Η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων είναι ένα εγχείρημα υψηλού ρίσκου και υψηλής ανταμοιβής που κοστίζει πολλά χρήματα με την προοπτική να ενισχύσει τις οικονομίες ή τις τουριστικές βιομηχανίες, της εκάστοτε διοργανώτριας χώρας.
Φυσικά, η φιλοξενία Ολυμπιακών Αγώνων εξακολουθεί να μην εγγυάται μακροπρόθεσμη ευημερία, καθώς υπάρχουν και άλλοι γεωπολιτικοί παράγοντες που παίζουν ρόλο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τρία έθνη που φιλοξένησαν στο παρελθόν τους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν υπάρχουν πλέον στον χάρτη -εκτός αν ο χάρτης σας είναι πολύ ξεπερασμένος!
Δυτική Γερμανία – Μόναχο 1972
Οι θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 1972 στο Μόναχο της Δυτικής Γερμανίας έμειναν στην ιστορία για δύο πράγματα- ένα καλό και ένα τραγικό. Το καλό ήταν όταν ο Αμερικανός κολυμβητής Μαρκ Σπιτζ κέρδισε το έβδομο χρυσό μετάλλιο των Αγώνων, ένα ρεκόρ που έμεινε μέχρι το 2008, όταν ο Μάικλ Φελπς πήρε οκτώ χρυσά μετάλλια στους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, αναφέρει το grunge.com.
Οι αγώνες αυτοί αμαυρώθηκαν, ωστόσο, από ένα φρικτό περιστατικό, κατά το οποίο τρομοκράτες που ήταν μέλη μιας παλαιστινιακής ομάδας γνωστής ως «Μαύρος Σεπτέμβρης» εισέβαλαν σε ένα διαμέρισμα όπου διέμεναν μέλη των ισραηλινών αθλητών. Σύμφωνα με τη Britannica, πήραν εννέα ομήρους, οι οποίοι τελικά σκοτώθηκαν. Εν τω μεταξύ, ο Μαρκ Σπιτς -ο οποίος ήταν Εβραίος- συνοδεύτηκε από ένοπλους φρουρούς από τη Δυτική Γερμανία με ασφάλεια στο Λονδίνο.
Η διοργανώτρια χώρα των Αγώνων, η Δυτική Γερμανία -επίσημα γνωστή ως Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας- σχηματίστηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν η Γερμανία χωρίστηκε σε δύο διαφορετικές χώρες. Σύμφωνα με το History, έτσι παρέμεινε για λίγο περισσότερο από 40 χρόνια, μέχρι που η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης επέτρεψε στη Δυτική και τη Δυτική Γερμανία να επανενωθούν και πάλι σε ένα έθνος.
ΕΣΣΔ – Μόσχα 1980
Όντας ένα γεγονός τόσο υψηλού προφίλ, όπου το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου συγκεντρώνεται για δύο εβδομάδες για να γιορτάσει τους καλύτερους αθλητές στον κόσμο, είναι δύσκολο -αν όχι αδύνατο- να κρατήσει κανείς την πολιτική έξω από τους αγώνες. Οι Χειμερινοί Αγώνες του 1980 στο Λέικ Πλάσιντ και οι Θερινοί Αγώνες στη Μόσχα διεξήχθησαν στο αποκορύφωμα του Ψυχρού Πολέμου, και κάθε αγώνας μεταξύ των Αμερικανών και των Σοβιετικών είχε λίγο επιπλέον «καρύκευμα».
Ωστόσο, όσοι φίλαθλοι ήλπιζαν να δουν μια καλοκαιρινή εκδοχή του Miracle on Ice απογοητεύτηκαν πηγαίνοντας στους Θερινούς Αγώνες του 1980 στη Μόσχα. Σύμφωνα με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζίμι Κάρτερ ηγήθηκε του μποϊκοτάζ ως καταδίκη της απόφασης της Σοβιετικής Ένωσης να εισβάλει στο Αφγανιστάν στα τέλη του 1979.
Άλλα έθνη υποστήριξαν το μποϊκοτάζ, αλλά επέτρεψαν στους αθλητές τους να παρακολουθήσουν τους αγώνες, στην περίπτωση που το ήθελαν. Σύμφωνα με όσα αναφέρει το grunge.com, οι Σοβιετικοί ανταπέδωσαν το 1984, όταν επέλεξαν να μποϊκοτάρουν τους θερινούς αγώνες στο Λος Άντζελες, επικαλούμενοι ανησυχίες για την ασφάλεια των αθλητών τους.
Η Σοβιετική Ένωση μετά βίας κατάφερε να βγει από τη δεκαετία του 1980. Την ημέρα των Χριστουγέννων του 1991, η Σοβιετική Ένωση διαλύθηκε και στη θέση της εμφανίστηκε μια συλλογή νέων, ξεχωριστών εθνών.
Γιουγκοσλαβία – Σεράγεβο 1984
Ενώ οι θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 1984 στο Λος Άντζελες τράβηξαν μεγάλη προσοχή για το σοβιετικό μποϊκοτάζ, νωρίτερα μέσα στο έτος, ο κόσμος συγκεντρώθηκε στο Σαράγεβο της Γιουγκοσλαβίας για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984. Σύμφωνα με το grunge.com οι Αγώνες του Σαράγεβο διεξήχθησαν χωρίς προβλήματα και κανείς από τους παρευρισκόμενους δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι μόλις οκτώ χρόνια αργότερα, το έθνος της Γιουγκοσλαβίας θα διαλυόταν από τον πόλεμο.
Οι Σοβιετικοί ήταν πρώτοι σε σύνολο μεταλλίων στους Χειμερινούς Αγώνες του 1984 με 25, ενώ η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας -γνωστή και ως Ανατολική Γερμανία- κέρδισε τα περισσότερα χρυσά μετάλλια, 9 για την ακρίβεια, και συνολικό αριθμό μεταλλίων 24. Οι Ηνωμένες Πολιτείες τερμάτισαν πέμπτες στον αριθμό των μεταλλίων με οκτώ, πίσω από τη Φινλανδία και τη Νορβηγία, οι οποίες είχαν 13 και εννέα συνολικά μετάλλια, αντίστοιχα.
Μετά το αποκορύφωμα της φιλοξενίας των Ολυμπιακών Αγώνων, τα πράγματα πήραν γρήγορα μια τροπή προς το χειρότερο για τη Γιουγκοσλαβία. Το έθνος υπήρχε με τη μία ή την άλλη μορφή από τα τέλη της δεκαετίας του 1920, αλλά εν μέσω οικονομικών εντάσεων εντός της Γιουγκοσλαβίας, τα έθνη της Σλοβενίας και της Κροατίας διαλύθηκαν.
