Twitter@EmOikonomidis
Ας κοντοσταθούμε, ας πάρουμε μια βαθιά ανάσα, και ας το σκεφτούμε ψύχραιμα: Είναι δυνατόν αυτή η γυναίκα να κλαίει; Όχι στην ιδιωτική ζωή της, αλλά δημοσίως; Ενώπιον ανδρών-ηγετών, για τους οποίους είχε βαθιά ριζωμένη μέσα της την πεποίθηση ότι η ίδια ήταν πολύ ανώτερή τους, και εν πολλοίς το απέδειξε… μετά το “κλάμα;”
Ας σοβαρευτούμε λοιπόν. Η αφήγηση των Financial Times για τη νύχτα που συγκλόνισε την Ευρώπη στις Κάννες το 2011, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου απειλούσε με δημοψήφισμα στην Ελλάδα, και ο Νικολά Σαρκοζί απειλούσε… να τον σκοτώσει, έχει το ενδιαφέρον της, ίσως και την ιστορική σημασία της.
Προσπερνώντας τη φόρτιση των γεγονότων, που μέχρι και σήμερα στοιχειώνουν την εθνική αφήγηση, αξίζει να σταθεί κανείς στον κεντρικό ρόλο της Γερμανίας στην κρίση. Μιας Γερμανίας που κατάφερε να είναι η μόνη χώρα παγκοσμίως η οποία… κέρδισε από την κρίση.
Κέρδισε περισσότερο και από τις ΗΠΑ, που προκάλεσαν την κρίση με την κατάρρευση της Lehman Brothers. Ακόμη περισσότερο, κέρδισε σε βάρος των ΗΠΑ, και απείλησε ευθέως την επανεκλογή του Μπαράκ Ομπάμα στον Λευκό Οίκο στις προεδρικές εκλογές του 2012, παρόλο που απέναντί του ο πρώτος Αφροαμερικανός πλανητάρχης βρήκε τον μάλλον ανεπαρκή Μιτ Ρόμνεϊ.
Η Ιστορία λοιπόν θα γράψει ότι με την κρίση την οποία βιώνει ο πλανήτης τα τελευταία χρόνια, η Γερμανία πήρε τη μεγάλη ρεβάνς για την ήττα της σε δυο Παγκοσμίους Πολέμους που η ίδια προκάλεσε, στα πεδία των μαχών.
Χρειάστηκε μια πρώην Ανατολικογερμανίδα, η οποία γεννήθηκε στη… λάθος πλευρά του Τείχους, κόρη πάστορα, με δύσκολα και τραυματικά παιδικά χρόνια, για να φτάσει η Γερμανία να είναι η ηγέτιδα δύναμη της εποχής μας. Με το ασυγχώρητο τίμημα της πλήρους απαλλοτρίωσης και αποσύνθεσης των κοινωνικών δομών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Δεν είναι τυχαίο ότι την ώρα που ο Βλαντιμίρ Πούτιν… αλλάζει σύνορα στον πλανήτη χωρίς να ανοίγει μύτη, αδιαφορεί για τις κυρώσεις που του επιβάλουν οι ΗΠΑ, αλλά σπεύδει να ακούσει με προσοχή όσα έχει να του πει η Γερμανίδα Καγκελάριος στις τηλεφωνικές συνομιλίες του.
Όλα αυτά μαρτυρούν μια γυναίκα που ξεγέλασε και ξεπέρασε το πεπρωμένο της. Μια γυναίκα σκληρή, την οποία η Ιστορία θα καταγράψει στους μεγάλους ηγέτες.
Μια τέτοια γυναίκα δεν κλαίει δημοσίως. Για τον Ομπάμα και τον Σαρκοζί. Πολύ περισσότερο… για τον Γιώργο Παπανδρέου.
ysterografa.gr
Ας κοντοσταθούμε, ας πάρουμε μια βαθιά ανάσα, και ας το σκεφτούμε ψύχραιμα: Είναι δυνατόν αυτή η γυναίκα να κλαίει; Όχι στην ιδιωτική ζωή της, αλλά δημοσίως; Ενώπιον ανδρών-ηγετών, για τους οποίους είχε βαθιά ριζωμένη μέσα της την πεποίθηση ότι η ίδια ήταν πολύ ανώτερή τους, και εν πολλοίς το απέδειξε… μετά το “κλάμα;”
Ας σοβαρευτούμε λοιπόν. Η αφήγηση των Financial Times για τη νύχτα που συγκλόνισε την Ευρώπη στις Κάννες το 2011, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου απειλούσε με δημοψήφισμα στην Ελλάδα, και ο Νικολά Σαρκοζί απειλούσε… να τον σκοτώσει, έχει το ενδιαφέρον της, ίσως και την ιστορική σημασία της.
Προσπερνώντας τη φόρτιση των γεγονότων, που μέχρι και σήμερα στοιχειώνουν την εθνική αφήγηση, αξίζει να σταθεί κανείς στον κεντρικό ρόλο της Γερμανίας στην κρίση. Μιας Γερμανίας που κατάφερε να είναι η μόνη χώρα παγκοσμίως η οποία… κέρδισε από την κρίση.
Κέρδισε περισσότερο και από τις ΗΠΑ, που προκάλεσαν την κρίση με την κατάρρευση της Lehman Brothers. Ακόμη περισσότερο, κέρδισε σε βάρος των ΗΠΑ, και απείλησε ευθέως την επανεκλογή του Μπαράκ Ομπάμα στον Λευκό Οίκο στις προεδρικές εκλογές του 2012, παρόλο που απέναντί του ο πρώτος Αφροαμερικανός πλανητάρχης βρήκε τον μάλλον ανεπαρκή Μιτ Ρόμνεϊ.
Η Ιστορία λοιπόν θα γράψει ότι με την κρίση την οποία βιώνει ο πλανήτης τα τελευταία χρόνια, η Γερμανία πήρε τη μεγάλη ρεβάνς για την ήττα της σε δυο Παγκοσμίους Πολέμους που η ίδια προκάλεσε, στα πεδία των μαχών.
Χρειάστηκε μια πρώην Ανατολικογερμανίδα, η οποία γεννήθηκε στη… λάθος πλευρά του Τείχους, κόρη πάστορα, με δύσκολα και τραυματικά παιδικά χρόνια, για να φτάσει η Γερμανία να είναι η ηγέτιδα δύναμη της εποχής μας. Με το ασυγχώρητο τίμημα της πλήρους απαλλοτρίωσης και αποσύνθεσης των κοινωνικών δομών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Δεν είναι τυχαίο ότι την ώρα που ο Βλαντιμίρ Πούτιν… αλλάζει σύνορα στον πλανήτη χωρίς να ανοίγει μύτη, αδιαφορεί για τις κυρώσεις που του επιβάλουν οι ΗΠΑ, αλλά σπεύδει να ακούσει με προσοχή όσα έχει να του πει η Γερμανίδα Καγκελάριος στις τηλεφωνικές συνομιλίες του.
Όλα αυτά μαρτυρούν μια γυναίκα που ξεγέλασε και ξεπέρασε το πεπρωμένο της. Μια γυναίκα σκληρή, την οποία η Ιστορία θα καταγράψει στους μεγάλους ηγέτες.
Μια τέτοια γυναίκα δεν κλαίει δημοσίως. Για τον Ομπάμα και τον Σαρκοζί. Πολύ περισσότερο… για τον Γιώργο Παπανδρέου.
ysterografa.gr
