Τέσσερις μέρες διακοπών και επιστροφής στη φύση, με ατελείωτη δωρεάν διασκέδαση. Ακούγεται ονειρεμένο αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό και συμβαίνει τα τελευταία πέντε χρόνια στο ετήσιο φεστιβάλ της Ζήρειας, στα Τρίκαλα Κορινθίας. Μια διοργάνωση που έχει εξελιχθεί σε μία από τις πιο ιδιαίτερες πολιτιστικές συναντήσεις στην Ελλάδα, με την αφιλοκερδή συμμετοχή γνωστών και λιγότερο γνωστών καλλιτεχνών, αλλά και πλήθους κόσμου κάθε ηλικίας, που έχει αγκαλιάσει τη γιορτή από το ξεκίνημά της.
Για την όμορφη περιπέτεια που αποτελεί το φεστιβάλ της Ζήρειας, μιλήσαμε με τον Γιώργο Γκουρβέλο, που ανήκει στην ομάδα των διοργανωτών, και ο οποίος μας αποκαλύπτει το μεράκι και την "ψυχή" πίσω από τα στοιχεία.
Πώς ξεκίνησε όλη η ιδέα της Ζήρειας;
Όλα ξεκίνησαν για να τιμήσουμε έναν κοινό μας φίλο Ξυλοκαστρίτη μουσικό, τον Νϊκο Δόικα, όταν το 2009 συμπληρώθηκαν 10 χρόνια από τον "εκτός προγράμματος" χαμό του. Από μια ιδέα σε μια Ξυλοκαστρίτικη παρέα, με τον Ανδρέα Ζάρρο και τον Κωνσταντίνο Αρβανιτάκη που αμέσως αγκαλιάστηκε από τον Βασίλη και τον Νίκο Σπυρόπουλο, (βλέπε "Σπυριδούλα") και τον Παύλο Βακατάτση που ήταν παιδικοί φίλοι, αλλά και τον Άκη Περδίκη, τον Γιώργο Παναγιωτακόπουλο, τον Σωτήρη Θεοχάρη, τον Αλέξη Ιωάννου, τον Γιάννη Ντρενογιάννη, τον Τάκη Γιαννούτσο, τη Μιλένα.., και πολλούς ακόμα Αθηναίους αλλά και Ξυλοκαστρίτες μουσικούς και φίλους του Νίκου. Με αυτούς και με ρεφενέ από πολλούς ακόμα στήθηκε το πρώτο πάρτυ προς τιμή του Νίκου Δόικα.
Λίμνη Δόξα:
Φανταζόσουνα ποτέ, 6 χρόνια πριν, ότι αυτή η ιδέα θα προχωρήσει τόσο και θ' αποκτήσει τόσους φίλους και υποστηρικτές; Με την ευκαιρία, ποιοι σας υποστηρίζουν και τι κόσμο συναντά κανείς στο φεστιβάλ;
Η φαντασία δεν έχει όρια. Κι όταν κάτι που παλιότερα έμοιαζε φανταστικό γίνεται πραγματικότητα, τότε νέα "οράματα" προβάλλονται από τα βάθη του μυαλού και της ψυχής. Η πορεία φτιάχνει το δρόμο και η παρέα μας συνεχίζει. Με το αρχικό σχήμα, με τον Ανδρέα και τον Κώστα και πολλούς υποστηρικτές που ολοένα προστίθενται. Τίποτα δεν θα υπήρχε, αν το φεστιβάλ δεν είχε τόσους φίλους. Πρώτα από όλους τους μουσικούς, που χωρίς εκείνους δεν υπάρχει φεστιβάλ και που, στο όνομα του Νίκου Δόικα, είναι και οι τιμώμενοι του φεστιβάλ. Δεύτερους στην ιεραρχία θα έβαζα τους χιλιάδες επισκέπτες που συμμετέχουν κάθε χρόνο και στη συνέχεια τους δεκάδες υποστηρικτές και εθελοντές. Ξενοδόχους των Τρικάλων που αναλαμβάνουν τη φιλοξενία μουσικών και τεχνικών, επιχειρηματίες και επαγγελματίες των Τρικάλων και του Ξυλοκάστρου αλλά και πολλούς Αθηναίους φίλους που προσφέρουν δωρεάν διάφορες υπηρεσίες που θα ήταν αδύνατο να καλύψουμε αλλιώς. Και μην ξεχάσω τους χορηγούς επικοινωνίας που μας βοηθούν πολύ, το monopoli.gr, το ραδιόφωνο του Εν Λευκώ και άλλους. Όλοι αναφέρονται στο site του φεστιβάλ, http://www.ziriafestival.gr
Όσον αφορά στον κόσμο που έρχεται, είναι μια πολύ ωραία ιδιαιτερότητα του φεστιβάλ ότι ο κόσμος του είναι από ...βρέφη, μέχρι ηλικιωμένοι! Παρέες κάθε ηλικίας, ζευγάρια αλλά και πολλές οικογένειες. Επειδή δε το φεστιβάλ δεν έχει καμία ταμπέλα, δεν προσελκύει κάποια ειδική ομάδα. Αυτό που μας ενώνει είναι η αγάπη για τη φύση, το βουνό, το κάμπινγκ και βέβαια για τη μουσική και τις ζωντανές καταστάσεις!
