Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Έχει επικρατήσει τον τελευταίο καιρό να αποκαλούμε απαξιωτικά «λογιστές» όλους εκείνους που ασχολούνται (λέμε τώρα) με το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας.Στην πραγματικότητα πρόκειται για δυσφήμηση του επαγγέλματος των λογιστών.
Λυπάμαι να πω πως δεν είναι ούτε λογιστές. Είναι παραζαλισμένοι και ανίκανοι άνθρωποι που πλέον δεν ξέρουν ούτε τι κάνουν, ούτε τι λένε.
Τα παραδείγματα είναι πολλά. Θα αναφερθώ σήμερα σε ένα που δείχνει να τα περιλαμβάνει όλα.
Και αποδεικνύει ότι αν δεν μπορούν να καταλάβουν αυτό, τότε δεν μπορούν να καταλάβουν τίποτε.
Ο λόγος για την οριζόντια περικοπή της τάξης του 50% που αποφασίστηκε, προφανώς χωρίς να γίνει ο παραμικρός λογιστικός υπολογισμός, στις δαπάνες για τη μάχη κατά των ναρκωτικών.
Δεν χρειάζεται να πούμε τα αυτονόητα. Ότι δηλαδή σε περιόδους κρίσης, όλα τα κοινωνικά προβλήματα αναδεικνύονται και διογκώνονται.
Θα σταθώ σε μια έρευνα του ΚΕΘΕΑ, που αποδεικνύει πως το κόστος της καταπολέμησης των ναρκωτικών και απεξάρτησης από αυτά, είναι υποπολλαπλάσιο του κόστους της εξάρτησης.
Φυσικά, ούτε που τους πέρασε από το μυαλό – οπότε τι να περιμένουμε για όλα τα άλλα;
Ως γνωστόν, οι ναρκομανείς εμφανίζουν αυξημένες ανάγκες υγείας. Τα ναρκωτικά τους προκαλούν σοβαρά παράπλευρα προβλήματα και χρειάζεται είτε να νοσηλεύονται στα νοσοκομεία και στα ψυχιατρεία, είτε να επισκέπτονται ιδιώτες γιατρούς.
Έχει υπολογιστεί ότι το μέσο κόστος μιας ημέρας νοσηλείας είναι 117 ευρώ, μια επίσκεψη σε νοσοκομείο 15 ευρώ, μια επίσκεψη σε ιδιώτη γιατρό 50 ευρώ, μια ημέρα νοσηλείας σε ψυχιατρική κλινική στην τρίτη θέση 51 ευρώ, μια επίσκεψη σε ψυχίατρο 50 ευρώ.
Επιπλέον, οι ναρκομανείς έχουν συνεχώς προβλήματα με τον νόμο. Συλλαμβάνονται, δικάζονται, φυλακίζονται.
Το μέσο κόστος μιας σύλληψης (απασχόληση αστυνομικών και προσαγωγή), υπολογίζεται στα 20 ευρώ.
Το μέσο κόστος μιας ακροαματικής διαδικασίας είναι 16 ευρώ, το μέσο κόστος μιας ημέρας φυλάκισης 30 ευρώ.
Έτσι, το μέσο ημερήσιο κόστος ανά άτομο φθάνει τα 136,5 ευρώ.
Αντίθετα, το μέσο ημερήσιο κόστος της διαδικασίας απεξάρτησης δεν ξεπερνά τα 30 ευρώ – 29,47 ευρώ αν το άτομο βρίσκεται σε θεραπευτική κοινότητα διαμονής, 29,43 για τη θεραπευτική κοινότητα ημερήσιας φροντίδας και 21,42 για το θεραπευτικό πρόγραμμα εξωτερικής παρακολούθησης.
Επομένως, ακόμη και αν φθάσαμε πλέον στο σημείο να μην ενδιαφερόμαστε για την θεραπεία των εξαρτημένων και την επιστροφή τους στην κοινωνία, η παραμονή τους στα ναρκωτικά ΔΕΝ ΣΥΜΦΕΡΕΙ!
