Της Σωτηρίας Δημοπούλου
Ήμουν δεν ήμουν πέντε χρονών, όταν είχαμε επισκεφτεί οικογενειακώς την Ανάληψη ανήμερα της γιορτής της... Το ξωκλήσι αυτό βρίσκεται δυτικά στη ράχη του Πιτσαδέϊκου βουνού κοντά στο χωριό Κούτσι σε υψόμετρο 1300 μέτρων.
Ακόμα θυμαμαι τη χαρά της προετοιμασίας, το ροδαλό πρόσωπο της μητέρας μου όταν τηγάνιζε τα κεφτεδάκια που μοσχοβολουσαν δυόσμο και τύλιγε τη φέτα στο στρατσόχαρτο, το φρεσκοφουρνισμενο, ευωδιαστό ζεστό ψωμί που ίδρωνε μέσα στη λευκή υφαντή πετσέτα... Θυμαμαι το λαμπερό πρόσωπο του παππού μου του Σωτήρη και τη φωνή του που ακούσαμε αχάραγα " άντε σκιωθείτε ξημέρωσε"! Έως και η γιαγιά μου με τη συνήθη λυπημένη έκφραση, γιατί ποτέ δεν είχε ξεπεράσει το θάνατο του παιδιού της στην κατοχή, εκείνη την μέρα έδειχνε χαρούμενη.
Ακόμα έχω την αίσθηση της ζεστής καραμελωτής κόκκινης κουβερτας, που ήταν ριγμένη και διπλωμένη προσεκτικά πανω στο σαμάρι της ψάρας μας, όπως και την εικόνα της περήφανης κορμοστασιας του πατέρα μου που προπορευόταν πάνω στο άλογο. Τρεισήμισι ώρες δρόμο το ξημέρωμα από τη θάλασσα μέχρι την Ανάληψη, τρεισήμισι ώρες μαγείας. Παραπάταγε η ψάρα στο στενό κακοτράχαλο μονοπάτι, κρατιομουν εγώ σφιχτά απ' τα κολιτσάκια του σαμαριού, ακουμπώντας με σιγουριά στην αγκαλιά της μάνας μου... Κλαδιά από έλατο μου χαιδευαν το πρόσωπο και με καλημέριζαν.Το έντονο άρωμα από τα πεύκα και τα αναρίθμητα αγριολούλουδα, έφτανε ως τα κύτταρά μου και τα θεράπευε. Μια γλυκιά μελωδία από το κελάηδημα των πουλιών υψωνόταν στον ουρανό ως μια διαρκής ευχαριστία. Η θέα της θάλασσας που γινόταν μωβ, ροζ και στο τέλος χρυσή, ήταν συγκλονιστική! Χρυσός ξεπρόβαλε και ο ήλιος από τα σπλάχνα της αποτίοντας φόρο τιμής στην υπέρλαμπρη, ολάνθιστη φύση!
Όταν φτάσαμε, αντικρίσαμε την Ανάληψη που έμοιαζε σαν ένα λευκό περιστέρι στην βουνοκορφή... Καζάνια με αχνιστή γίδα βραστή περίμεναν τους προσκυνητές, που οι φιλότιμοι κουτσαίοι είχαν ετοιμάσει με αγάπη.
Ύστερα από τη λειτουργία, στρώσαμε καταγής την κόκκινη καραμελωτή και μια κεντημένη λιοπάνα. Η μητέρα άνοιξε ευλαβικά τις υφαντές πετσέτες και τις τοποθέτησε στο κέντρο τους. Καθίσαμε ολόγυρα έναν κύκλο. Δίπλα μας άπλωσαν τα υφαντά χαλιά τους και άλλοι αγαπημένοι μας συγγενείς... Κόσμος πολύς κατέφθανε από τα γύρω χωριά για να προσκυνήσει...
Ολόκληρη η αυλή της εκκλησίας αλλά και ο γύρω χώρος, γέμισαν με πολύχρωμες κουβέρτες. Η βραστή γίδα ξεχείλιζε στα πιάτα, Το ντόπιο, ξακουστό, ροζέ κρασί έλαμπε στα χοντρά γυάλινα ποτήρια! Όλοι το ρίξανε στο φαγοπότι...
Εμένα δεν χόρταινε το μάτι μου. Μπροστά μας ξεδιπλωνόταν δαντελένια η παραλία με τα όμορφα σαν στολίδια μέσα στο πράσινο, χωριά του Ξυλοκάστρου. Δεξιά μας το βουνό της Παναγίας στεκόταν αγέρωχο, σωστή πυραμίδα. Απαλές και κατάφυτες με αμπέλια και ελιές ήταν οι πλαγιές του Πιτσαδέϊκου βουνού προς το Κούτσι. Είχα την αίσθηση ότι άγγιζα τον ουρανό, ότι γινόμουν ένα με αυτόν, όπως "Εκείνος" την Ανάληψη...
Το ίδιο βίωμα είχα και τώρα, όταν την επισκέφτηκα ύστερα από τόσα χρόνια, σαν να μην πέρασε μια ώρα, σαν να μην μεγάλωσα ποτέ. Μόνο που μου 'λειπαν οι αγαπημένοι, που έχουν πετάξει από καιρό με τα μαγικά πολύχρωμα χαλιά τους, ανεπαισθήτως πως, μακριά για πάντα, ανάλαφροι, αγνοί και άδολοι...
