Με την Ανάσταση του Κυρίου, κορυφώθηκε, με λαμπρότητα, η μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης.
Την Ανάσταση του Θεανθρώπου γιορτάζουν οι ορθόδοξοι χριστιανοί στην Ελλάδα και τον υπόλοιπο κόσμο. όπου βίωσαν μια διαφορετική Ανασταση.
Το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου εκατομμύρια πιστών τις προηγούμενες χρονιές έσπευσαν στις εκκλησίες για το «δεύτε λάβετε Φως» και το Χριστός Ανέστη. Φέτος οι Εκκλησιές κλειστές...
Δεν θυμάμαι να ζήσαμε άλλη Μεγάλη Εβδομάδα που, ενώ μοιάζει ότι κράτησε
τόσο πολύ, εμείς να φαίνεται ότι κάναμε τόσο λίγα. Η απραξία, καθημερινή μας πράξη.
Μεγάλη Εβδομάδα, να χτυπά η καμπάνα της εκκλησίας της ενορίας μου κι εγώ να τρέχω να ανοίξω την τηλεόραση. Παράξενα πράγματα… Μεγάλη μοναξιά θα βίωσε ο Χριστός φέτος. Τη δική Του, στο Ορος των Ελαιών, αισθανθήκαμε κι εμείς. Εκείνος αποσύρθηκε να προσευχηθεί και επιστρέφοντας μας βρήκε μαθητές έγκλειστους. Προσκυνούμε τα Πάθη Σου, Χριστέ, ακόμη και μέσα από την τηλεοπτική εικόνα. Η άδεια εκκλησία σπαραχτική. Κατηφείς ακούστηκαν και οι φωνές των ψαλτών, πιο πένθιμα τα άμφια των ιερέων. Ας ψάλουμε, χωρίς να λείπει κανείς, με δυνατή φωνή, «Χριστός Ανέστη!» και ας είναι και στο τέλος Μαΐου.
Συνειδητοποιώ, ίσως πρώτη φορά, πόσο οι εποχές ορίζουν τη διάθεσή μας. Πάσχα κλεισμένοι μέσα, ενώ έξω η φύση ντύθηκε τα καλύτερά της. Ο νους μας τρέχει στα προηγούμενα. Μείναμε σπίτι από Μάρτιο και φτάσαμε στο Μεγάλο Σάββατο του Απριλίου… μένοντας σπίτι. Παρηγορούμαι ότι όλες οι Μεγάλες Εβδομάδες αποπνέουν τη μελαγχολία των Παθών, ως την έκρηξη της αναστάσιμης χαράς.
Τη Ζωή που γιορτάζουμε τώρα. Αυτό το «Χριστός Ανέστη!» έχει τη δική του γλύκα. Φέρνει την ελπίδα πως, όταν τελειώσει η δοκιμασία, η ημέρα μας θα χωράει εμάς, τους ανθρώπους μας και όλες τις θετικές μας σκέψεις.
Την Ανάσταση την κάναμε στα μπαλκόνια μας, στην ταράτσα, στις αυλές μας. Με ανθισμένο γιασεμί ή όχι. Γιατί αυτή η Ανάσταση γίνεται στην καρδιά μας.
«Φιληθείτε γλυκά, χείλη με χείλη,
πέστε Χριστός Ανέστη, εχθροί και φίλοι!».
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ
