Twitter@EmOikonomidis
Το επώνυμό του είναι εξαιρετικά βαρύ. Σαν την Ιστορία. Ίσως και να ετεροπροσδιορίζει διαχρονικά τον Γιώργο Παπανδρέου, καθώς ο γιος του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, και τελευταίος του Οίκου του που έγινε πρωθυπουργός, ανέβηκε καλπάζοντας τα σκαλιά της πολιτικής ανέλιξης, εν πολλοίς όχι απολύτως έτοιμος για τη δύσκολη αποστολή που κλήθηκε να αναλάβει.
Εσχάτως, είναι περισσότερο από προφανές, όπως έχουν αποκαλύψει με σειρά αναλυτικών δημοσιευμάτων τα “Υστερόγραφα”, ότι ο Γιώργος Παπανδρέου επιδιώκει μια πολιτική ρεβάνς, περίπου αυτονόητη, και μάλλον κατανοητή, σε ανθρώπινο επίπεδο. Θέλει να πάρει πίσω το ΠΑΣΟΚ, από τον άνθρωπο στον οποίο καταλογίζει ότι βρίσκεται πίσω από την άγαρμπη και άκομψη ανατροπή του, αρχικά από την πρωθυπουργία και στη συνέχεια από την ηγεσία του Κινήματος, εκείνους τους δύσκολους μήνες του 2011 και του 2012.
Με το ΠΑΣΟΚ να έχει αυτοκαθηλωθεί ως αυτόνομος σχηματισμός, και να συμμετέχει στις ευρωεκλογές υπό τη σημαία της “Ελιάς”, και τις δημοσκοπήσεις να προδικάζουν, για εκείνους που διαθέτουν ακόμη τη στοιχειώδη ψυχραιμία να διαβάζουν πίσω από τα ποιοτικά ευρήματά τους, ότι πιθανότατα η ενιαία Κεντροαριστερά δεν θα καταφέρει να εκλέξει ευρωβουλευτή, στη μάχη του Μαϊου για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ο ρόλος του Γιώργου Παπανδρέου στις εξελίξεις που έρχονται μετά την 25η Μαϊου είναι εκ των πραγμάτων κομβικός.
Αν ανατρέξει κανείς στο παπανδρεϊκό dna, αλλά και στην πολιτική φιλοσοφία που διαχρονικά έχει συντροφεύσει τον Γιώργο Παπανδρέου στη διαδρομή του στον δημόσιο βίο, εύκολα θα συμπεράνει ότι ο τελευταίος των Παπανδρέου που έγινε πρωθυπουργός, κοιτάζει… αριστερά του Κέντρου. Και μόνο.
Επιδιώκει δηλαδή ευρύτερες συνεργασίες και ζυμώσεις με πολιτικές δυνάμεις που απέχουν ακόμη και από τον μεσαίο χώρο, προκειμένου να χαράσσει διακριτή γραμμή διαφοροποίησης από την Κεντροδεξιά.
Αν λοιπόν ο Γιώργος Παπανδρέου θέλει να πάρει πίσω το ΠΑΣΟΚ, ή να ηγηθεί ενός νέου μορφώματος που προφανώς θα έχει τα χαρακτηριστικά του Κινήματος που ίδρυσε ο πατέρας του, είναι προφανές ότι το επόμενο βήμα στον στρατηγικό σχεδιασμό του θα είναι η αναζήτηση πολιτικών συμμαχιών με κυβερνητικό αποτύπωμα.
Δηλαδή, με τη Δημοκρατική Αριστερά, με το Ποτάμι και… με τον ΣΥΡΙΖΑ. Στο εναπομείναν ΠΑΣΟΚ άλλωστε, δεν απουσιάζουν εκείνοι που θεωρούν ότι ένα στρατηγικό λάθος του Ευάγγελου Βενιζέλου ήταν η απόλυτη “εχθρότητα” που διακρίνει τις σχέσεις του με τον Αλέξη Τσίπρα. Και πιστεύουν ότι το ΠΑΣΟΚ μετά τις εκλογές θα μπορούσε να συμμετάσχει μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δυνάμεις, σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς.
