Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2017

Τι (περίεργο…) ενώνει τα “νεοφιλελεύθερα σταγονίδια” με τα “ορφανά του Σημίτη”…


 Τα τελευταία χρόνια, τα χρόνια της βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης που διέρχεται η Ελλάδα, παρατηρήθηκαν σε επίπεδο διαδικτύου αρκετές… “ομορφιές”, που θα έλεγε και ο Ντόναλντ Τραμπ.
Δηλαδή, συμπτώσεις και εναγκαλισμοί φαινομενικά αταίριαστων διδύμων και προσώπων. Που βεβαίως, αν ασχοληθείς περισσότερο με την περίπτωσή τους, καταλαβαίνεις και… δεν έχεις πλέον απορίες.

Ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα τέτοια υβρίδια, είναι η συνένωση “ορφανών του Σημίτη” και νεοφιλελεύθερων (χωρίς εισαγωγικά). Που ο ένας στηρίζει τον άλλο, και ο ένας ενοχλείται όταν ασκείται κριτική στον άλλο.
Εμείς, εδώ στα “Υστερόγραφα”, αλλά και η υπογράφουσα πιο συγκεκριμένα, το έχουμε δει και διαπιστώσει πολλές φορές. Να γράφεις κάτι για τον… λατρεμένο (της διαπλοκής) Σημίτη, και να σου επιτίθενται μέσα από τα social media “σταγονίδιανεοφιλελεύθερων και ακροδεξιών (από τους… νομιμοποιημένους τα τελευταία χρόνια).
Να γράφεις κάτι για “ομορφιές” από περιπτώσεις όπως τη Μιράντα Ξαφά και το πάθος της να υπερασπιστεί τον Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ, αλλά και διάφορους “χαριτωμένους” εμμονικούς της Δράσης και του (ακρο-νεο) φιλελεύθερου τόξου, και να σου επιτίθενται τα “ορφανά του Σημίτη”.
Τι ενώνει λοιπόν αυτές τις δυο φαινομενικά αντίθετες ομάδες; Τι… περίεργο τους ενώνει; Μα φυσικά το… αίμα του παρελθόντος. Το κοινό αίμα. Της εξουσίας και της νομής της. Σε όλες τις βαθμίδες. Στην κεντρική πολιτική, την Τοπική Αυτοδιοίκηση, τα Πανεπιστήμια, τον χώρο των Γραμμάτων και των Τεχνών. Η εξουσία και τα… τυχερά της.
Όπου υπήρχαν… απευθείας αναθέσεις τα “νεοφιλελεύθερα σταγονίδια” και τα “ορφανά του Σημίτη” έδωσαν βροντερό παρών. Και όταν αισθάνθηκαν ότι έχαναν προσωρινά τα προνόμια, αναζητούσαν εναλλακτικές, όπως συνέβη με την ιστορική τραγωδία Καμίνη στην Αθήνα, και όσους ευεργετήθηκαν από τη θητεία του δημάρχου που συνέδεσε το όνομά του με την παρακμή της ιστορικής πρωτεύουσας του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Α… Και κάτι ακόμη. Κοινή συνισταμένη των δυο αυτών μοιραίων για την ελληνική κοινωνία παραφωνιών, το μίσος τους για τον Κώστα Καραμανλή. Επειδή τους πολέμησε το 2000, το 2004 και το 2007. Και τους χάλασε δουλειές. Πολλές δουλειές. Πάρα πολλές δουλειές…

Μαρίκα Λυσιάνθη / ysterografa.gr