Γράφει ο Νίκος Κεραμάρης
Για να ξεκαθαρίζουμε μία και καλή: προφανώς ο αστικός κόσμος θα είναι ασυγχώρητος αν επιτρέψει σε ανόητους και ανιστόρητους και των 2 άκρων να καταστρέψουν το μεγαλύτερο επίτευγμα της επικατάρατης κατά τα άλλα Μεταπολίτευσης: τη σχετική (έστω) δημοκρατική ομαλότητα, τη κοινοβουλευτική εναλλαγή στην εξουσία, την ανοχή και εν πολλοίς το σεβασμό της διαφορετικής άποψης, την περιθωριοποίηση των άκρων. Ο αστικός κόσμος δεν πρέπει να πέσει στη φάκα του 1944-46: ή με τους "δημοκράτες" κόντρα στους "φασίστες" ή με τους "εθνικόφρονες" κόντρα στους "κομμουνιστοσυμμορίτες". Η ομαλότητα και η δημοκρατία ξεπερνά αυτά τα πολωτικά ψευτοδιλήμματα.
Η ατολμία του αστικού κόσμου (σε όλες του τις εκφάνσεις, κεντροδεξιά -Λαϊκό Κόμμα, Κεντρώα - Φιλελεύθεροι, κεντροαριστερή - μη κομμουνιστική αριστερά) την κρίσιμη περίοδο 1944-1946 να υπερασπιστεί την κοινοβουλευτική δημοκρατία στη μέγκενη μεταξύ ακροδεξιάς και ακροαριστερής (εξίσου εθνόδουλης και εξαρτημένης από ξένα προς το εθνικό συμφέρον δυνάμεις) παραφροσύνης οδήγησε στην εκατόμβη και τον παραλογισμό του εμφυλίου, αλλά και στην προσχηματική δημοκρατία του 1946-1967.
Όποιοι έχουν τέτοιες ονειρώξεις εμφυλίου (και δεν αποκλείω η κλιμάκωση της βίας να είναι αποτέλεσμα των ονειρώξεων κάποιων γκαιμπελίσκων του γελοίου αν δεν ήταν τραγικού νεοναζιστικού μορφώματος με τις μαφιόζικες προεκτάσεις) πρέπει να βρουν τον αστικό κόσμο και την κοινοβουλευτική δημοκρατία σε εγρήγορση. Και εν πάση περιπτώσει καλό είναι να λείψουν οι υπερβολές (λεκτικές και μη) από όσους θέλουν αν λένε ότι εκφράζουν την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Δε με ενδιαφέρει αν ο λαϊκισμός και οι λεκτικοί (μόνο ελπίζω) τραμπουκισμοί εκφέρονται από το πρώτο ή το δεύτερο κόμμα. Προφανώς το αν ένα κόμμα ανήκει στο"συνταγματικό τόξο" δεν διαπιστώνετσι με βάση την εκλογική απήχηση, αλλά με βάση την προσήλωση στον κοινοβουλευτισμό και τη θεσμική του λειτουργία.
Είμαι ο τελευταίος που θα αναγορεύσει εαυτόν σε τιμητή των λεγομένων άλλων (βλέπε προηγούμενη δημοσίευση), αλλά επιτέλους άλλο η (δικαιολογημένη) λαϊκή δυσαρέσκεια και άλλο η πλειοδοσία στην οχλαγωγία, άλλο να δηλώνεις δημοκράτης και άλλο να μάχεσαι με το καθημερινό βίο σου για την ανάδειξη της υπεροχής της δημοκρατίας απέναντι σε κάθε Αουσβιτς, γκουλάγκ ή θεοκρατική τρέλα. Επιτέλους περίσσεψε σε αυτόν τον τόπο η τρέλα, ο κουτσαβακισμός και η συνωμοσιολογία...
Ο καθένας ας προβληματιστεί και ας αναλάβει τις ευθύνες του...
ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΚΚΙΝΟ "ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΙΔΕΩΝ" (ΚΑΤΑ ΓΙΑΝΝΑΡΑ) Ή ΦΑΙΑ ΗΛΙΘΙΟΤΗΣ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ Ή ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΥΟ...
Ν. Χ. ΚΕΡΑΜΑΡΗΣ
*N. C. Keramaris MD, DSc/PhD (Athens), MSc (Athens), MSc (Sheffield)
Resident in Orthopaedic Surgery
http://logia-starata.blogspot.gr
