Οι Σοσιαλδημοκράτες έχουν κοινωνικές ευαισθησίες (Μάλιστα…). Μπορούν να μπολιάσουν με δόσεις αλληλεγγύης την οικονομική πολιτική της Γερμανίας (Μάλιστα…). Θα διορθώσουν προς το καλύτερο την πολιτική της Μέρκελ (Μάλιστα…). Αποτελούν ελπίδα για τη Γερμανία και την Ευρώπη (Μάλιστα…).
Όλα τα παραπάνω αποτελούν φλύαρες διαπιστώσεις και αναλύσεις που κουραστήκαμε να ακούμε και να διαβάζουμε όλο το προηγούμενο διάστημα. Χωρίς καμία να απαντάει στη φυσική απορία: Τότε γιατί δεν τους εμπιστεύονται περισσότερο από το 1/4 των Γερμανών;
Η απάντηση φυσικά θα δοθεί στις κάλπες και αναμένεται ηχηρή, καθώς… προδημοσίευση της ετυμηγορίας του γερμανικού εκλογικού σώματος αποτελούν τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων όλου του προηγούμενου διαστήματος. Που με σκανδαλιστική συνέπεια και επιμονή δείχνουν ότι το κόμμα που είχε την ατυχή έμπνευση να προτείνει τον Πέερ Στάιμπρουκ ως υποψήφιο Καγκελάριο, έχει πλέον καθιερωθεί ως κόμμα-συμπλήρωμα. Ενώ στο παρελθόν, και για πολλές δεκαετίες υπήρξε κόμμα εξουσίας.
Οι Σοσιαλδημοκράτες, τουλάχιστον όπως διαμόρφωσαν την ηγετική περπατησιά τους αλλά και τον πολιτικό κώδικα ιδεών και προτάσεων με τον οποίο προσεγγίζουν τη γερμανική κοινωνία, δεν αποτελούν κάτι περισσότερο από βαρίδι. Και δεν είναι τυχαίο ότι η γερμανική κοινωνία τους εμπιστεύεται μονάχα σε ποσοστά που βολοδέρνουν γύρω από το 25%, κάθε άλλο δηλαδή παρά σαν αξιόπιστη εναλλακτική λύση στην απόλυτη πολιτική ηγεμονία της Άνγκελα Μέρκελ τους βλέπει.
Ενδεχόμενη συμμετοχή του SPD σε μια αυριανή κυβέρνηση, δηλαδή η αναβίωση του Μεγάλου Συνασπισμού, θα αποτελεί μια ατυχή στιγμή για τη Γερμανία. Για την Ευρώπη. Επομένως και για την Ελλάδα που… τακτοποιεί τις τελευταίες εκκρεμότητες για να αφήσει πίσω της την κρίση, να επιστρέψει στις αγορές και κυρίως να ξαναπιάσει το νήμα με την εθνική αυτοπεποίθηση. Ακόμη περισσότερο, με την εθνική αξιοπρέπεια.
Η προσδοκία συγκατοίκησης των Σοσιαλδημοκρατών με τους Χριστιανοδημοκράτες, εξαντλείται στα… μυωπικά μυαλά εκείνων που, εντός και εκτός Ελλάδας, πίστευαν το καλοκαίρι του 2012 ότι ο Φρανσουά Ολάντ είχε… μεσαίο όνομα την “ανάπτυξη”, και… θα έβαζε στη θέση της την Άνγκελα Μέρκελ. Περισσότερο από εναν χρόνο μετά, ή μάλλον πολύ νωρίτερα, οι Γάλλοι του έχουν ήδη χαρίσει μια θέση στην Ιστορία. Ως τον χειρότερο Πρόεδρο που γνώρισαν ποτέ όλες οι Γαλλικές Δημοκρατίες αθροιστικά.
Τη θλιβερή κατάντια της εκλογής Ολάντ, δεν έχει τα περιθώρια να την ξαναϋποστεί η Ευρώπη, επομένως και η Ελλάδα. Ο Μεγάλος Συνασπισμός δεν έχει να προσφέρει τίποτα στη Γερμανία ως ατμομηχανή της Ευρώπης, άρα… σε κανέναν. Έχοντας μάθει από το πάθημα το του 2005, όταν η συγκατοίκηση με τους Χριστιανοδημοκράτες υπό την Άνγκελα Μέρκελ, τους μετέτρεψε από παραδοσιακό και εμβληματικό κόμμα εξουσίας, σε κόμμα… συμπλήρωμα της εξουσίας, οι Σοσιαλδημοκράτες δεν θα είναι αυτή τη φορά “βολικοί”.
