Το "Θέατρο της Δευτέρας" σε
καθημερινές παραστάσεις θυμίζει πια η ελληνική κοινωνία. Όλοι
προσποιούνται ότι τα δύσκολα πέρασαν ντυμένοι κακόγουστους ρόλους αυτοεξευτελισμού. Οι
πνευματικοί μέντορες αλληλέγγυοι του παρακράτους λειτουργούν τη σωτηρία, οι πολιτικοί ως γελωτοποιοί
προσποιούνται ότι προσπαθούν για το καλύτερο για τη ζωή μας, επιχειρηματίες και σύλλογοι ρητορεύουν
την ανειλικρινή έννοια τους για την οικονομία, στρατηγοί ακονίζουν το κομμένο ξίφος τους
και ο λαός ως θεατρικό κοινό χειροκροτεί ευχαριστημένος την κατάντια του.
Παγκόσμιοι αναλυτές του
κύρους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της ευρωπαϊκής ελίτ και ειδήμονες
Υπουργοί Οικονομικών γράφουν λύσεις εδώ και χρόνια και ξεγράφουν την Ελλάδα όλο και περισσότερο. Παγκόσμιοι ηγέτες
αναφέρονται στην Ελλάδα των 11 εκατομμυρίων και 50.000 απροσδιορίστων ατόμων
και εξάρουν την προσπάθεια αποφυγής της αλλαγής του τσίρκου που διασκεδάζει την υφήλιο.
Το δούλεμα με λίγα λόγια δεν
έχει τελειωμό. Ο βουλευτής των 7.500 ευρώ μηνιαίως κηρύσσει τον ταξικό πόλεμο
την πρώτη ημέρα της πρόσληψής του και όλοι μαζί εθνικιστές, φιλελεύθεροι, δημοκρατικοί και κομμουνιστές διαγκωνίζονται
για ποιος θα σώσει την Ελλάδα πατώντας ταυτόχρονα πάνω της. Αν το παγκόσμιο λεξικό της ιστορίας είχε το
λήμμα εθνική απάτη δεν θα μπορούσε αναμφίβολα να μην ορίζεται ως την Ελλάδα του 2016.
Για ποιο Μνημόνιο μου μιλάς,
για ποια ανάπτυξη, για ποιο χρέος. Για τον απόλυτο ύμνο στην κοροϊδία προφανώς. Την επικράτηση των ανίκανων, των απατεώνων στην κορυφή μίας κοινωνίας. Για το απόλυτο
σύστημα ελέγχου του ανθρώπου όπου αγανακτισμένοι εμφανίζονται και εξαφανίζονται ως delivery boys,
για μετανάστες παρακρατικούς εισβολείς με κρατική χορηγία που για 2
μήνες καταλαμβάνουν την οικονομία και σε 2 ημέρες εξαφανίζονται ως διά
μαγείας. Για επιχειρηματίες εκβιαστές, για κρατικούς λειτουργούς βιβλιοθηκάριους.
Για
ένα ψέμα που όλοι πιστεύουν ότι είναι αλήθεια, εκτός απ' αυτούς που το
πληρώνουν καθε μέρα όλο και περισσότερο. Κάθε μέρα μπορούμε πλέον
αυτάρεσκα να
εξιστορούμε και ένα παραμύθι ενώ η Κυβέρνηση Τσίπρα – Καμένου έχει
κερδίσει επάξια
το πολιτικό Όσκαρ της απάτης, της κατάληψης της εξουσίας.
Η αλήθεια είναι όμως
ότι για όσο αφηγούμαστε ποντιακά ανέκδοτα η ζωή μας θα φτωχαίνει τόσο σε χρήμα
όσο και σε ιδέες. Το κυριότερο όλων είναι ότι φεύγουν τα νιάτα μας, η μόνη πραγματική ελπίδα ανατροπής χάνεται, ενταφιάζοντας το μέλλον μας. Το πρότυπο καθεστώς της Βενεζουέλας που εφαρμόζουν σταδιακά οι κ.κ. Τσίπρας και
Καμένος αποτελεί το διακαή πόθο τους αλλά κυρίως αποδεικνύει ότι η εξαθλίωση
μπορεί να γίνει απόλυτη, μετατρέποντας
τον άνθρωπο σε ανήμπορο ζώο και τις επαναστάσεις των εθνών μετά τη Γαλλική Επανάσταση απλά ένα κατά παραγγελία χάμπουργκερ των 170 δολαρίων.
Όσο οι αντιπρόσωποι του λαού, Έλληνες βουλευτές,
παύουν να αντιπροσωπεύουν το λαό όσο αφορά τις αμοιβές τους και όσο οι ελάχιστοι κυριαρχούν
των μεγίστων, η Ελλάδα θα βρίσκεται στο έλεος των δανειστών της και σε αιώνιο λήθαργο. Δανειστές που στους ντόπιους
ανίκανους ιθαγενείς έχουν βρει το απόλυτο θύμα που τρώει τις σάρκες του, υπηρετώντας
τους μανιασμένα για μία δόση εθνικής μαστούρας του.
Όσο το κριτήριο κοινωνικής καταξίωσης
και ανέλιξης αποτελεί η παρανομία και η ληστεία του δημοσίου χρήματος, με την
ανταλλαγή θέσεων εξουσίας, ανδρικής σάρκας και λιπαντικών επί χρήμασι, οι δανειστές
θα προσποιούνται ότι μας σώζουν, οι δοσίλογοι ότι μας σκέφτονται και εμείς ότι
ζούμε.
Μέχρι να αποφασίσει κάποιος να
κηρύξει τον ταξικό πόλεμο στους απατεώνες πλαστογράφους της κρατικής εξουσίας
και να διεκδικήσει ένα αξιοπρεπές κομμάτι του ελληνικού πλούτου για τους Έλληνες
πένητες. Τη χαμένη τιμή των Ελλήνων.
Να αλλάξει την Ελλάδα απλά και τόσο γρήγορα…
