Twitter @EmOikonomidis
Εξαρχής ήταν γνωστό ότι αυτό το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχε σχέση με κανένα από τα προηγούμενα του ευρύτερου χώρου της Αριστεράς, Ανανεωτικής, Δογματικής και… Κεντρώας. Το κόμμα που στις εκλογές του 2012 “φλέρταρε” με την εξουσία, για να ηττηθεί οριακά από τη Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά, προσπαθεί να γίνει ενιαία παράταξη, παραμερίζοντας τις συνιστώσες που πολλές φορές το προοηγούμενο διάστημα στάθηκαν αφορμή για… ανεκδοτολογικές προσεγγίσεις των θέσεων της Κουμουνδούρου. Δηλαδή της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, που θεσμικά, πολιτικά και ιστορικά αγχώνεται με την υποχρέωση (στα όρια της επιβίωσης) να πείσει ότι αποτελεί την αξιόπιστη εναλλακτική λύση στην κυβέρνηση η οποία κάθε φορά διαχειρίζεται τις τύχες του τόπου.
Ο Αλέξης Τσίπρας, ως αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε το πρώτο ηχηρό εγχείρημα “αλλαγής γενιάς”, έστω κι αν ο… βαφτιστής Αλέκος Αλαβάνος, όχι μόνο έχει προ πολλού μετανιώσει για την επιλογή του, αλλά έφτιαξε και “Σχέδιο Β’” που μοιάζει προσανατολισμένο κυρίως στο να σταματήσει την πορεία του διαδόχου του προς την κορυφή.
Στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, τα φώτα είναι εκ των πραγμάτων στραμμένα στον Αλέξη Τσίπρα: Σε όσα πει και… δεν πει, σε όσα υπονοήσει, στο πως θα διαχειριστεί καταστάσεις και σύμβολα. Το μεγάλο αγκάθι είναι φυσικά η αυτοδιάλυση των συνιστωσών, τις οποίες χλωμιάζει η βαριά σκιά του Μανώλη Γλεζου.
Με τη σημερινή ομιλία του στις εργασίες του Συνεδρίου, επικεντρώνοντας την επιχειρηματολογία της ομιλίας του στην ανάγκη να διαλυθούν οι συνιστώσες, χωρίς όμως να “τσαλακωθεί” ο Μανώλης Γλέζος, ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε να γυρίσει την πλάτη στη “μίμηση” του Ανδρέα Παπανδρέου, για την οποία τον κατηγορούν. Και να.. θυμίσει τον Κώστα Σημίτη, δηλαδή τον ιστορικό αντίπαλο του παπανδρεϊσμού στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ.
Όπως λοιπόν ο πολιτικός εκφραστής του κινήματος ενός “εκσυγχρονισμού” που ούτε το ΠΑΣΟΚ αλλά ούτε και η Ελλάδα γνώρισαν επί των ημερών του, είχε εισάγει στο Συνέδριο του 1996 τη θεωρία των “καθαρών λύσεων” για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, αντί της διαρχίας, ο Αλέξης Τσίπρας έκανε σήμερα λόγο για “καθαρές κουβέντες”: Επιχείρησε να μετατοπίσει την κουβέντα στην κοινή μάχη κατά της κυβέρνησης Σαμαρά και των πολιτικών του Μνημονίου, ώστε να παραμεριστεί η εσωκομματική γκρίνια.
Ενώ για τον Μανώλη Γλέζο, επεφύλαξε έναν ρόλο… Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, τον οποίο ο Κώστας Καραμανλής είχε θέσει “πέρα και πάνω” από τη Νέα Δημοκρατία μετά τις εκλογές του 2000, για να διαχειριστεί την αυτονομία λόγου του πρώην πρωθυπουργού και επιτίμου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας.
Μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές αποστροφές του Αλέξη Τσίπρα, δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών:
“To χρέος μου ήταν να πω με καθαρό τρόπο την άποψή μου.
Ό, τι κι αν αποφασίσει το Συνέδριο για τις συνιστώσες, τη Δευτέρα θα πάμε μαζί με τον Μανώλη Γλέζο στους απολυμένους της δημοτικής Αστυνομίας. Κανείς δεν θα επιβάλλει στον Μανώλη Γλέζο να κάνει κάτι που δεν θα θέλει. Ο Μανώλης Γλέζος επέλεξε να ομιλήσει σαν εκπρόσωπος μιας συνιστώσας, και όχι ως εκπρόσωπος μιας ιστορικής γενιάς των Ελλήνων. Ο Μανώλης Γλέζος δεν εκπροσωπεί μια συνιστώσα. Εκπροσωπεί όσα έκαναν την Αριστερά να επιβιώσει για δεκαετίες, για να είμαστε σήμερα εδώ. Πιστώνω στον Μανώλη Γλέζο ότι διατυπώνει με συνέπεια τις ίδιες απόψεις από το 2003. Η ομιλία του με στενοχώρησε, δεν με κάκιωσε όμως, επειδή δεν κρατάς κακία σε κάποιον που αγαπάς.
Παρά τις διαφωνίες μας, είμαστε εδώ, ενωμένοι και αποφασισμένοι. Να σταματήσουμε τη λαίλαπα του Μνημονίου, την καταστροφή.
Κανείς δεν θέλει, ούτε πρέπει να μας περνάει από το μυαλό, ότι θα αποφασίζει για τον άλλο. όλοι μαζί.
Ένα μέλος, μια ψήφος, χωρίς προνόμια αλλά και χωρίς αποκλεισμούς. Λογοδοσία, δημοκρατική λειτουργία, πολιτική συμφωνία.
Καθαρές κουβέντες. Ή θα δεσμευόμαστε όλοι από το Καταστατικό του ΣΥΡΙΖΑ, ή ο καθένας από το δικό του. Τότε… χαιρετίσματα.
Κάποιοι, όχι ο Μανώλης Γλέζος, θέλουν στον δικό μας ΣΥΡΙΖΑ να χτίζουν το δικό τους σπίτι.
Τι θα πούμε στον κόσμο τον οποίο καλούμε κοντά μας; Ότι θα έχουμε 14 καταστατικά και διαφορετικές απόψεις; Με διορισμένους;
Σε αυτό το ιστορικό σκαρί χωρούν όλοι. Όλοι μαζί. Και ακόμη περισσότεροι. Όλοι διαφορετικοί, αλλά όλοι ίσοι και υπόλογοι. Δεν υπάρχουν “εσείς” και “εμείς”. Το Συνέδριο και μόνο το Συνέδριο θα πρέπει να αποφασίσει για τις συνιστώσες”.
ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ / ysterografa.gr
