Ο Αλέξης Τσίπρας υπήρξε στα πρώιμα χρόνια της εφηβείας του, συνεπής… καταληψίας. Φτάνοντας μάλιστα ακόμη και στο τραπέζι του φιλοξενούμενου της Άννας Παναγιωταρέας, στην τηλεοπτική εκπομπή που διατηρούσε πριν από περίπου 20 χρόνια η γνωστή δημοσιογράφος.
Και υπήρξε καταληψίας από αφετηρία συνείδησης. Πραγματικά και όχι στα λόγια, όπως κατ’ αντιστοιχία ένας πρώην πρωθυπουργός, ο Κώστας Σημίτης, ισχυριζόταν ότι στα χρόνια της δικής του νεότητας έβαζε… γκαζάκια κατά της δικτατορίας.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας νέος άνθρωπος. Που πολύ νωρίς, σε αντίθεση με ό, τι συμβαίνει συνήθως στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, κατάφερε να προωθηθεί σε ηγετικές θέσεις, μέχρι να καταλήξει τελικά να αναλάβει την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ.
Έχεις όλες τις προϋποθέσεις να αποτελέσει τον “άλλο πόλο” για το μέλλον. Ή μάλλον, τις είχε. Γιατί, η πολιτική συμπεριφορά την οποία έχει εναγκαλιστεί, δείχνει ότι παραμένει εγκλωβισμένος στο παλαιό. Στο παρελθόν. Στο χθες. Αντί λοιπόν να επιχειρήσει να διαμορφώσει μια προσωπική κουλτούρα και ταυτότητα, που θα του επιτρέψει να… παραμερίσει το υπόλοιπο σημερινό πολιτικό προσωπικό της χώρας, ο Αλέξης Τσίπρας έχει αυτοπαγιδευτεί στις… μιμήσεις.
Αρχικά προσπάθησε να μιμηθεί τον Αλέκο Αλαβάνο, τον πολιτικό που τον πίστεψε, τον προώθησε, τον ανέδειξε και τον επέβαλε στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Και εσχάτως, προσπαθεί να μιμηθεί τον Ανδρέα Παπανδρέου, κάτι απολύτως φυσιολογικό από τη στιγμή που… το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα έχει μετακομίσει στην Κουμουνδούρου.
Φυσικά, αν αντί για καταλήψεις, ο Αλέξης Τσίπρας… παρακολουθούσε μαθήματα στο Λύκειο, και διάβαζε αρχαία, θα γνώριζε ότι… “εστι ουν τραγωδία, μίμησις πράξεως”. Κρίμα.
ΜΑΡΙΚΑ ΛΥΣΙΑΝΘΗ /statesmen.gr
