Γράφει ο Γιώργος Μαρνέλος
Στο μικρό χωριό του 1969, o δάσκαλος ξεκίνησε τη σχολική χρονιά τον Σεπτέμβρη με το τρομερό νέο ότι ο άνθρωπος πάτησε στο φεγγάρι και κόλλησε ένα πρωτοσέλιδο, νομίζω της Βραδυνής , στον πίνακα.
Κάτι ακούγαμε οι μικροταξίτες, στα υστεροπανήγυρα του Ιούλη πως οι Αμερικανοί κατέκτησαν το διάστημα, οι γιαγιάδες έλεγαν πως αυτές είναι φήμες δαιμονικές και ορισμένοι αφηγούνταν γλαφυρά πως τα πεφταστέρια θα πλακώσουν τους ανθρώπους για το θράσος τους.
Ήταν μια παιδική ψύχωση αυτό το επίτευγμα και πέρασαν πολλοί μήνες να ομαλοποιηθούν οι φαντασιώσεις κάτω από την Πανσέληνο και να πάψουν οι φόβοι πως μπορεί να πέσει κάποιος από κει ψηλά.
Πέρασαν 43 χρόνια από τότε και ο Νιλ ΄Αρμστρονγκ δεν είναι πια ζωντανός θρύλος. Η καρδιά που δούλευε με 220 σφυγμούς και πετούσε σε ταχύτητες πενταπλάσιες του ηχοφράγματος, εκεί που σταματάει η διάχυση του φωτός και βασιλεύει το σκότος, χειρουργήθηκε και δεν άντεξε.
Σ’ ένα μικρό χωριό του 2012, εκεί που ακόμη υπάρχουν ασυγχώνευτα σχολεία οι δάσκαλοι δεν θα μπορούν να συγκινήσουν τα παιδιά με κανένα τρομερό νέο .Ακόμη κι αν παίξουν στο διαδίκτυο το μουσικό κομμάτι ενός συγκροτήματος, που σε πρώτη εκτέλεση εκπέμφθηκε από ραδιοφωνικό σταθμό στον Άρη, το δράμα είναι πως δεν θα ‘χουν ούτε φέτος πίνακες μαρκαδόρου.
Τα χρόνια της ανθρώπινης προσεδάφισης στη Σελήνη στις μεγάλες τάξεις έλεγαν κάποιοι έλεγαν πως σε 50 χρόνια, μπορεί και οι Έλληνες να το έχουν καταφέρει. Ένας απ ‘αυτούς εργάζεται εδώ και 25 χρόνια στη ΝΑSΑ, αλλά η τότε χουντοκρατούμενη χώρα είναι τώρα σφιχταγκαλιασμένη από το ΔΝΤ και τους θεματοφύλακες του ευροπλαισίου.
Από τότε δεν αξιώθηκε να κατασκευάσει ούτε αυτοκίνητο και τώρα οι μη προνομιούχοι πολίτες πνίγονται ένας- ένας χωριστά για να μην πνίξει, δήθεν όλους, η δίνη του χρέους, της ανεργίας και της ύφεσης.
Τα 11, 5 δις δεν κόβονται δυστυχώς από κει που περισσεύουν και οι Έλληνες δεν αποικούν το διάστημα όπως ονειρεύονταν τα παιδιά πριν 45 χρόνια, αλλά ξαναμεταναστεύουν στην Αυστραλία.
newsit.gr
