από το παράθυρο στους
κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Οι Έλληνες όμως γνωρίζουμε καλά την προσφυγιά και τον πόνο της απώλειας, έχει περάσει στο DNA μας
μέσα από τις διηγήσεις των παπούδων και των γιαγιάδων μας, όπως
γνωρίζουμε καλά κι από μετανάστευση. Γνωρίζουμε ακόμα κι από συμπόνοια,
είναι το δόγμα της θρησκείας μας η αγάπη προς την εικόνα του Θεού, τον
άνθρωπο, ας θυμηθούμε πώς σώθηκαν την περίοδο της Κατοχής τόσοι
συνάνθρωποί μας από εκτελέσεις και κρεματόρια- ποιον ένοιαξε αλήθεια αν
ήταν αλλόθρησκοι-και είναι αδιανόητο να γνωρίζουμε ότι σήμερα στο σπίτι
μας μέσα, στην ίδια μας την πατρίδα υπάρχουν άνθρωποι που γλύτωσαν από
τη φρίκη του πολέμου, και μάλιστα του πιο φοβερού, αυτού που γίνεται στο
όνομα ενός θεού που επιζητά το αίμα των αθώων με τον πιο ειδεχθή τρόπο,
άνθρωποι που βίωσαν ό,τι πριν ένα αιώνα περίπου οι δικοί μας πρόσφυγες
από τα Ελληνικά μέρη της Μ. Ασίας και του Πόντου και να αφήνονται στην
τύχη τους. Ο Ελληνικός λαός θα δώσει σίγουρα ένα βροντερό παρόν στην ανθρωπιά και τις αξίες του.
Χρήστος Α. Κατσαρός (Chris Sintiki)