Πολύ περισσότερο που όσο περισσότερο παραμένει κάποιος στα ναρκωτικά, τόσο αυξάνουν τα προβλήματα υγείας (και επομένως οι θεραπευτικές ανάγκες για τις παράπλευρες συνέπειες της εξάρτησης), τα προβλήματα παραβατικότητας, αλλά και ο αποκλεισμός από την εργασία – οπότε αν κάποιος δεν δουλεύει ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΚΑΙ ΦΟΡΟΥΣ.
Σύμφωνα με την έρευνα για κάθε ένα ευρώ που διατίθεται για την θεραπεία, εξοικονομούνται από 4,6 ως 6,5 ευρώ.
Μάλιστα, το να βρίσκεται κάποιος σε μια θεραπευτική κοινότητα κοστίζει πολύ λιγότερο από το να βρίσκεται στη φυλακή – όπου ελάχιστες πιθανότητες έχει να θεραπευθεί, ενώ είναι πολύ υψηλά τα ποσοστά της υποτροπής μετά την αποφυλάκιση.
Όλα αυτά είναι προφανώς αυτονόητα. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυΐα για να αντιληφθεί κανείς πως είναι προτιμότερο (και συμφερότερο) να τρέφεις κάποιον με σκοπό τη θεραπεία του, παρά να τον τρέφεις επειδή τον έχεις βάλει στη φυλακή.
Είναι προφανές, όμως, πως ο δείκτης ευφυΐας βρίσκεται στο ναδίρ.
Για να μην μιλήσουμε (ξανά) για την καραμέλα της μεθαδόνης. Η οποία ξαφνικά εμφανίζεται ως πανάκεια, ενώ στην πραγματικότητα είναι ναρκωτικό που δίνεται σε χάπια και το μόνο που επιτυγχάνει είναι να απομακρύνει τους εξαρτημένους από την πιάτσα, χωρίς όμως καμιά προοπτική θεραπείας τους.
Η χορήγηση μεθαδόνης μπορεί να αποτελέσει μέρος της θεραπείας, αλλά μόνο όταν χορηγείται στο πλαίσιο διαδικασίας απεξάρτησης, υπό την παρακολούθηση εξειδικευμένων επιστημόνων, που σιγά-σιγά αρχίζουν να μειώνουν τη δόση.
Η απόφαση, όμως, να χορηγείται ως… ασπιρίνη από όλα τα δημόσια νοσοκομεία, αποτελεί απλώς ένα επικοινωνιακό τρυκ προκειμένου να μειωθεί η λίστα αναμονής.
Πολύ σύντομα θα ακούσουμε τις θριαμβολογίες περί της μείωσης της περίφημης λίστας. Αλλά για θεραπεία, ούτε λόγος.
Πολύ σύντομα θα σκεφθούν να στείλουν τους εξαρτημένους κατ' ευθείαν στα φαρμακεία.
Με αποτέλεσμα να αυξηθεί ο αριθμός των εξαρτημένων και επομένως και το κόστος της εξάρτησης από τη μεθαδόνη.
Αν ένα κράτος με τους πολιτικούς του (λέμε τώρα) δεν μπορεί να τα αντιληφθεί όλα αυτά, τότε τίποτε δεν είναι τυχαίο από όλα όσα μας συμβαίνουν.
Διότι τελικά δεν λειτουργούν ούτε ως λογιστές – για οικονομολόγους (expert κατά τον πρωθυπουργό), ούτε λόγος.
Συγγνώμη, αλλά ακόμη και με τα μάτια της τρόικας να έβλεπαν το θέμα, σίγουρα θα κατέληγαν σε καλύτερες και οικονομικότερες λύσεις.
