Η… διαβρωτική διάσταση της παρουσίας της ΕΡΤ στη διαμόρφωση της νοοτροπίας και των ιδιωτικών ΜΜΕ, και φυσικά στη διαμόρφωση μιας συγκεκριμένης κουλτούρας ενημέρωσης στην ελληνική δημοσιογραφία αλλά και στην ελληνική κοινωνία, είναι περίπου γνωστή. Και σίγουρα, έχει περιγραφεί επαρκώς στο παρελθόν, σε πλείστες περιπτώσεις και με διαφορετικές αφορμές.
Ας δοκιμάσουμε αυτή τη φορά να προσεγγίσουμε το “φαινόμενο” από μια διαφορετική οπτική γωνία. Μια από τις καλύτερες παραγωγές των τελευταίων ετών, είναι η σειρά “Η μεγάλη αλλαγή”, που αφορά στην Ελλάδα από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Εμφύλιο και τη Μεταπολίτευση, σημαντικά ιστορικά γεγονότα, και στιγμές που επηρέασαν καθοριστικά την εθνική διαδρομή της χώρας μέχρι τις μέρες μας. Μέχρι το… επεισόδιο της εθνικής χρεοκοπίας που βιώνουμε σήμερα.
Χθες, η συγκυρία τα έφερε έτσι ώστε το επεισόδιο που προβλήθηκε να αναφέρεται στις απώλειες του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου. Με τις εικόνες και τα λόγια να περνούν μέσα από την εικόνα, και να δραματοποιούν περαιτέρω τη σημερινή εθνική πραγματικότητα.
Άλλη εποχή, άλλες καταστάσεις, άλλοι ηγέτες. Εξαιρετικά δύσκολο να τιθασσεύσεις το παιχνίδι του μυαλού με τις συγκρίσεις, που σε κάνουν να μελαγχολείς περισσότερο. Το “αν” άλλωστε, έχει αποδειχθεί διαχρονικά ως η πιο ανεξέλεγκτη υπόθεση την οποία μπορεί να κάνει κάποιος. Και ανάλογα με τη συγκυρία, να πάει προς τη μία ή την άλλη πλευρά.
Χθες λοιπόν, την ώρα που ο Άκης Τσοχατζόπουλος καθόταν στο εδώλιο του κατηγορουμένου, στη “Μεγάλη Αλλαγή” έβλεπε κανείς εικόνες του δίπλα στον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Κώστα Λαλιώτη, τον Κώστα Σημίτη, δίπλα σε όλα τα άλλα κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Όχι μια και δυο φορές, αλλά για δεκαετίες.
Είδαμε τον Άκη Τσοχατζόπουλο να φτάνει μια ανάσα από την πρωθυπουργία, και μετά από μερικούς μήνες από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Με το Κίνημα, σε επίπεδο στελεχιακού δυναμικού και κοινωνικής βάσης, να είναι όρθιο και να τον χειροκροτεί. Να τον αποθεώνει, και όχι φυσικά να τον χαρακτηρίζει “ντροπή”, όπως έκανε η σημερινή ηγεσία του.
Στη δεδομένη περίοδο που διέρχεται η χώρα, τέτοιες εικόνες μονάχα να… υπονομεύσουν το μέλλον του τόπου μπορούν. Γιατί σε κάνουν να οργίζεσαι από τη μια, και να μελαγχολείς βαθιά από την άλλη. Και στις δυο περιπτώσεις, επιβεβαιώνουν ότι η αυτή η χώρα “έζησε τους μύθους της”. Και ακόμη και σήμερα, αρνείται να ξυπνήσει…
MANOΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ / yserografa.gr
Ας δοκιμάσουμε αυτή τη φορά να προσεγγίσουμε το “φαινόμενο” από μια διαφορετική οπτική γωνία. Μια από τις καλύτερες παραγωγές των τελευταίων ετών, είναι η σειρά “Η μεγάλη αλλαγή”, που αφορά στην Ελλάδα από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Εμφύλιο και τη Μεταπολίτευση, σημαντικά ιστορικά γεγονότα, και στιγμές που επηρέασαν καθοριστικά την εθνική διαδρομή της χώρας μέχρι τις μέρες μας. Μέχρι το… επεισόδιο της εθνικής χρεοκοπίας που βιώνουμε σήμερα.
Χθες, η συγκυρία τα έφερε έτσι ώστε το επεισόδιο που προβλήθηκε να αναφέρεται στις απώλειες του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου. Με τις εικόνες και τα λόγια να περνούν μέσα από την εικόνα, και να δραματοποιούν περαιτέρω τη σημερινή εθνική πραγματικότητα.
Άλλη εποχή, άλλες καταστάσεις, άλλοι ηγέτες. Εξαιρετικά δύσκολο να τιθασσεύσεις το παιχνίδι του μυαλού με τις συγκρίσεις, που σε κάνουν να μελαγχολείς περισσότερο. Το “αν” άλλωστε, έχει αποδειχθεί διαχρονικά ως η πιο ανεξέλεγκτη υπόθεση την οποία μπορεί να κάνει κάποιος. Και ανάλογα με τη συγκυρία, να πάει προς τη μία ή την άλλη πλευρά.
Χθες λοιπόν, την ώρα που ο Άκης Τσοχατζόπουλος καθόταν στο εδώλιο του κατηγορουμένου, στη “Μεγάλη Αλλαγή” έβλεπε κανείς εικόνες του δίπλα στον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Κώστα Λαλιώτη, τον Κώστα Σημίτη, δίπλα σε όλα τα άλλα κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Όχι μια και δυο φορές, αλλά για δεκαετίες.
Είδαμε τον Άκη Τσοχατζόπουλο να φτάνει μια ανάσα από την πρωθυπουργία, και μετά από μερικούς μήνες από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Με το Κίνημα, σε επίπεδο στελεχιακού δυναμικού και κοινωνικής βάσης, να είναι όρθιο και να τον χειροκροτεί. Να τον αποθεώνει, και όχι φυσικά να τον χαρακτηρίζει “ντροπή”, όπως έκανε η σημερινή ηγεσία του.
Στη δεδομένη περίοδο που διέρχεται η χώρα, τέτοιες εικόνες μονάχα να… υπονομεύσουν το μέλλον του τόπου μπορούν. Γιατί σε κάνουν να οργίζεσαι από τη μια, και να μελαγχολείς βαθιά από την άλλη. Και στις δυο περιπτώσεις, επιβεβαιώνουν ότι η αυτή η χώρα “έζησε τους μύθους της”. Και ακόμη και σήμερα, αρνείται να ξυπνήσει…
MANOΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ / yserografa.gr
