Γράφει ο
Γεώργιος Δημητράκης
Η κρίση χρέους
που βιώνουμε από το 2009 με τις συνεχείς διαπραγματεύσεις, οι οποίες καταλήγουν
σε οδυνηρά Μνημόνια, αλλά τώρα και η πολύμηνη άκαμπτη αντίδραση της
νεοεκλεγείσης Κυβέρνησης με τις «κόκκινες γραμμές» οφείλεται εις την
πολυπλοκότητα, ιδιαιτερότητα και μοναδικότητα του ελληνικού προβλήματος. Δεν
είναι όμως εύκολη υπόθεση η παραδοχή της αλήθειας, αυτής της οδυνηρής πραγματικότητας,
ότι όσο περισσότερο συνεχίζονται οι ατέρμονες διαπραγματεύσεις, τόσο
περισσότερο δυσοίωνο διαγράφεται το μέλλον της χώρας μας, αλλά και τόσο
περισσότερο αυξάνεται η απαισιοδοξία σε
όλες τις πλευρές. Παράλληλα και τόσο περισσότερο δυσχεραίνεται η συνειδητοποίηση
και κατανόηση των πραγματικών αιτίων και των συμπεριφορών όλων εκείνων των
υπευθύνων που οδήγησαν την χώρα μας εις την καταστροφή.
Όμως η έννοια της καταστροφής συγχέεται με την έννοια της κρίσης. Η οποία εις την πραγματικότητα ξεκίνησε ήδη από το 1981, όπου επικράτησε μία καταναλωτική κουλτούρα σε πλατιά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, στηριζόμενη δυστυχώς και κυρίως σε καταχρήσεις κοινοτικών κονδυλίων και ξένων δανείων, δημιουργώντας έτσι μία σκληρή οικονομική πραγματικότητα. Η καταστροφή όμως απελευθερώνει και θεραπεύει τον άνθρωπο π.χ. την κοινωνία από τις μιζέριες, τις ρυπαρές νοοτροπίες και ασθένειες της.Εκ του λόγου αυτού η ειλικρινής επικοινωνία εντός της ελληνικής κοινωνίας και εις την πολιτική είναι έννοιες απαραίτητες για κάθε πολιτισμένο άνθρωπο π.χ. κοινωνική οντότητα. Η έννοια της πολιτικής έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο από τότε που οι άνθρωποι την θέσπισαν ως τρόπο οργάνωσης και επίλυσης των διαφορών τους. Άρα υπό την έννοια αυτή δεν πρέπει να υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ εκείνων που ψηφίζουν, δηλαδή των πολιτών, και εκείνων που εκλέγονται, δηλαδή των πολιτικών. Διότι η ευθύνη για ότι συμβαίνει σε μία χώρα είναι κοινή για όλους. Για τους πολίτες, αλλά και για τους πολιτικούς. Εις την Ευρώπη υπάρχει η ρήση: «η εμπιστοσύνη είναι καλή, αλλά ο έλεγχος ακόμη καλύτερος!».
Εις τις προγραμματικές δηλώσεις ενώπιον της Βουλής της 8.Μαίου 2015 ο Πρωθυπουργός κ. Τσίπρας ανέφερε ότι «πολιτική απόφαση ήταν η ένταξη της Ελλάδος το 1981 εις την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως και πολιτική απόφαση ήταν και η ένταξη της Ελλάδος εις την Ζώνη του Ευρώ το 2001, διότι η χώρα μας δεν πληρούσε και εις τις 2 περιπτώσεις τους όρους της Ε.Ε.».
Μόλις 2 ημέρες αργότερα, την 10.Μαίου 2015 ο Γενικός Γραμματέας Κοινωνικών Ασφαλίσεων κ. Ρωμανιάς δήλωσε δημοσίως, ότι: «οι κύριες συντάξεις θα κατέλθουν εις το ανώτατο επίπεδο των 200-300 Ευρώ, αν ισχύσει η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος». Αυτό αυτομάτως σημαίνει επαναφορά και των μισθών εις το επίπεδο του έτους 1980!
Αν οι
επιγραμματικές αυτές δηλώσεις Πολιτικών Ηγεσιών και διαφόρων Οργάνων, των
υπευθύνων της ελληνικής πολιτικής σε όλους τους βαθμούς, είναι άκρως δυσάρεστες
για όλους μας, παράλληλα θα θέλαμε να ακούσουμε από όλους αυτούς, όχι μόνον
μισόλογα, αλλά τώρα όλες τις αλήθειες για όλα όσα έχουν συμβεί μετά το 1980, τα
οποία οδήγησαν την χώρα μας εις την καταστροφή. Ώστε εμείς ως Λαός να αναλάβουμε
τις δικές μας ευθύνες, για τις εσφαλμένες πολιτικές και κομματικές επιλογές που
κάναμε τα τελευταία 35 χρόνια.
