Από τους πλέον
λαοφιλείς Αγίους της Εκκλησίας ο μάρτυρας Άγιος Δημήτριος. Οι μάρτυρες
ξεχωρίζουν στην χορεία των Αγίων γιατί μαρτύρησαν και αντάλλαξαν την ζωή τους
με την πίστη στον Χριστό.
Τέκνο ευσεβών
και επιφανών Θεσσαλονικέων γεννήθηκε περί το 284 μ. Χ. Στολισμένος με σωματικά
προσόντα και με πνεύμα ανήσυχο και διερευνητικό ξεχώριζε από τους συνομηλίκους
του. Αναζητούσε την αλήθεια και την βρήκε στην Αλήθεια του Χριστού.
Ως νέος εντάχθηκε στον στρατό με την αξία του και τα προσόντα του σε ηλικία μόλις 22 χρονών λαμβάνει τον βαθμό του χιλίαρχου. Η φήμη του φθάνει στα αυτιά του αυτοκράτορα. Τον καλεί και αφού συζητά μαζί του τον διορίζει μέλος της συγκλήτου της πόλης στρατηγό όλης της Θεσσαλίας και ανθύπατο και αυθέντη όλης της Ελλάδος . Κυβερνούσε με δικαιοσύνη και αγάπη. Από την παράδοση πληροφορούμαστε ότι όρισε έναν άνθρωπο από τους πλέον εμπίστους του να τον ξυπνά τα βράδια , ώστε να «προσκαρτερεί τη προσευχή και τη δεήσει» (Πράξ. α΄ 14).
Τα χρόνια
εκείνα στην Θεσσαλονίκη βασίλευε η ειδωλολατρία. Είχε δεχτεί τον σπόρο από τον
Απόστολο των Εθνών Παύλο και καρτερούσε, ίσως, τον κατάλληλο καταλύτη. Ο νεαρός
Δημήτριος δεν κάθισε με σταυρωμένα χέρια. Δημιούργησε ομάδα νέων στους οποίους
δίδασκε την Αλήθεια του Χριστού. Πραγματικός ιεραπόστολος με την θεωρία – την
διδασκαλία και τον ενάρετο βίο πολλούς ειδωλολάτρες εγκατέλειψαν τα είδωλα και
έγιναν μαχητές του Χριστού.
Η δράση του
Δημητρίου έγινε γνωστή και ο παρευρισκόμενος στη Θεσσαλονίκη αυτοκράτορας
Μαξιμιανός διέταξε να του φέρουν ενώπιον του . Ο αυτοκράτορας θέλει να μάθει αν
ο στρατιωτικός Δημήτριος είναι Χριστιανός. Ο θαρραλέος Δημήτριος ομολογεί: «Τω
Χριστώ μου πιστεύω μόνον» .Στην επιμονή του αυτοκράτορα ο Άγιος του λέγει: “Αύτη η πίστη μου στον αληθινό Θεό μού έχει
χαρίσει και θα μού χαρίσει στο μέλλον αγαθά άφθαρτα, αναλλοίωτα, αιώνια. Τον
Χριστό από μικρό παιδί λατρεύω και δέχομαι ως Προνοητή, Δεσπότη και Θεό μου.
Αυτόν μού προτείνεις τώρα να αρνηθώ και να προτιμήσω τα φαύλα; Διότι τί άλλο
είναι τα χάλκινα και χρυσά κατασκευάσματα, οι θεοί σου; Και αν το κάνω αυτό,
ποιος φρόνιμος άνθρωπος δεν θα με θεωρήσει ανόητο και απερίσκεπτο;” Ο
Μαξιμιανός οργίζεται και διατάζει την φυλάκισή του. Μέσα στην φυλακή
εμφανίζεται ο διάβολος με μορφή σκορπιού να σέρνεται στο δάπεδο και με το
κεντρί έτοιμο να τον τσιμπήσει στο πόδι. Ο αθλητής του Χριστού τον σταύρωσε με
τον Σταυρό γιατί θυμήθηκε τα λόγια του Κυρίου που είπε μπορείτε να πατάτε πάνω
σε φίδια και σκορπιούς, αν έχετε πίστη.
Ο σκορπιός θανατώθηκε και ακούγεται φωνή αγγέλλου: «ειρήνη σοι, αθλητά του
Χριστού, ίσχυε και ανδρίζου». Με τον τρόπο αυτό ο Κύριος παρηγορεί και στηρίζει
«τους φοβουμένους αυτόν»
Ο Μαξιμιανός
είχε φέρει μαζί του ένα γιγαντόσωμο παλαιστή Λιαίο και διακήρυσσε ότι οι θεοί των ειδωλολατρών είναι δυνατοί και
έχουν κάνει τον Λιαίο ανίκητο από ανθρώπους που δεν πιστεύουν στα είδωλα.
Εις την φυλακή
μαζί με τον Δημήτριο ήταν ένας μαθητής του ο Νέστωρας, ο οποίος δεν μπορούσε να
αντέξει τα υπερήφανα λόγια του Μαξιμιανού. Αποφάσισε να μονομαχήσει μαζί του.
