Του ΝΙΚΟΥ ΖΑΒΑΛΗ
( Μαύρα Λιθάρια)
Η παρεξήγηση ,ξεκινά από το να «κρατάμε μούτρα» έτσι λέει ο σοφός λαός.
Πολλές φορές , ξεκινά χωρίς αφορμές ,, θυμώνουμε πολλές φορές με τον άλλον και μάλιστα μερικές φορές χωρίς αιτία, δεν περιμένουμε να τον ακούσουμε , γιατί δεν δεχόμαστε δικαιολογίες , έχουμε μάθει να λέμε και να το πιστεύουμε «εγώ έχω πάντα δίκιο»!
Θεωρούμε τον εαυτό μας «καημενούλη και φουκαρά» , γιατί λέμε ότι εμείς είμαστε το θύμα. Έτσι δύσκολα συνυπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι. Δεν ψάχνονται να βρουν μια λύση .
Κάποιος πρέπει να τους βοηθήσει και να τους εξηγήσει . Ο μεγάλος ποιητής Γεώργιος Δροσίνης το λέει με έναν ευχάριστο τρόπο.
«Γέλα ! κι αν χίλιοι άνθρωποι σε χτυπούν,
«Γέλα ! μην απελπίζεσαι , θα κουραστούν,
«Γέλα ! και αν το πλοίο της ζωής σου , το δένει η τρικυμία,
«Γέλα ! και αν γύρω σου ουρλιάζουν θηρία ,
Μην κλαις ! οι δυνατοί δεν κλαίνε ,
Μόνο οι δειλοί τη λύπη τους με δάκρυα λένε.
Μην κλαις ! με το κλάμα σου, θε να χαρεί η καρδιά τους.
Διώξε με το γέλιο σου την μοχθηρή ματιά τους».
Αυτό είναι το φάρμακο από παρεξηγήσεις και θυμούς.
Έτσι αποφεύγουμε την κόλαση ,που έρχεται , όταν είμαστε αποκομμένοι και δεν μιλάμε στα άλλα μέλη της κοινωνίας μας.
Κοινωνία είμαστε και εμείς , να επικοινωνούμε με όλα τα μέλη της κοινωνίας μας.
Αυτό θα κάνει καλό και σε εμάς και στους άλλους.
Όλοι μας έχουμε πάθη…. Αλλά αυτός που ξεπερνά τα πάθη με μαεστρία , σιγά-σιγά τα ξεριζώνει, γιατί αγωνίζεται συνέχεια , γιατί οι ενέργειές του είναι ενάντια των παθών ….
Και η παρεξήγηση είναι πάθος …. Να το βγάλουμε, να το εξαφανίσουμε!!!
Να μην δικαιολογούμε τον εαυτό μας , ότι δηλαδή , κάπου και σε κάποια στιγμή , βαρεθήκαμε τον αγώνα γιατί δεν μπορούσαμε. Η λύση είναι μόνο αγώνας , με κόπους πετυχαίνουμε , να δικαιολογούμε τον εαυτό μας μόνο όταν τον πιέζουμε να αγωνιστεί . Ο αγώνας φέρνει τα βραβεία… Να μην προσκυνούμε την ανάπαυση.
…………….
Ένα περιστατικό με τον Δομίνικο τον μεγάλο ζωγράφο…
<<μια μέρα ένα ζητιάνος χτύπησε την πόρτα , για να ζητήσει βοήθεια. Βρίσκοντας ανοιχτή την πόρτα μπήκε μέσα και ο Δομίνικος καθόταν , έχοντας την πλάτη του προς την πόρτα , και ζωγράφιζε και του λέει ο ζητιάνος «ο θεός να σου δίνει χρόνια παλικάρι μου δώσε μια βοήθεια.» Του λέει ο Δομίνικος «έχεις δει το θεό;;;». Του λέει: «συνέχεια Τον έχω μπροστά μου, και αυτή τη στιγμή που σου μιλάω , Τον βλέπω , γιατί ο θεός είναι τα πάντα».
«Τα πάντα;;» αναρωτιέται ο Δομίνικος. Του απαντάει: « ναι !! τα πάντα , είναι μαχαίρι και αρνί ,και πυρκαγιά και δάσος ,και έρημος ,και ποταμός και σύννεφα και κόκαλα γυμνά και γυμνό κορμί ,…τα πάντα».
Τον ρωτάει ο Δομίνικος : «είσαι ζητιάνος , ή, σοφός;;» , «είμαι θεός» του απαντά . Πετάχτηκε, ο Δομήνικος, , έπεσε στα γόνατα να προσκυνήσει εκείνον που τόσο καιρό έψαχνε την μορφή Του.
Ο ζητιάνος γέλασε με καλοσύνη : «είπα θεός, όπως θεός είσαι και εσύ , οι μπογιές σου και τα πινέλα σου, δεν σου είπα ότι τα πάντα είναι θεός;;; έλα τώρα σήκω και δώσε μου , μια βοήθεια γιατί τρεις μέρες, έχω να βάλω θεό στο στόμα μου!!»
Υπάκουσε και ο ζητιάνος έφυγε χαρούμενος…
Όταν ξανά έμεινε μόνος , ο Δομήνικος άρχισε να κλαίει … δεν έκλαιγε από απελπισία … Τα δάκρυα ανάβλυζαν μόνα τους από τα μάτια του.
Από τότε , ο Δομήνικος ξανάρχισε να ζωγραφίζει νεκρές φύσεις και ζωντανές… και ότι άλλο
του ερχότανε στο νου να ζωγραφίσει και ποτέ δεν ξανάκαψε τίποτα, γιατί τα πάντα ήταν τώρα θεός»!!!>>
ΝΙΚ.ΖΑΒΑΛΗΣ