Επιλογική στόχευση αυτού του σχεδιασμού; Η απομόνωση της Νέας Δημοκρατίας και της Κεντροδεξιάς. Στο παπανδρεϊκό dna άλλωστε ενυπάρχει και η συγκεκριμένη παράμετρος, για να μην ξεχνιόμαστε…
Το επώνυμό του είναι εξαιρετικά βαρύ. Σαν την Ιστορία. Ίσως και να ετεροπροσδιορίζει διαχρονικά τον Γιώργο Παπανδρέου, καθώς ο γιος του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, και τελευταίος του Οίκου του που έγινε πρωθυπουργός, ανέβηκε καλπάζοντας τα σκαλιά της πολιτικής ανέλιξης, εν πολλοίς όχι απολύτως έτοιμος για τη δύσκολη αποστολή που κλήθηκε να αναλάβει.
Εσχάτως, είναι περισσότερο από προφανές, όπως έχουν αποκαλύψει με σειρά αναλυτικών δημοσιευμάτων τα “Υστερόγραφα”, ότι ο Γιώργος Παπανδρέου επιδιώκει μια πολιτική ρεβάνς, περίπου αυτονόητη, και μάλλον κατανοητή, σε ανθρώπινο επίπεδο. Θέλει να πάρει πίσω το ΠΑΣΟΚ, από τον άνθρωπο στον οποίο καταλογίζει ότι βρίσκεται πίσω από την άγαρμπη και άκομψη ανατροπή του, αρχικά από την πρωθυπουργία και στη συνέχεια από την ηγεσία του Κινήματος, εκείνους τους δύσκολους μήνες του 2011 και του 2012.
Με το ΠΑΣΟΚ να έχει αυτοκαθηλωθεί ως αυτόνομος σχηματισμός, και να συμμετέχει στις ευρωεκλογές υπό τη σημαία της “Ελιάς”, και τις δημοσκοπήσεις να προδικάζουν, για εκείνους που διαθέτουν ακόμη τη στοιχειώδη ψυχραιμία να διαβάζουν πίσω από τα ποιοτικά ευρήματά τους, ότι πιθανότατα η ενιαία Κεντροαριστερά δεν θα καταφέρει να εκλέξει ευρωβουλευτή, στη μάχη του Μαϊου για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ο ρόλος του Γιώργου Παπανδρέου στις εξελίξεις που έρχονται μετά την 25η Μαϊου είναι εκ των πραγμάτων κομβικός.
Αν ανατρέξει κανείς στο παπανδρεϊκό dna, αλλά και στην πολιτική φιλοσοφία που διαχρονικά έχει συντροφεύσει τον Γιώργο Παπανδρέου στη διαδρομή του στον δημόσιο βίο, εύκολα θα συμπεράνει ότι ο τελευταίος των Παπανδρέου που έγινε πρωθυπουργός, κοιτάζει… αριστερά του Κέντρου. Και μόνο.
Επιδιώκει δηλαδή ευρύτερες συνεργασίες και ζυμώσεις με πολιτικές δυνάμεις που απέχουν ακόμη και από τον μεσαίο χώρο, προκειμένου να χαράσσει διακριτή γραμμή διαφοροποίησης από την Κεντροδεξιά.
Αν λοιπόν ο Γιώργος Παπανδρέου θέλει να πάρει πίσω το ΠΑΣΟΚ, ή να ηγηθεί ενός νέου μορφώματος που προφανώς θα έχει τα χαρακτηριστικά του Κινήματος που ίδρυσε ο πατέρας του, είναι προφανές ότι το επόμενο βήμα στον στρατηγικό σχεδιασμό του θα είναι η αναζήτηση πολιτικών συμμαχιών με κυβερνητικό αποτύπωμα.
Δηλαδή, με τη Δημοκρατική Αριστερά, με το Ποτάμι και… με τον ΣΥΡΙΖΑ. Στο εναπομείναν ΠΑΣΟΚ άλλωστε, δεν απουσιάζουν εκείνοι που θεωρούν ότι ένα στρατηγικό λάθος του Ευάγγελου Βενιζέλου ήταν η απόλυτη “εχθρότητα” που διακρίνει τις σχέσεις του με τον Αλέξη Τσίπρα. Και πιστεύουν ότι το ΠΑΣΟΚ μετά τις εκλογές θα μπορούσε να συμμετάσχει μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δυνάμεις, σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς.
Επιλογική στόχευση αυτού του σχεδιασμού; Η απομόνωση της Νέας Δημοκρατίας και της Κεντροδεξιάς. Στο παπανδρεϊκό dna άλλωστε ενυπάρχει και η συγκεκριμένη παράμετρος, για να μην ξεχνιόμαστε…
