Γράφει ο Φώτης Σαραντόπουλος
Ο Χ ήταν ποδοσφαιριστής.
Στα 20 του κατάφερε να γίνει επαγγελματίας.
Και ως τα 30 του, κατάφερνε να εισπράττει κάθε χρόνο περισσότερα, είχε και κάτι έξτρα από μεταγραφές.
Μετά τα 31, η απόδοσή του έπεφτε, και μαζί έπεφταν και οι ετήσιες αποδοχές του.
Μέχρι που στα 37 "κρέμασε" τα παπούτσια και σταμάτησε.
Σήμερα, δεν ασχολείται πια με τη μπάλα. Για να συντηρεί τον εαυτό του και την οικογένειά του, κάνει άλλη εργασία.
Φυσικά, τα εισοδήματά του είναι πολύ λιγότερα απ' ότι άλλοτε.
Δεν παραπονιέται ο Χ. Απόλαυσε και τις εποχές της "δόξας", ήξερε και ότι δεν θα έπαιζε μπάλα ως τα 70.
Ελάτε τώρα να σκεφτούμε μαζί ένα υποθετικό σενάριο:
Ότι ο Χ ήταν ποδοσφαιριστής, αλλά δημόσιος υπάλληλος - ποδοσφαιριστής !!!
Στα 31, ο μισθός του θα συνέχιζε να αυξάνεται, καθώς δεν θα είχε σημασία η απόδοσή του, αλλά οι ΤΡΙΕΤΙΕΣ.
Στα 34 θα έπαιρνε νέα αύξηση, όπως και στα 37 και στα 40 ... Και στα 43 και στα 46 αν συνέχιζε ...
Αλλά επειδή είπαμε ότι ήταν ΔΥ, δεν θα συνέχιζε. Θα ίσχυε και για αυτόν ότι ισχύει πχ για έναν επαγγελματία οπλίτη, έναν πυροσβέστη ή για έναν ναυτικό που υπηρέτησε στα υποβρύχια: Θα λέγαμε ότι δεν μπορεί να εργαστεί άλλο στη δουλειά αυτή και θα έπαιρνε ΣΥΝΤΑΞΗ.
Γιατί όχι;
Έχω φίλο που έγινε πυροσβέστης στα 25 και πριν τα 50 πήρε σύνταξη. Αυτός τι παραπάνω έκανε για την Ελλάδα από έναν ποδοσφαιριστή;
(Μην μου πείτε για ηρωισμούς, επειδή εγώ ξέρω καλύτερα από εσάς τι λουφαδόρος ήταν. Ξέρω καλύτερα από εσάς ότι αυτός "δεν έβαλε ποτέ το πόδι στη φωτιά".)
Όμως, ας ξαναδούμε το θέμα μας, και το θέμα μας είναι οι ΤΡΙΕΤΙΕΣ.
Το παράδειγμα του ποδοσφαιριστή δείχνει σαφώς ότι οι τριετίες, σαν θεσμός, αποτελούν πλεονέκτημα μόνο για τον εργαζόμενο στο Δημόσιο. Αν ο ποδοσφαιριστής ζητούσε στα 31 τριετίες, θα είχε απολυθεί ασυζητητί.
Στον ιδιωτικό τομέα, οι τριετίες δεν παρέχουν όφελος στον εργαζόμενο. Αιτία απόλυσης είναι.
Γιατί; Είναι πολύ απλό το γιατί και το γνωρίζετε όλοι:
Επειδή αμοίβεται κανείς περισσότερα, όταν προσφέρει περισσότερα.
Το εμπειρο στέλεχος μίας εταιρείας δεν χρειάστηκε να επικαλεστεί τον νόμο για να πάρει αύξηση. Την πήρε γιατί αυξανόταν η προσφορά του στην εταιρεία. Την πήρε επειδή αν δεν του την έδιναν, θα έφευγε, και θα έχανε η εταιρεία.
Όποιος νομίζει ότι αρκεί να ψηφιστεί ένας νόμος, για να αυξάνεται κάθε 3 χρόνια ο μισθός κάποιου που δεν προσφέρει περισσότερα ή που προσφέρει λιγότερα, όσο περνούν τα χρόνια, ζει σε άλλο πλανήτη. Στον πλανήτη της φαιδράς σοβιετικής πορτοκαλέας ...
Αν ο ποδοσφαιριστής στα 34 ζητήσει αύξηση, επειδή έτσι ορίζει ο νόμος, απλά θα μείνει άνεργος ...
Τα εργατικά δικαιώματα κερδίζονται όταν έχεις απέναντι τον εργοδότη, και του λες θελω τόσα για να μείνω.
Δεν χαρίζονται από νομοσχέδια ...
ΥΓ. Πώς το έλεγε ο Λένιν;
"Στον Σοσιαλισμό, ο καθένας αμοίβεται σύμφωνα με την προσφορά του"
Ναι έτσι το έλεγε. Ήταν ακόμη πιο ωμός από ... "νεοφιλελεύθερους" ...
logia Starata
