Γράφει η δημοσιογράφος Χριστίνα Αμερικάνου
Έκαναν τη βόλτα τους, μπήκαν στα μαγαζιά, είδαν φίλους, γνωστούς, παλιές αγάπες; Ισως. Μία παλιά αγάπη τους εξάλλου έτρεξαν να βρουν: να θυμηθούν το αλλοτινό στέκι τους, το «Νίκος Γκούμας», το γήπεδο που μπήκαν παιδάκια παρέα με έναν δικό τους, πατέρα, θείο, νονό, μεγάλο αδερφό. Δεν έχει σημασία ποιον, σημασία έχει ότι ήταν όλοι εκεί. Με ή χωρίς εισιτήριο. Εκτός κι εντός.
Ποιος θα περίμενε ότι σε αυτήν την επιστροφή θα ήμουν σε μία άλλη γωνιά από εκείνη που το γνώρισα.
Ποιος θα περίμενε ότι θα έμπαινα στο νέο γήπεδο ως δημοσιογράφος και μάλιστα θα καθόμουν δίπλα σε ονόματα με βαριά ιστορία στον χώρο μας: στον Φαίδωνα Κωνσταντουδάκη, στον Γιάννη Μαμουζέλο, στον Νίκο Κατσαρο!
Ποιος θα περίμενε πως όλοι αυτοί, θα έκαναν σαν μικρά παιδιά.
Η πρώτη συγκινητική στιγμή της βραδιάς η αγκαλιά του Διευθυντή Επικοινωνίας της ΚΑΕ ΑΕΚ Γιάννη Καραλή, που βουρκωμένος, ψιθύρισε στο αφτί μου: «ήρθες και έφερες μαζί σου τον Γιώργαρο».
Πολλά τα χαρτομάντηλα, πολλά τα δάκρυα. Για όσα ζήσαμε σε αυτό το
μαγικό τρίωρο, για όσα είχαμε ζήσει, και σε όσα προσμένουμε να ζήσουμε.
Πολλοί οι απόντες, αλλά 33 χιλιάδες παρόντες εντός και σχεδόν 10 χιλιάδες εκτός. Και ακόμα περισσότεροι στις τηλεοράσεις.
Δεκάδες τα μηνύματα από παλιούς συμμαθητές, κολλητούς, φίλους, γνωστούς, που κάτι είδαν, κάτι θυμήθηκαν και ήθελα να μοιραστούν.
Δάκρυα από τα… αποδυτήρια, συγκίνηση, ρίγη, παράπονο που τα χρόνια πέρασαν και δεν είναι τίποτα ξανά το ίδιο, αφού εκείνος λείπει.
Ήταν όμως μαζί ο Θανάσης, ο Αλέξανδρος, ο Ευθύμης, η Γιώτα, ο Γιώργος και χιλιάδες άγνωστοι, ο καθένας με μία διαφορετική ιστορία να θυμηθούν και να πουν.
Μία ηλικιωμένη κυρία έμπαινε στην κερκίδα της. «Θα ήμουν εδώ με τον άντρα μου, πέθανε πριν 5 μήνες. Τον νιώθω δίπλα μου» μου εκμυστηρεύεται, της χαμογελάω.
Μία γιορτή όνειρο, με αναμνήσεις, με αναφορές, με ιστορία, με υποσχέσεις. Μία γιορτή που άγγιξε ΑΕΚτσήδες και μη. Μία γιορτή για το ελληνικό ποδόσφαιρο, την προσφυγιά, την ιστορία, τους χαμένους ανθρώπους μας και τις χαμένες πατρίδες.
Στο βήμα ο Δημήτρης Μελισσανίδης, μιλάει για την ΑΕΚ, προσπαθεί να μη δακρύσει, μας ευχαριστεί, μα τί λέει; Είναι εκείνος στον οποίο χρωστάμε το γήπεδο. Είναι ο άνθρωπος που το πίστεψε, το πάλεψε, το υλοποίησε.
Στον αγωνιστικό χώρο οι μεγάλες δόξες, προεξάρχοντος του Κώστα Νεστορίδη. Βγαίνουν με τη σειρά και χαιρετούν, το βλέμμα τους χάνεται, ένας έχει μόνιμα στραμμένο το κεφάλι στη σκεπαστή: ο Ντέμης Νικολαϊδης. Του ανταποδίδουν την αφοσίωση με το πιο δυνατό «όλε»!
Ο Στέλιος Μανωλάς λείπει αλλά αποθεώνεται, ο Τόνι Σαβέφσκι το ίδιο. Δεν ήρθαν, και είμαι σίγουρη πως ήδη μετάνιωσαν. Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς ακούει κάποιες αποδοκιμασίες, είναι όμως ο «πρίγκηπας».
Μία «βασίλισσα» έχει έναν «πρίγκηπα» και έχει και ένα «παλάτι». Το τρίπτυχο ολοκληρώθηκε.
Οι παριστάμενοι δεν σταμάτησαν στιγμή να τραγουδούν, δεν ήθελαν να φύγουν. Και δεν έφυγαν! Τα μαγαζιά γέμισαν κόσμο και άδειασαν από ποτά.
Οι ιστορίες διαδέχονταν η μία την άλλη. Στο κουτούκι του Λουκιδέλη μείναμε ως το πρωί. Μετά βρήκαμε τα αμάξια μας, ανοίξαμε το παράθυρο, βάλαμε μουσική και κατευθυνθήκαμε στο σπίτι.
Θα σ’ αγαπώ με τα καλοκαίρια
Με τρικυμίες και με βροχές
Με μαξιλάρι τα δυο μου χέρια
Θα ονειρεύεσαι ό, τι θες
Ο Δημήτρης Μητροπάνος τραγουδάει σαν σε παραγγελιά…
Θα σ’ αγαπώ μη μου συννεφιάζεις
Σαν αμαρτία και σαν γιορτή
Μάθε στα μάτια μου να διαβάζεις
Ό, τι με λόγια δε σου ‘χω πει
Θάλασσες τα συναισθήματα, σε μια βραδιά που δεν θα ξεχαστεί. Θα μείνει ανεξίτηλη στην μνήμη όλων μας. Το νέο γήπεδο είναι γεγονός, η ΑΕΚ ξαναγύρισε στα.. Φιλαδέλφεια.
Σα να μην πέρασε μια μέρα.