Υ.Γ.1. Όσοι βρέθηκαν την Κυριακή στο κατάμεστο Παλλάς για την «αποφοίτηση» 93 νέων ανθρώπων που χάρη στα προγράμματα του ΚΕΘΕΑ αποδόθηκαν «καθαροί» πρώτα στους εαυτούς τους και μετά στην κοινωνία, γνωρίζουν καλά πως το κόστος είναι μηδαμινό μπροστά στο Μεγάλο Κέρδος…
Υ.Γ.2. Φυσικά, αν και παρουσιάστηκε η πραγματικότητα της θεραπείας και όχι η εικονική πραγματικότητα των αριθμών, δεν υπήρχε εκεί εκπρόσωπος του υπουργείου Υγείας ούτε για δείγμα!
elzoni.grΘα σταθώ σε μια έρευνα του ΚΕΘΕΑ, που αποδεικνύει πως το κόστος της καταπολέμησης των ναρκωτικών και απεξάρτησης από αυτά, είναι υποπολλαπλάσιο του κόστους της εξάρτησης.
Φυσικά, ούτε που τους πέρασε από το μυαλό – οπότε τι να περιμένουμε για όλα τα άλλα;
Ως γνωστόν, οι ναρκομανείς εμφανίζουν αυξημένες ανάγκες υγείας. Τα ναρκωτικά τους προκαλούν σοβαρά παράπλευρα προβλήματα και χρειάζεται είτε να νοσηλεύονται στα νοσοκομεία και στα ψυχιατρεία, είτε να επισκέπτονται ιδιώτες γιατρούς.
Έχει υπολογιστεί ότι το μέσο κόστος μιας ημέρας νοσηλείας είναι 117 ευρώ, μια επίσκεψη σε νοσοκομείο 15 ευρώ, μια επίσκεψη σε ιδιώτη γιατρό 50 ευρώ, μια ημέρα νοσηλείας σε ψυχιατρική κλινική στην τρίτη θέση 51 ευρώ, μια επίσκεψη σε ψυχίατρο 50 ευρώ.
Επιπλέον, οι ναρκομανείς έχουν συνεχώς προβλήματα με τον νόμο. Συλλαμβάνονται, δικάζονται, φυλακίζονται.
Το μέσο κόστος μιας σύλληψης (απασχόληση αστυνομικών και προσαγωγή), υπολογίζεται στα 20 ευρώ.
Το μέσο κόστος μιας ακροαματικής διαδικασίας είναι 16 ευρώ, το μέσο κόστος μιας ημέρας φυλάκισης 30 ευρώ.
Έτσι, το μέσο ημερήσιο κόστος ανά άτομο φθάνει τα 136,5 ευρώ.
Αντίθετα, το μέσο ημερήσιο κόστος της διαδικασίας απεξάρτησης δεν ξεπερνά τα 30 ευρώ – 29,47 ευρώ αν το άτομο βρίσκεται σε θεραπευτική κοινότητα διαμονής, 29,43 για τη θεραπευτική κοινότητα ημερήσιας φροντίδας και 21,42 για το θεραπευτικό πρόγραμμα εξωτερικής παρακολούθησης.
Επομένως, ακόμη και αν φθάσαμε πλέον στο σημείο να μην ενδιαφερόμαστε για την θεραπεία των εξαρτημένων και την επιστροφή τους στην κοινωνία, η παραμονή τους στα ναρκωτικά ΔΕΝ ΣΥΜΦΕΡΕΙ!
Πολύ περισσότερο που όσο περισσότερο παραμένει κάποιος στα ναρκωτικά, τόσο αυξάνουν τα προβλήματα υγείας (και επομένως οι θεραπευτικές ανάγκες για τις παράπλευρες συνέπειες της εξάρτησης), τα προβλήματα παραβατικότητας, αλλά και ο αποκλεισμός από την εργασία – οπότε αν κάποιος δεν δουλεύει ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΚΑΙ ΦΟΡΟΥΣ.