Αυτό δεν σημαίνει, όπως αφελώς νομίζουν ορισμένοι, ότι θα αναγκάσουν τη Μέρκελ να… μαλακώσει. Αντιθέτως, θα μπλοκάρουν τα πάντα. Και αν μπλοκάρει η Γερμανία, θα μπλοκάρει συνολικά η Ευρωπαϊκή Ένωση. Επομένως, και η Ελλάδα.
Πέραν όλων των άλλων, οι Σοσιαλδημοκράτες δεν στερούνται μονάχα ξεκάθαρης πολιτικής πρότασης και φρέσκων ιδεών. Στερούνται και προσώπων. Αν υποθέσουμε ότι ο Πέερ Στάινμπρουκ θα μπορούσε να αποτελέσει έναν χρήσιμο Υπουργό Οικονομικών, ο ίδιος έχει δηλώσει ότι σε μια κυβέρνηση Μεγάλου Συνασπισμού δεν θα συμμετάσχει στο υπουργικό σχήμα. Ακόμη όμως κι αν το έκανε, τρομάζει η προοπτική να αντικαταστήσει τον “αντιπαθή” Σόιμπλε, στα χέρια ωστόσο του οποίου η ευρωζώνη δεν κατέρρευσε. Για τους λαούς που… πνίγηκαν, είναι ένα άλλο, πολύ σοβαρό θέμα.
Στις παραμέτρους που καθιστούν επικίνδυνη και θανάσιμη για τη Γερμανία, την Ευρώπη και την Ελλάδα, την προοπτική ενός Μεγάλου Συνασπισμού στο Βερολίνο, θα πρέπει να προσμετρήσουμε ακόμη έναν. Μετά και από τη σημερινή, σχεδόν βέβαιη επανεκλογή της, η Άνγκελα Μέρκελ θα έχει ικανοποιήσει την προσωπική φιλοδοξία να θεωρείται από την Ιστορία ισότιμη του Χέλμουτ Κολ και του Χέλμουτ Σμιτ.
Ποιά, αυτή, η κόρη του πάστορα, που γεννήθηκε στη λάθος πλευρά του Τείχους του Βερολίνου, πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, συνδέθηκε ακόμη και με τη… ΣΤΑΖΙ, έστω σε επίπεδο φημών, για να γίνει η Καγκελάριος που κέρδισε όσα έχασε η Γερμανία σε δυο Παγκοσμίους Πολέμους τους οποίους η ίδια προκάλεσε. Επιλέγοντας η… Angie το πεδίο της οικονομίας, αντί για εκείνο των μαχών.
Με τέτοιο ισχυρά εκκωφαντικό legacy λοιπόν, η Άνγκελα Μέρκελ κοιτάζει ήδη προς τις Βρυξέλλες. Και την προοπτική εκλογής της ως πρώτης ψηφισμένης από τις ευρωπαϊκές κοινωνίες Προέδρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφού φυσικά πρώτα τροποποιηθούν οι σχετικές Συνθήκες της Ε.Ε.
Για να επιτύχει αυτόν τον στόχο, θα πρέπει να… μαλακώσει. Και να πλασάρει το προφίλ της ηγέτιδας δύναμης, που κράτησε την Ευρώπη με θυσίες και κοινωνικό αίμα, διέσωσε την ευρωζώνη και τις χώρες που την απαρτίζουν, και πλέον, μοιράζει το… περίσσευμα στους λαούς που δεινοπάθησαν. Με μέτρο, φυσικά. Ό, τι δηλαδή έκανε τον τελευταίο χρόνο στη Γερμανία, ακυρώνοντας στην πράξη κάθε αντίθετη ρητορική των Σοσιαλδημοκρατών, των Πρασίνων, της Αριστεράς, των Πειρατών, όλων…
Για όλους τους παραπάνω λόγους, “είμαστε όλοι με τη Μέρκελ”, όπως θα αναφωνούσε παραφρασμένα ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι. Για να έχει καθαρή εντολή. Δυστυχώς, οι… βάρβαροι είναι και πάλι μια κάποια λύση. Η μόνη, στην προκειμένη περίπτωση.
ysterografa,gr
