Έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 92 ετών, ο Ναύαρχος Αντώνης Θεοχάρης, πρωτεργάτης του Κινήματος του Ναυτικού.
Αρχηγός της τάξης του, με μακρά διαδρομή στο Πολεμικό Ναυτικό, ο Ναύαρχος Αντώνης Θεοχάρης είχε πρωταγωνιστήσει, στο Κίνημα του Ναυτικού. Είχε συλληφθεί από τη Χούντα και είχε εκτοπισθεί.
Ο Αντώνης Θεοχάρης ήταν κυβερνήτης του αντιτορπιλικού «Κανάρης» και υπήρξε μέλος της κεντρικής ομάδας των κινηματιών από το 1968, ήταν εκείνος που συνέταξε το αρχικό σχέδιο δράσης του Κινήματος.
Ήταν συμμαθητής και στενός φίλος με τον αείμνηστο Βαρδή Βαρδινογιάννη, ενώ-μεταξύ άλλων-είχε διατελέσει πρόεδρος του καναλιού MEGA για πολλά χρόνια.
Τι ήταν το Κίνημα του Ναυτικού
Το Κίνημα του Ναυτικού της 23ης Μαΐου 1973 ήταν μια στασιαστική προσπάθεια στην οποία προέβησαν επισήμως, 207 συνολικά αξιωματικοί και υπαξιωματικοί του ελληνικού πολεμικού Ναυτικού, με στόχο την ανατροπή του τότε δικτατορικού καθεστώτος.
Παρότι το κίνημα είχε αρχίσει να σχεδιάζεται από δημοκράτες αξιωματικούς στα 1969, τελικά προδόθηκε μια ημέρα πριν την εκδήλωσή του και καταπνίγηκε εν τη γενέσει του.
Η αντίδραση της δικτατορίας υπήρξε άμεση, με σύλληψη όλων σχεδόν των μυημένων στο κίνημα, πολλοί εκ των οποίων βασανίσθηκαν απάνθρωπα, όπως ο απόστρατος τότε ταγματάρχης Σπύρος Μουστακλής τον οποίον κατέστησαν ανάπηρο.
Δυο μέρες μετά την καταστολή του κινήματος, το αντιτορπιλικό «Βέλος»
(με πλήρωμα συνολικά 270 άνδρες) στο οποίο κυβερνήτης ήταν ο εκ των
πρωτεργατών του κινήματος, πλωτάρχης τότε Νίκος Παππάς, εγκατέλειψε το
σχηματισμό σκαφών που μετείχαν σε άσκηση του ΝΑΤΟ στα ανοικτά της
Σαρδηνίας και προσορμίσθηκε στο λιμένα του Φιουμιτσίνο, όπου 7
αξιωματικοί (συμπεριλαμβανομένου του κυβερνήτου) και 25 υπαξιωματικοί
ζήτησαν πολιτικό άσυλο από τις ιταλικές αρχές, το οποίο ύστερα από
πολυήμερη ταλαιπωρία, τους παραχωρήθηκε.
Η ενέργειά τους αυτή έπληξε καίρια το γόητρο της στρατιωτικής κυβέρνησης της Αθήνας που είχε σπεύσει προηγουμένως να υποβαθμίσει την έκταση του κινήματος κάνοντας δια του εκπροσώπου της Βύρωνα Σταματόπουλου λόγο για «οπερέτα ναυτικού κινήματος ολίγων αποστράτων αξιωματικών», για προφανείς σκοπούς προπαγάνδας.
Ακολούθως, οι φυγάδες αξιωματικοί προέβησαν σε συνεντεύξεις Τύπου όπου με ντοκουμέντα απέδειξαν τη δυσφορία και την αντίθεση της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και στρατού στη δικτατορία. Καταδείχθηκε έτσι διεθνώς η έκταση που είχε λάβει η αντίδραση κατά της δικτατορίας και στάθηκε μια από τις κυριώτερες αιτίες για τη φθορά του καθεστώτος.
