Twitter@EmOikonomidis
Οι επέτειοι συνηθίζουν να λειτουργούν ως η αποπροσανατολιστική δικαιολογία για τη… λήθη που προηγήθηκε, και πιθανότατα εκείνη την οποία θα ακολουθήσει. Και η σημερινή επέτειος της συμπλήρωσης ενός έτους από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, κάθε άλλο παρά ως εξαίρεση στον παραπάνω κανόνα λειτουργεί.
Ο νεαρός μουσικός έγινε σύμβολο, με τη δολοφονία του. Και το δικό του αίμα ήταν εκείνο που οδήγησε στη δικαστική δίωξη των ηγετικών στελεχών και λοιπών μελών της Χρυσής Αυγής, ώστε να αρχίσει να σπάει το απόστημα αυτού του επικίνδυνου, φασιστικού, ακραίου και εγκληματικού μορφώματος.
Η μεγάλη συζήτηση ωστόσο, την οποία εντέχνως προσπερνάμε, αφορά στο… τι συνέβαινε πριν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Με την ανοχή να είναι η πιο ήπια περιγραφή της αντιμετώπισης της Χρυσής Αυγής, όχι μονάχα από τους κρατικούς θεσμούς και το πολιτικό σύστημα, αλλά από την ίδια την κοινωνία.
Ακόμη και σήμερα άλλωστε, ακόμη και με μια δολοφονία στο “βιογραφικό” της, η Χρυσή Αυγή εξακολουθεί να συγκεντρώνει την ψήφο συμπολιτών μας. Πολλών συμπολιτών μας. Που φυσικά δεν έγιναν ξαφνικά ακραίοι, ούτε ασπάζονται τις φασιστικές αντιλήψεις της οργάνωσης του Νίκου Μιχαλολιάκου.
Η Χρυσή Αυγή πάτησε πάνω στην εθνική δυστυχία που προκάλεσε το Μνημόνιο. Αποτελεί η παράμετρος αυτή δικαιολογία; Προφανώς όχι. Στις Δημοκρατίες ωστόσο δεν μπορείς να υποχρεώσεις κανέναν να συμπεριφερθεί διαφορετικά από ό, τι ο ίδιος επιθυμεί.
Εκεί δοκιμάζεται η ατομική ευθύνη. Στα δύσκολα. Στα πολύ δύσκολα που βιώνουμε σήμερα. Και δυστυχώς, όπως έχουμε αποδείξει πολλές φορές στο παρελθόν, έχουμε έντονο μέσα μας το στοιχείο του… πανηγυριού.
Με την υποκρισία να αποτελεί περίπου… φυσική συμπεριφορά, τρόπο ζωής, σχεδόν… αξίωμα.
ysterografa.gr