Ποια ήταν τα προβλήματα και οι δυσκολίες που έπρεπε να ξεπεράσετε για να στήσετε αρχικά το φεστιβάλ; Αντιμετωπίζετε τα ίδια προβλήματα κάθε χρόνο;
Αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να υπολογίσεις πόσες παραμέτρους έχει μια τέτοια διοργάνωση! Αρχικά τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα γιατί όλα γίνονταν για πρώτη φορά. Όμως το πιο δύσκολο και κρίσιμο βήμα είναι πάντα το να κάνεις τους ανθρώπους να πιστέψουν. Και εκεί τα κατάφερε καλά η παρέα μας. Πείσαμε ότι είναι δυνατόν να στήσουμε μια γιορτή στα 1600μ. υψόμετρο και η γιορτή να έχει ποιότητα και νόημα. Σήμερα, πέντε διοργανώσεις μετά, κάποια πράγματα έχουν μπει «στο αυλάκι» αλλά συνέχεια παρουσιάζονται νέα προβλήματα. Και τα δυσκολότερα δεν είναι τόσο τα οργανωτικά, αυτά αντιμετωπίζονται παρά τις δυσκολίες των καιρών. Τα δυσκολότερα έχουν να κάνουν με την ψυχολογία. Είναι αυτά που σχετίζονται με μια ολοένα αυστηρότερη και καμιά φορά κακόπιστη κριτική που μοιραία προκαλεί η αυξανόμενη απήχηση του φεστιβάλ.
Το φεστιβάλ ξεκίνησε σε πολύ παρεiστικο κλίμα και με κύριο συστατικό την αφιλοκερδή προσφορά όλων των συντελεστών. Αυτό το έκανε και τόσο ξεχωριστό. Άλλαξε κάτι στην πορεία ή συνεχίζετε με το ίδιο σκεπτικό;
Αν και τίποτα δε μένει ίδιο και το φεστιβάλ κοιτάει μπροστά, δεν άλλαξε κάτι επί της ουσίας. Βέβαια η κλίμακα είναι άλλη και προσπαθούμε να προσαρμοστούμε. Αλλά όπως οι επισκέπτες είναι πολλαπλάσιοι έτσι και οι συντελεστές έγιναν περισσότεροι. Το φεστιβάλ διατηρεί ακέραιο τον χαρακτήρα του. Συμμετοχικό, μη κερδοσκοπικό, χωρίς εισιτήριο, χωρίς μεγάλους χορηγούς, ακηδεμόνευτο, ελεύθερο! Χιλιάδες άνθρωποι με θετική διάθεση, σε επαφή, δημιουργούν μια μπαταρία με τεράστιο θετικό φορτίο. Όσοι συμμετέχουν στα «Ζήρεια», γιατί περί συμμετοχής πρόκειται αν μείνεις δυο τρεις μέρες στο βουνό, νοιώθουν μια σημαντική μεταβολή στην ενεργειακή τους κατάσταση που κρατάει για καιρό. Θέλουμε μέσα από το φεστιβάλ της Ζήρειας όλο και περισσότεροι άνθρωποι να φεύγουν καλύτεροι. Δεν θα το διαπραγματευτούμε αυτό.