Πριν πάει στο στάδιο ζητά και λαμβάνει την ευλογία του Δημητρίου. Μπαίνει στο
στάδιο και αναφωνεί «Θεέ του Δημητρίου βοήθει μοι». Δεν νίκησε απλά τον Λιαίο
αλλά τον σκότωσε, όπως έκανε ο Δαυίδ τον Γολιάθ. Ο αυτοκράτορας δεν μπορεί να
το πιστεύσει ο μικρόσωμος Χριστιανός Νέστωρας να ντροπιάσει τον γιγαντόσωμο
ειδωλολάτρη Λιαίο. Το θεωρεί προσβολή και καλεί τον Νέστωρα ο οποίος ομολογεί
την πίστη του στον Χριστό και ότι ο Δημήτριος τον ευλόγησε. Διατάζει αμέσως την
θανάτωσή των. Τον Νέστωρα αποκεφάλισαν αμέσως.
Τρέχουν οι
στρατιώτες στη φυλακή για να θανατώσουν δια λογχισμού τον Άγιο. Μόλις τους
βλέπει ανοίγει τα χέρια του για να τον λογχίσουν σε καίρια σημεία. Σηκώνει ο
αθλητής του Κυρίου το δεξί του χέρι και λογχίζεται όπως ο Χριστός. Δέχεται
πολλές πληγές από τα κοντάρια . Το σώμα του γεμίζει πληγές και το στόμα του
πληρούται από δοξολογίες . Το αίμα του ποτάμι πότισε την Θεσσαλονίκη. Κάνοντάς
της εύφορη για να καρποφορήσει πλουσίως. Παρέδωσε την αγία του ψυχή στον
αγωνοθέτη Κύριο και έλαβε το αμάραντο στεφάνι της αιωνίου Ζωής. Όλα αυτά έγιναν
στις 26 Οκτωβρίου 304 μ.Χ. Πιστοί ευσεβείς Χριστιανοί θάπτουν το σεμνό σκήνωμα
στον τόπο του μαρτυρίου.
Ο υπηρέτης του
Αγίου Λούπος βούτηξε το δακτυλίδι του στο αίμα του Αγίου και με αυτό έκανε
θαύματα. Η κατάληξή του ήταν να αποκεφαλιστεί και αυτός. Από τον τάφο του Αγίου
αναβλύζει μύρο θαυματουργό και για τον λόγο αυτό ο μεγαλομάρτυρας ονομάζεται
και «μυροβλύτης».
Ο Άγιος
Δημήτριος έχει ταυτιστεί με την ζωή και την πορεία της Θεσσαλονίκης , ο οποίος
την προστατεύει από πλήθος εχθρούς Σλάβους, Αβάρους, Άραβες, Νορμανδούς, Φράγκους,
Τούρκους και άλλους βαρβάρους. Δεν είναι τυχαίο ότι ο ελληνικός στρατός
απελευθέρωσε τη Θεσσαλονίκη ανήμερα της εορτής του Αγίου Δημητρίου (26
Οκτωβρίου 1912), γεγονός που θεωρήθηκε και είναι θαύμα.
Δίκαια ο άγιος
Δημήτριος αποκαλείται από τον υμνωδό της Εκκλησίας «ο μέγας φρουρός της
Θεσσαλονίκης, ο ρύστης εν τοις κινδύνοις ο εξαίρετος, πρόμαχος ο κράτιστος»
(Κανών δεύτερος). Σ’ έναν άλλο Κανόνα, που συνέθεσε ο Συμεών Θεσσαλονίκης, ο
άγιος Δημήτριος φέρεται να λέει στην προστατευόμενή του πατρίδα Θεσσαλονίκη
«…μη φοβού ουν, πατρίς μου, εμέ κατέχουσα, τους εχθρούς σου γαρ πάντας πατάξω
εν Χριστώ και φυλάξω σε την τιμώσαν με».
Ο Άγιος
Δημήτριος έζησε επί της γης μόνο 24 χρόνια. Πολύ λίγα για εμάς τους κοινούς
ανθρώπους. Όταν εμείς προσπαθούμε να σταθούμε στα πόδια μας ο Άγιος είχε
τεράστια εξουσία και κοσμική δόξα. Τα αγνόησε τα φθαρτά και πρόσκαιρα και
προτίμησε τα αθάνατα και αιώνια. Αθλητής και δούλος Κυρίου.
Ἀπολυτίκιον
Μέγαν εὕρατο ἐv τοῖς
κιvδύvοις, σὲ ὑπέρμαχοv, ἡ οἰκουμένη,
Ἀθλοφόρε τὰ ἔθνη
τροπούμενον. Ὡς οὖν Λυαίου καθεῖλες τὴν ἔπαρσιν,
ἐν τῷ σταδίῳ
θαῤῥύvας τὸν Νέστορα, οὕτως Ἅγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστὸν τὸν Θεὸν
ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν
τὸ μέγα ἔλεος.
Μυργιώτης
Παναγιώτης
Μαθηματικός