Του Γρηγόρη Κλαδούχου
Το ΜΕΓΑ
περνάει κρίση, γιατί δεν το χρειάζονται
όπως ήταν. Ούτε αυτοί που το έστησαν,
ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί που το συγκρότησαν
είδαν ότι ο αγώνας τους να “λογικευτεί”
ο ΣΥΡΙΖΑ είχε επιτυχή κατάληξη.
Κανένας
δεν θέλει να βλέπει τον αντίπαλό του
νικητή. Και οι κυβερνητικοί προ παντός.
Άλλο νικημένος και άλλο να αποδέχεσαι
την ταυτότητα που ήθελε να σου επιβάλλει
ο εχθρός σου.
Δεν
χρειάζεται να είσαι επικοινωνιολόγος
ή πολιτικός επιστήμων για να αντιληφθείς
την σκοτεινή διαπλοκή των οικονομικών,
κομματικών και τηλεοπτικών λόμπυ
συμφερόντων. Στην αναδιάταξη θέσεων,
κάποιοι που έκαναν βρώμικη δουλειά
πρέπει να απαλλαγούν από τη μουτζούρα,
τα λόμπυ συμφερόντων που αναδιατάσσονται
έχουν ανάγκη να καταφύγουν σε άλλα
προσωπεία, άλλα ονόματα, άλλες τεχνικές
διεκδίκησης της συναίνεσης.
Το ΜΕΓΑ
μαζί με τα άλλα κανάλια συνέβαλλε στην
φτωχοποίηση του λαού, την αποδιάρθρωση
της χώρας. Η δουλικότητα ενός πολιτικού
συστήματος προς εξωελληνικούς παράγοντες
προϋπέθετε την δουλικότητα προς την
τηλεοπτική εξουσία. Γιατί ανίκανο και
αμόρφωτο δεν μπορεί να σταθεί στον
δημόσιο χώρο, παρά μόνο στο αποστασιοποιημένο
από την κοινωνία λούμπεν πολιτικό
επίπεδο των καναλιών.
Κανένας
σήμερα δεν χρειάζεται να κάνει αυτό που
έκανε το ΜΕΓΑ. Αυτό νίκησε και πρέπει
να επαναπροσδιορίσει τους στόχους του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ νίκησε εκλογικά, ηττήθηκε
ιδεολογικά και χρειάζεται νέους φορείς
τηλεοπτικής κυριαρχίας. Μία απότομη
μεταστροφή του καναλιού θα άφηνε ένα
κενό στο άλλοθι ανάγκης ύπαρξης ενός
τηλεοπτικού εχθρού. Για τα μάτια του
κόσμου ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να τιμωρήσει
αλλά και αντικαταστήσει. Έχει ανάγκη
προπαγανδιστών της νέας εικόνας του.
Κάθε
σύστημα έχει ανάγκη εφεδρειών δίπλα
στους μηχανισμούς στήριξης. Είναι
νικητής όταν υποδεικνύει ποιός είναι
ο εχθρός και ο φίλος της κοινωνίας και
το πετυχαίνει να την πείθει. Θα ήταν
λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση αν δεν
τον παρουσίαζαν ως αντισυμβατική
εναλλακτική λύση;
Η απόσυρση
ενός πόλου συμβολαιακής πληροφόρησης
είναι μια ενδιαφέρουσα παράσταση για
κάποιους οπαδούς της κυβερνώσας
αριστεροκαπηλείας που θέλουν να βγάλουν
το άχτι τους. Λίγους βέβαια, που τους
εξουσιάζει η βλακεία, η αφέλεια, το
συμφέρον ή ο εγωϊσμός. Είναι τα περισσότερο
κακοποιημένα πνευματικά θύματα της
κρίσης. Όχι απλά οικονομικής αλλά
υπόστασης αξιών πολιτικής. Είναι αυτοί
που κατηγορούν σκοτάδια αλλά δεν ανάβουν
ένα κερί να δούμε λίγο φως, που παραμένουν
στην καταγγελία. Καλό λοιπόν να δουν
την πολιτική όχι ως μισσαλοδοξία ή
φθόνο, αλλά ως προγραμματική πρόταση
αλλαγών. Είναι τα πρώτα μεγάλα θύματα
της τηλεκρατίας αφού θεωρούν μεγάλη
νίκη το κλείσιμο ενός καναλιού και όχι
το άνοιγμα των αγορών του λόγου, των
επιπέδων διαβούλευσης και την διεύρυνση
της δημοκρατίας. Και πίσω από αυτούς
ακολουθεί ένας λαός θύμα του τηλεοπτικού
του πειθαναγκασμού, ενδοτικός στην
ληθαργική του βουβή αποδοχή της μοίρας
του. Οι φθοροποιές αξίες των εκμεταλλευτών
του συσκοτίζουν τους πολιτικούς του
ορίζοντες.
Η κρίση
ενός καναλιού δεν αφαιρεί την υπόνοια
ότι βρισκόμαστε σε αναδιατάξεις που
εξυπηρετούν νέες ισορροπίες στους
κύκλους διαφθοράς και διαπλοκής. Όμως,
η χώρα έχει ανάγκη ένα πληθυντικό,
δημοκρατικό, αποκεντρωμένο, ελληνικό
σύστημα πληροφόρησης. Κι αν λείψει ή
αλλάξει ρούχα μία από τις πολλές ΥΕΝΕΔ
του τηλεοπτικού σήμερα, το τοπίο της
πληροφόρησης αποτελεί στόχο κάθε ηθικού
πολιτικού και δημιουργικού αιτήματος
αλλαγής.
Γρηγόρης
Κλαδούχος (www.tinakanoume.gr)
27/5/2016
