Σαν σήμερα, στις 23 Ιουλίου 1996, έφυγε από τη ζωή η Αλίκη Βουγιουκλάκη,
η πιο λαμπερή και αγαπημένη ηθοποιός του ελληνικού κινηματογράφου. Η
είδηση του θανάτου της, μόλις τρεις ημέρες μετά τα γενέθλιά της, βύθισε
τη χώρα σε βαρύ πένθος. Καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας της, η Αλίκη
υπήρξε σύμβολο αισιοδοξίας, θηλυκότητας και λαϊκής αποδοχής, με μια
απήχηση που ξεπερνούσε κάθε άλλο όνομα της εποχής της.
Ο τίτλος «εθνική σταρ» δεν της δόθηκε τυχαία· ήταν η γυναίκα που
κατάφερε να ενώσει κοινό και Τύπο, να γεμίσει κινηματογράφους και
θεατρικές αίθουσες, να ταυτιστεί με μια ολόκληρη γενιά και να αγαπηθεί
όσο καμία άλλη πρωταγωνίστρια της χρυσής εποχής του ελληνικού σινεμά.
Τα πρώτα σημάδια και η διάγνωση
Την άνοιξη του 1996, ενώ βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη για την περιοδεία της
θεατρικής παράστασης «Η μελωδία της ευτυχίας», άρχισε να αισθάνεται
έντονους πόνους στο στομάχι. Πίστευε ότι επρόκειτο για παρενέργειες από
τα αντιβιοτικά που είχε λάβει λόγω μιας βρογχίτιδας. Ωστόσο, έπειτα από
εξετάσεις σε διαγνωστικό κέντρο, διαπιστώθηκε η ύπαρξη κακοήθους όγκου
στο ήπαρ.Παρά τη σοβαρή διάγνωση, η Αλίκη συνέχισε τις παραστάσεις για λίγες ακόμα μέρες, μέχρι τις 29 Απριλίου, όταν ανέβηκε για τελευταία φορά στη σκηνή.
Η μάχη με τον καρκίνο και το τέλος
Στην Αθήνα, οι γιατροί εντόπισαν και δεύτερη εστία καρκίνου, αυτή τη φορά στο πάγκρεας, σε καλπάζουσα μορφή. Στις 7 Μαΐου ταξίδεψε στο Μόναχο για περαιτέρω εξετάσεις και επέστρεψε στην Ελλάδα στις 9 Μαΐου. Λίγο πριν φύγει από το Μόναχο, η Αλίκη Βουγιουκλάκη περιέγραψε πώς ξεκίνησε η περιπέτειά της εντελώς ξαφνικά, με μια βρογχίτιδα που την ταλαιπώρησε για περίπου έναν μήνα στη Θεσσαλονίκη. Οι έντονοι πόνοι στο στομάχι που ακολούθησαν αποδόθηκαν αρχικά στα αντιβιοτικά, μέχρι που ένας φίλος της, ο Γιάννης Ραπτόπουλος, την έπεισε να κάνει εξετάσεις.Κατά τη διάρκεια υπερήχων, εντοπίστηκε πρόβλημα στο ήπαρ, και ακολούθησε αξονική τομογραφία. Στην Αθήνα, μετά από νέες εξετάσεις και αξιολόγηση από τρεις καθηγητές ιατρικής, διαπιστώθηκε ότι υπήρχε και εμπλοκή στο πάγκρεας, κάτι που έκανε την κατάσταση πιο σοβαρή. Όπως είχε δηλώσει τότε, ο Μίνως Κυριακού τη βοήθησε να έρθει σε επαφή με γιατρούς στο Μόναχο. Εκεί, υπεβλήθη σε πλήθος εξετάσεων και όπως δήλωσε η ίδια, ένιωσε καθησυχασμένη: το πάγκρεας δεν εμφάνιζε πια πρόβλημα, ενώ η βλάβη στο συκώτι υπήρχε μεν, αλλά αντιμετωπιζόταν.
Με ειλικρίνεια μίλησε για τη σωματική ταλαιπωρία των εξετάσεων, λέγοντας πως υπέφερε τόσο πολύ που έφτασε να πει «ρίξτε και το αέριο να τελειώνουμε». Συμπλήρωσε όμως ότι παρ’ όλα αυτά είναι «γενναία» και συνηθισμένη σε δύσκολες μάχες, «αλλά η μάχη της ζωής είναι ίσως η πιο δύσκολη».
Σε εκείνη τη συνέντευξη ευχαρίστησε την οικογένεια, τους φίλους και τον κόσμο για την αγάπη που της έδειχναν, δηλώνοντας πως έχει ανάγκη την πίστη τους. Τόνισε ότι δεν ήθελε να ανησυχήσει η μητέρα της, γι’ αυτό και κράτησε μυστική την κατάσταση της υγείας της, προσπαθώντας να την καθησυχάσει ακόμα και μέσα από την τηλεόραση.
Η πιο συγκινητική της φράση ήρθε στο τέλος, με σπασμένη φωνή: «Θέλω να γυρίσω στην Ελλάδα, να ξεκουραστώ, να κοιτάξω την υγεία μου και να σφίξω στην αγκαλιά μου το γιο μου».
Στις 15 του μήνα έκανε ένα τελευταίο ταξίδι στη Βοστώνη των ΗΠΑ, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να βρεθεί θεραπεία. Λίγες μέρες μετά επέστρεψε στην Αθήνα και στις 22 Μαΐου εισήχθη στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών.
Έπειτα από δύο μήνες νοσηλείας, η Αλίκη Βουγιουκλάκη άφησε την τελευταία της πνοή στις 23 Ιουλίου 1996. Ο θάνατός της συγκλόνισε το πανελλήνιο και προκάλεσε ένα τεράστιο κύμα συγκίνησης, με χιλιάδες πολίτες να συρρέουν για να την αποχαιρετήσουν.
Η εξόδιος ακολουθία τελέστηκε στις 25 Ιουλίου στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών και η ταφή της πραγματοποιήθηκε στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών, με δημόσια δαπάνη, παρουσία συναδέλφων και πλήθους κόσμου, παρά τον αποπνικτικό καύσωνα.