Twitter@EmOikonomidis
Η σχέση της Κεντροδεξιάς με τον “καραμανλισμό” έχει βιωματικές παραμέτρους και χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Ο ιδρυτής μιας από τις ισχυρότερες πολιτικές δυναστείες στην Ελλάδα άλλωστε, ο Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής, ήταν εκείνος που άφησε το πιο βαρύ αποτύπωμα έργου, κουλτούρας και αισθητικής, ώστε να τον μνημονεύει κανείς μέχρι σήμερα, και να επικαλείται τις δικές του αρχές, πολλές φορές για να καλύψει τη δική του ένδεια καινούριων ιδεών και στοχοπροσήλωσης.
Η σχέση αυτή, που είχε ως tipping point το εθνικό ακροατήριο του 1974, και την ψήφο εμπιστοσύνης μιας πλατιάς κοινωνικής πλειοψηφίας, πέρα και πάνω από τα παραδοσιακά πολιτικά και εκλογικά όρια της Κεντροδεξιάς, μια ψήφος εμπιστοσύνης στον μοναδικό ηγέτη που μπορούσε να διασφαλίσει την αναίμακτη αποκατάσταση της Δημοκρατίας, τον παραμερισμό της Μοναρχίας και την ένταξη της (από τότε… προβληματικής) Ελλάδας στην ελίτ της Ενωμένης Ευρώπης, και μάλιστα ως “δέκα το καλό”, κορυφώθηκε με τον ανιψιό του, Κώστα Καραμανλή.
Ο Κώστας Καραμανλής, που ανέλαβε την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας τη σημειολογική 21η Μαρτίου (του 1997), τότε που ημερολογιακά… μπαίνει η άνοιξη, ταυτίστηκε με τον ψυχισμό του μέσου ψηφοφόρου της Κεντροδεξιάς, καθώς ενσάρκωσε την προσδοκία μιας ιστορικής ανατροπής: Της πολιτικής αλλαγής που ήρθε μετά από 7 χρόνια, την 7η Μαρτίου του 2004, όταν οι Έλληνες επέλεξαν να τον ακολουθήσουν και να τον εμπιστευτούν, γκρεμίζοντας το “σύστημα ΠΑΣΟΚ” από την εξουσία.
Τότε, ο Κώστας Καραμανλής εξέφρασε επίσης μια πλατιά κοινωνική πλειοψηφία, πολύ μεγαλύτερη της παραδοσιακής κοινωνικής δεξαμενής της Κεντροδεξιάς, θυμίζοντας τους εκλογικούς θριάμβους του θείου του αλλά και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που μεγάλωσαν τη Νέα Δημοκρατία. Πριν δηλαδή έρθει η εποχή της συρρίκνωσης, μετά το 2009, με την Παράταξη που κληρονόμησε την ταυτότητα του Κωνσταντίνου Καραμανλή ως “καθρέφτη” της εθνικής ευθύνης, της μετριοπάθειας και του μέτρου, να πέφτει πολύ χαμηλά σε εκλογικά ποσοστά, και να επιτρέπει την άνοδο του “διπλού λαϊκισμού” ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσής Αυγής, στην πολιτική εθνική καθημερινότητα.
Μέχρι και σήμερα, 7 χρόνια μετά την αποχώρησή του από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, ο Κώστας Καραμανλής παραμένει το κεντρικό… talk of the town. Το γραφείο του στην Παναγή Κυριακού εξελίχτηκε τα τελευταία χρόνια σε… εξομολογητήριο, για όσους ανησυχούσαν για το μέλλον της Νέας Δημοκρατίας (επομένως και της χώρας), εξαιτίας του προβληματικού παρόντος που σκιαγραφούσαν οι στρατηγικές επιλογές της σημερινής ηγεσίας της.
Όλοι ζητούσαν και ζητούν από τον Καραμανλή να επιστρέψει. Μια αυτονόητη κραυγή αγωνίας, που ωστόσο δεν βρίσκει ανταπόκριση στον ψυχισμό του πρώην πρωθυπουργού λόγω των αυταπόδεικτων και υπαρκτών δυσκολιών του εγχειρήματος. Των λεγόμενων… logistics, που θέλουν τον Κώστα Καραμανλή να έχει ζήσει το… δράμα, και να μην θέλει να ξαναβρεθεί ο ίδιος στο επίκεντρο. Σηκώνοντας μια παράταξη στους ώμους του, την ώρα που οι περισσότεροι θα τον… παρακολουθούν. Και αντί να προσθέτουν στην προσπάθειά του, θα αφαιρούν λόγω της δικής τους προβληματικής εικόνας.
Άλλωστε, όπως μπορούσε κανείς εύκολα να συμπεράνει, διαβάζοντας προσεκτικά τα ποιοτικά στοιχεία των δημοσκοπήσεων, όλα αυτά τα χρόνια, οι Έλληνες (η πλειοψηφία τουλάχιστον) δεν είχαν πρόβλημα με τον Κώστα Καραμανλή. Με τους πάσης φύσεως “-ικούς”, είχαν και έχουν, όπως συμβαίνει παραδοσιακά με κάθε εξουσία.
Σήμερα λοιπόν, Κωνσταντίνου και Ελένης, η Κεντροδεξιά κάνει… αγρυπνία έξω από το γραφείο του Κώστα Καραμανλή στην Παναγή Κυριακού. Όχι μόνο για τις πατροπαράδοτες ευχές. Αλλά και περιμένοντας ένα νεύμα. Δείχνοντας στην κατεύθυνση της ανάκτησης της χαμένης πολιτικής αξιοπιστίας της Νέας Δημοκρατίας, ώστε να ξαναγίνει “γοητευτική” εναλλακτική λύση εξουσίας για μια κοινωνία η οποία ήδη βιώνει το σοκ της “παιδικής χαράς” από την… πρώτη φορά Αριστερά.
Όπως… αγρυπνία κάνουν και τα social media, τα οποία έχουν γεμίσει από νωρίς το πρωί με πλεόνασμα ευχών για τον τελευταίο πρωθυπουργό που δεν υπέγραψε Μνημόνιο.
Μια “ανάσα αξιοπρέπειας” ζητάει σήμερα η Νέα Δημοκρατία, για να θυμηθούμε έναν εύγλωττο όρο, που μάλλον… δαιμονοποιήθηκε (και αυτός) από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Μακριά από ρητορική και συμπεριφορές που συνδέονται και θυμίζουν… βράχια και εθνικές καταστροφές. Που προκάλεσαν και προκαλούν την αποστροφή και την οργή των Ελλήνων, με αποτέλεσμα να παραγνωρίζουν το “αριστερό δράμα”.
Ακόμη άλλωστε και όταν έπεφτε από την εξουσία (και το καταλάβαινε), στις μοιραίες εκλογές του 2009, από τον τελευταίο (και όχι μόνο χρονολογικά) των Παπανδρέου που έγινε πρωθυπουργός, και το σύνθημα-ωδή στον λαϊκισμό (“λεφτά υπάρχουν”), στην κεντρική ομιλία του στην Αθήνα, είχε θυμίσει στους Έλληνες γιατί τον πίστεψαν και τον ακολούθησαν στη θυελλώδη πολιτική διαδρομή του.
“Σας είπα όλη την αλήθεια. Χωρίς δισταγμό. Σας μίλησα από την καρδιά μου. Όπως έμαθα να κάνω πάντα. Αυτός είμαι. Και το ξέρετε”…
ΥΓ: Πολύχρονος κ. Πρόεδρε…
ysterografa.gr