Αλλά και να αναζητήσουμε ευθύνες από όλους
εκείνους τους πολιτικούς και συνοδοιπόρους, τους δεκάδες χιλιάδες
παρατρεχάμενους κηφήνες, τους χιλιάδες οικονομικούς συμβούλους(!), οι οποίοι χρησιμοποίησαν την Εξουσία, τους
Κρατικούς Μηχανισμούς και Θεσμούς για να στήσουν εις την χώρα μας το πάρτι του
αιώνα. Ποίοι ευθύνονται
για την μεταστροφή του φρονήματος της εθνικής ευθύνης και φιλοπατρίας των μέχρις
το 1980 εκατομμυρίων προσγειωμένων, εργατικότατων και έντιμων Ελλήνων, με την
ανεπανάληπτη αυτάρκεια, εγκράτεια, αυταπάρνηση, αξιοπρέπεια, υπερηφάνεια που
αντιμετώπιζε επί δεκαετίες κάθε κρίση, σε
μία τώρα καταναλωτική κοινωνία η οποία κατέστρεφε κυριολεκτικώς την υπόσταση
του Έθνους;
Ποίοι ευθύνονται από το 1981 και εντεύθεν για το στήσιμο ενός επικίνδυνου τεράστιου πελατειακού
μηχανισμού βασιζόμενο μόνον εις την κατανάλωση, η οποία φαινομενικά ανέβαζε το
βιοτικό επίπεδο, ενώ παράλληλα παρέλυε και τελμάτωνε σε επικίνδυνο βαθμό την
παραγωγικότητα, και έθετε ολόκληρη την χώρα υπό εξάρτηση και υπό έλεγχο από τις
χρηματοδοτήσεις της Ε.Ε., τις Διεθνείς Τράπεζες, τους ευρωπαίους τουρίστες και
την κτηματομεσιτική φούσκα;
Ποίοι
ευθύνονται για την διασπάθιση δημοσίου χρήματος, των κοινοτικών κονδυλίων και τραπεζικών
δανείων εκατοντάδων δισεκατομμυρίων Ευρώ με την διόγκωση ενός αδηφάγου
Πελατειακού Κράτους, κατά παράβαση των διεθνών κανόνων της Οικονομίας, αλλά και
της Ε.Ε., και όχι για τον εκσυγχρονισμό της χώρας, την ανάπτυξη της Ελληνικής
Οικονομίας και την παραγωγικότητα; Ποίοι
ευθύνονται για τον δεκαπλασιασμό των μισθών και συντάξεων, τον αυθαίρετο ανταγωνισμό και εξίσωση με
τους μισθούς, συντάξεις και παροχές των χωρών των ισχυρότατων Οικονομιών της Ευρωζώνης;
Ολέθριες και αντεθνικές πολιτικές εναντίον του εκσυγχρονισμού της χώρας,
της πραγματικής ανάπτυξης και της παραγωγικότητας, που μετέτρεπαν την Πατρίδα
μας σε ουραγό και υποανάπτυκτη χώρα εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τέλος ποίοι
ευθύνονται και για την ενθάρρυνση, την συμμετοχή και προστασία εξωγενών
παραγόντων, των μιζαδόρων και κερδοσκόπων εις το πάρτι της Ελλάδος; Το οποίο όχι
μόνον κατέστρεψε την χώρα μας, αλλά παράλληλα η Πατρίδα μας ανέχεται τώρα και
τις εθνικές ταπεινώσεις, τους εκβιασμούς, τις απειλές και όλων εκείνων οι οποίοι συνεχίζουν να κερδοσκοπούν
ακόμη και επάνω εις το κουφάρι της Ελλάδος που δημιούργησαν ενδογενείς και
εξωγενείς εθνοκτόνοι.
Δεν μας εκπλήσσουν
οι προειδοποιητικές δηλώσεις των Πολιτικών Ηγεσιών και Θεσμικών Οργάνων της χώρας
μας, των χιλιάδων πολιτικών και παρατρεχάμενων, των δεκάδων χιλιάδων
οικονομικών συμβούλων και επαγγελματιών
Συνδικαλιστών, οι οποίοι επί δεκαετίες γνώριζαν -αλλά σιωπούσαν για ιδιοτελείς
λόγους!- για τις συνέπειες των αντεθνικών συμπεριφορών των, και παριστάνουν
τώρα τους «Αναμάρτητους», τους «Συμβουλάτορες», αλλά και τους «Προφήτες». Μας φοβίζει
και μας εξοργίζει όμως αφάνταστα οι προμελετημένες προειδοποιήσεις ότι θα
επανέλθουμε σε μισθούς και συντάξεις κάτω από το ανώτατο επίπεδο των 200 έως 300
Ευρώ της προ του 1980 εποχής. Αλλά τώρα δυστυχώς
σε μία χώρα με τελείως καταστραμμένους κοινωνικούς και παραγωγικούς ιστούς, με
ένα Λαό καθημαγμένο από τα επαχθή και
καταστροφικά Μνημόνια.Όμως όλοι οι
οποίοι ευθύνονται για την κατάντια της Πατρίδας μας οφείλουν να γνωρίζουν ότι πολύ
σύντομα η απάθεια του Λαού μας θα μετατραπεί σε μία ανεξέλεγκτη οργή και
έκρηξη, με όλες τις συνέπειες.