
Από εκείνη τη στιγμή, η συζήτηση περισσεύει, για το κατά πόσο έπρεπε να υψωθούν σε αυτό το σημείο οι τόνοι, με δεδομένη τη δύσκολη εθνική συγκυρία την οποία διέρχεται η Ελλάδα, λόγω της βαθιάς και σύνθετης κρίσης.
Στην πραγματικότητα, όσοι αδυνατούν να κατανοήσουν την αυτονόητη και αυταπόδεικτη χρησιμότητα της στρατηγικής ρητορικού «στριμώγματος» του Αλέξη Τσίπρα, την οποία επέλεξε ο Αντώνης Σαμαράς, είναι οι ίδιοι που δεν μπορούν να διαχωρίσουν τους όρους της πολιτικής συναίνεσης από τον πολιτικό και ιδεολογικό… ευνουχισμό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του, συνεχίζουν να σφιχταγκαλιάζουν τακτικές και προσεγγίσεις που παραπέμπουν στην κυρίαρχη πλέον… συνιστώσα τους. Δηλαδή, το παλαιό, βαθύ και μοιραίο για την εθνική διαδρομή του τόπου, ΠΑΣΟΚ, με τους συνδικαλιστές και τα συμφέροντα που καλούνται να προασπίσουν. Με τη στείρα άρνηση σε κάθε βήμα προόδου, και την τρομοκράτηση όσων ξένων θα σκέφτονταν να επενδύσουν στην Ελλάδα.
Με όσα είπε ο Πρωθυπουργός, αποτύπωσε στο κοινωνικό ασυνείδητο την εικόνα ενός ΣΥΡΙΖΑ υπερασπιστή του χειρότερου ΠΑΣΟΚ που γνώρισε ποτέ η χώρα. Και με την αποστροφή περί 15μελούς, θύμισε ότι η πολιτική φρασεολογία αλλά και η πρακτική στρατηγική του Αλέξη Τσίπρα, κάθε άλλο παρά σε υπεύθυνη πολιτική δύναμη παραπέμπουν, που να μπορεί δυνητικά να αναλάβει τα ηνία της εξουσίας, ως ρεαλιστική εναλλακτική λύση.
Η χθεσινή αντιπαράθεση ήταν μια ακόμη απόδειξη ότι, ακόμη και απέναντι σε ακραίες πολιτικές προσεγγίσεις, οι μάχες κερδίζονται μέσα στη Βουλή. Ώστε να μπορέσει κανείς να κερδίσει μετά τον πόλεμο στην κοινωνία.
statesmen.gr