Τι είναι αυτό που, προσωπικά και ως ομάδα, σας δίνει ώθηση αλλά και κίνητρο για να το συνεχίζετε; Έχουν υπάρξει στιγμές που σε απογοήτευσαν και σκέφτηκες να τα παρατήσεις;
Όταν τελείωσε το πρώτο πάρτυ του 2009, όλοι έλεγαν «και του χρόνου». Αυτό ήταν το κίνητρο για το δεύτερο. Από τότε κάθε χρόνο συμβαίνει το ίδιο. Από την άλλη θα ήταν ψέματα να λέγαμε ότι δεν έχουν υπάρξει τέτοιες στιγμές. Όσο ψηλότερα ανεβαίνεις τόσο μεγαλύτερη κι η κατηφόρα που έχεις να κατεβείς μετά. Και το φεστιβάλ της Ζήρειας είναι το πιο ορεινό φεστιβάλ που γίνεται στην Ελλάδα...
Με ποιο κριτήριο επιλέγετε ή δέχεστε τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν κάθε χρόνο; Υπάρχει κάποιο σκεπτικό που διαμορφώνει το καλλιτεχνικό στίγμα και το ύφος του φεστιβάλ;
Αλίμονο. Αν δεν έχεις πυξίδα δεν πρέπει να το κάνεις όλο αυτό! Πάντα υπάρχει κάποιο σκεπτικό. Στο τέλος βέβαια τα πράγματα γίνονται όπως εκείνα θέλουν, αλλά χωρίς σκεπτικό δεν υπάρχει ο δρόμος από τον οποίο θα βγεις στην πορεία! Πάντως για να σας δώσω ένα από τα πολλά κριτήρια που θέτουμε για την επιλογή ενός συγκροτήματος, πέρα από την ποιότητα, είναι το πόσο πολύ θέλουν οι ίδιοι να συμμετέχουν!
Στα 5 χρόνια του φεστιβάλ, υπάρχουν κάποιες στιγμές ή συμμετοχές που ξεχωρίζεις;
Πάρα πολλές ξεχωριστές στιγμές φτιάχνουν αυτό που έχουμε ζήσει στη Ζήρεια. Οι προσωπικές στιγμές ίσως δεν έχουν μεγάλη σημασία. Θα σταθώ στις συμμετοχές της Σπυριδούλας, του Πουλικάκου, του B.D.Foxmoor, του Alex K. και των Deus Ex Machina, γιατί έδωσαν στίγμα στο φεστιβάλ, έριξαν τα θεμέλια για να μπορούμε να χτίσουμε και στη συμμετοχή του Παύλου Βακατάτση. Θα μπορούσα να πω ένα σωρό ακόμα, αλλά θα σταματήσω σε αυτούς και έτσι ξέρω πως δεν θα στενοχωρήσω κανέναν!
Ποιο είναι το όραμά σου (και της ομάδας) για την εξέλιξη αυτού του φεστιβάλ;
Εμείς απλά φροντίζουμε να του δίνουμε σωστή ανατροφή και γερές βάσεις ώστε να έχει αντοχές, να μη χάσει τη ρότα του και μπλέξει με τα φράγκα και κακές παρέες. Κατά τα άλλα ας κάνει ό,τι θέλει μεγαλώνοντας. Μετά το τέλος της φετινής διοργάνωσης θα υπάρξει μια τομή που θα εγγυηθεί τη συνέχεια των φεστιβάλ πάνω στις αρχές που έχουμε θέσει.
Ποιον ή ποιους θα ευχόσουν να δεις πάνω στη σκηνή της Ζήρειας;
Έχουμε είναι αλήθεια ευχηθεί για κάποιους. Αλλά πλέον δε μας αρέσει αυτή η προσέγγιση. Μεταξύ σοβαρού και αστείου συζητούσαμε πρόπερσι με φίλους που μένουν στη Νέα Υόρκη αν και κατά πόσο θα είχαμε καμιά τύχη αν καλούσαμε τον Lou Reed, μιας και μπορούσαν να έχουν προσωπική επαφή. Μετά από μερικούς μήνες πέθανε. Όχι ότι θα ερχόταν, όχι ότι δε θα πέθαινε, αλλά μήπως καλύτερα να αποφεύγουμε τα ευχολόγια;
Πες μου 5 λόγους για να έρθει φέτος κάποιος στο βουνό...
Μα, τα πέντε προηγούμενα φεστιβάλ!
Αργυρώ Σταυρίδη / monopoli.gr