Σύμφωνα με την έρευνα για κάθε ένα ευρώ που διατίθεται για την θεραπεία, εξοικονομούνται από 4,6 ως 6,5 ευρώ.
Μάλιστα, το να βρίσκεται κάποιος σε μια θεραπευτική κοινότητα κοστίζει πολύ λιγότερο από το να βρίσκεται στη φυλακή – όπου ελάχιστες πιθανότητες έχει να θεραπευθεί, ενώ είναι πολύ υψηλά τα ποσοστά της υποτροπής μετά την αποφυλάκιση.
Όλα αυτά είναι προφανώς αυτονόητα. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυΐα για να αντιληφθεί κανείς πως είναι προτιμότερο (και συμφερότερο) να τρέφεις κάποιον με σκοπό τη θεραπεία του, παρά να τον τρέφεις επειδή τον έχεις βάλει στη φυλακή.
Είναι προφανές, όμως, πως ο δείκτης ευφυΐας βρίσκεται στο ναδίρ.
Για να μην μιλήσουμε (ξανά) για την καραμέλα της μεθαδόνης. Η οποία ξαφνικά εμφανίζεται ως πανάκεια, ενώ στην πραγματικότητα είναι ναρκωτικό που δίνεται σε χάπια και το μόνο που επιτυγχάνει είναι να απομακρύνει τους εξαρτημένους από την πιάτσα, χωρίς όμως καμιά προοπτική θεραπείας τους.
Η χορήγηση μεθαδόνης μπορεί να αποτελέσει μέρος της θεραπείας, αλλά μόνο όταν χορηγείται στο πλαίσιο διαδικασίας απεξάρτησης, υπό την παρακολούθηση εξειδικευμένων επιστημόνων, που σιγά-σιγά αρχίζουν να μειώνουν τη δόση.
Η απόφαση, όμως, να χορηγείται ως… ασπιρίνη από όλα τα δημόσια νοσοκομεία, αποτελεί απλώς ένα επικοινωνιακό τρυκ προκειμένου να μειωθεί η λίστα αναμονής.
Πολύ σύντομα θα ακούσουμε τις θριαμβολογίες περί της μείωσης της περίφημης λίστας. Αλλά για θεραπεία, ούτε λόγος.
Πολύ σύντομα θα σκεφθούν να στείλουν τους εξαρτημένους κατ' ευθείαν στα φαρμακεία.
Με αποτέλεσμα να αυξηθεί ο αριθμός των εξαρτημένων και επομένως και το κόστος της εξάρτησης από τη μεθαδόνη.
Αν ένα κράτος με τους πολιτικούς του (λέμε τώρα) δεν μπορεί να τα αντιληφθεί όλα αυτά, τότε τίποτε δεν είναι τυχαίο από όλα όσα μας συμβαίνουν.
Διότι τελικά δεν λειτουργούν ούτε ως λογιστές – για οικονομολόγους (expert κατά τον πρωθυπουργό), ούτε λόγος.
Συγγνώμη, αλλά ακόμη και με τα μάτια της τρόικας να έβλεπαν το θέμα, σίγουρα θα κατέληγαν σε καλύτερες και οικονομικότερες λύσεις.
Υ.Γ.1. Όσοι βρέθηκαν την Κυριακή στο κατάμεστο Παλλάς για την «αποφοίτηση» 93 νέων ανθρώπων που χάρη στα προγράμματα του ΚΕΘΕΑ αποδόθηκαν «καθαροί» πρώτα στους εαυτούς τους και μετά στην κοινωνία, γνωρίζουν καλά πως το κόστος είναι μηδαμινό μπροστά στο Μεγάλο Κέρδος…
Υ.Γ.2. Φυσικά, αν και παρουσιάστηκε η πραγματικότητα της θεραπείας και όχι η εικονική πραγματικότητα των αριθμών, δεν υπήρχε εκεί εκπρόσωπος του υπουργείου Υγείας ούτε για δείγμα!
