Twitter@EmOikonomidis
Η κρίση την οποία διέρχεται τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα είναι πρωτίστως και κυρίως κρίση πολιτικής ηγεσίας. Μαζί φυσικά με το οικονομικό αποτύπωμά της, αλλά και τις διαστάσεις μιας βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης ηθικής, αξιών, εθνικής ταυτότητας και εθνικών προτεραιοτήτων.
Θεωρητικά, η κρίση γεννάει ηγέτες. Στη δική μας περίπτωση, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, καθώς δεν είναι ορατό το νέο πολιτικό προσωπικό που θα μπορούσε να φρεσκάρει το εθνικό dna, και να δώσει προοπτική μέλλοντος στη χώρα.
Την ίδια ώρα, το υπάρχον πολιτικό δυναμικό δείχνει σε πολλές περιπτώσεις να μην αντιλαμβάνεται τα καινούρια δεδομένα, να μην ακούει τα υπόγεια ρεύματα που ήδη κινούνται με τάση μεγιστοποίησης σε… τσουνάμι. Να μην κατανοεί τι περιμένει η κοινωνία από εκείνους που βρίσκονται σήμερα σε θέσεις ευθύνης, ή γενικότερα στο πολιτικό σκηνικό.
Και μια τέτοια, ηχηρή περίπτωση είναι η Δημοκρατική Αριστερά και τα κορυφαία στελέχη της. Από τον Φώτη Κουβέλη μέχρι τον Σπύρο Λυκούδη, η “μεταρρυθμιστική τάση” του οποίου αποχωρεί από τη ΔΗΜΑΡ, η άλλοτε Ανανεωτική Αριστερά μοιάζει εγκλωβισμένη στα ιστορικά αδιέξοδά της, με πλεόνασμα δόσεων προσωπικών αδιεξόδων.
Ένα κόμμα με ικανά στελέχη, και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα προσέγγιση του πολιτικού γίγνεσθαι, δεν αναζήτησε ποτέ στον καθρέφτη τους λόγους που του μετέτρεψαν σε… συμπλήρωμα, και μάλιστα στο περιθώριο της κοινωνίας. Τα ποσοστά της ΔΗΜΑΡ είναι δυσανάλογα της αξίας των στελεχών της, αλλά και του ρόλου που διεκδικεί να διαδραματίσει στο πολιτικό σκηνικό, και μάλιστα σε κεντρικό, πρωταγωνιστικό επίπεδο.
Και το ερώτημα προκύπτει αυθόρμητα: Πού νομίζουν ότι ζουν τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ; Και πόσο συχνά κοιτάζουν γύρω και δίπλα τους, για να κατανοήσουν την πραγματική θέση τους στην εθνική πραγματικότητα μιας χώρας σε βαθιά κρίση εθνικής ταυτότητας και ψυχολογίας;
Οι απαντήσεις θα μπορούσαν να αποτελέσουν εφαλτήριο διαπίστωσης του προβλήματος, και επομένως επίλυσής του. Φαίνεται ωστόσο ότι στη ΔΗΜΑΡ δεν αισθάνεται καν την ανάγκη να αναρωτηθούν…
ysterografa.gr
