Πριν από δυόμιση χρόνια, η κυβέρνηση ΓΑΠ αποφάσισε ότι δεν μπορεί και δε θέλει να ακολουθήσει τη μέθοδο των Ισπανών για την αποφυγή μνημονίων (ήτοι την καταπολέμηση της κρίσης και την ανάληψη σκληρών μέτρων δημοσιονομικής σταθερότητας και ισοσκελισμένου κρατικού προϋπολογισμού, μια πολιτική που αργότερα ακολούθησε και η Ιταλία από μόνη της) και έτσι κατηύθυνε τα πράγματα προς…το Καστελόριζο.
Επέλεξε λοιπόν να φέρει την Ευρώπη προ των ευθυνών της για το Ελληνικό οικονομικό πρόβλημα (και την πιθανότητα αντίστοιχου προβλήματος και σε άλλες χώρες της Ε.Ε.), κάνοντας συγχρόνως μια άνευ προηγουμένου δυσφήμιση της Ελλάδας διεθνώς (διεφθαρμένη χώρα, Τιτανικός κλπ), ώστε να δικαιολογήσει στους εταίρους μας και στους έλληνες ψηφοφόρους, γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί και δε θέλει να φτιάξει και να εκτελέσει από μόνο του ένα εθνικό πρόγραμμα δημοσιονομικού ελέγχου και σταθερότητας.
Και κάπως έτσι επέλεξε να μας φέρει στην κατάσταση που ζούμε δυο χρόνια τώρα.
Συγχρόνως, με δεδομένο τον απόλυτο και σχεδόν γκεμπελικό έλεγχό του στα ΜΜΕ, προσπάθησε και εν μέρει κατάφερε να μεταφέρει την ευθύνη για τη διαφθορά και τον Τιτανικό στην κυβέρνηση Καραμανλή, ξεχνώντας ότι από τα τελευταία 30 χρόνια το ίδιο έχει κυβερνήσει τα 22. Η τακτική αυτή της απόσεισης των όποιων ευθυνών, είναι ίδιον του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της Αριστεράς εν γένει στη δύσμοιρη τούτη χώρα (κι αυτό ουδόλως φέρει στο απυρόβλητο τη ΝΔ).
Κι έτσι, έφερε σε δύσκολη θέση όλους τους συνδικαλιστοπατέρες που το ίδιο εξέθρεψε επί 30 χρόνια και τους ανάγκασε να βγούνε πάλι στο δρόμο (όχι άδικα αυτή τη φορά). Επειδή όμως η πίεση των εργαζομένων και των ανέργων ήταν πια μεγάλη, οι ίδιοι οι συνδικαλιστοπατέρες δε δίστασαν να πάρουν πρωτοβουλίες, οι οποίες έφεραν σε κίνδυνο και την κομματική ταυτότητα των οργάνων τους και την πολιτική τους λειτουργία και τη σχέση τους με τα κόμματα που τους εξέθρεψαν (πάρτε παράδειγμα το Μανώλη, το Φωτόπουλο και άλλους). Και κάπως έτσι οδηγήσανε τα πράγματα (για να σωθούν οι ίδιοι οι συνδικαλιστοπατέρες από την πολιτική τους κατάντια) στα πρώτα έκτροπα, στην πρώτη χρήση βίας.
Πρώτο θύμα της κατευθυνόμενης αυτής της -με ιδεολογικό και κομματικό υπόβαθρο- βίας, ο βουλευτής Κωστής Χατζηδάκης. Αιμόφυρτο βουλευτή είχαμε να δούμε από την εποχή του Γρηγόρη Λαμπράκη. Άλλαξαν οι φάτσες και η πολιτική ταυτότητα των βιαιοπραγούντων φασιστοειδών. Αλλά το άλλοθι, η τακτική και το αποτέλεσμα είναι απολύτως ίδια, απαράλλακτα, ταυτόσημα.
Ακολούθησαν κι άλλα θύματα , ευτυχώς χωρίς σωματική βλάβη (Κακλαμάνης, Ευθυμίου, Γεωργιάδης κλπ) και φθάσαμε στο φαινόμενο Κασιδιάρη…
Είναι ξαφνικό γεγονός; Όχι. Είναι πρωτόγνωρο; Δυστυχώς όχι. Είναι δικαιολογημένο; Ούτε κατά διάνοια. Είναι μήπως συνέπεια άλλων ενεργειών και λογική συνέχεια των τεκταινομένων στη χώρα μας; Δυστυχώς ναι …
Όταν κάποιοι με ιδεολογικά ή άλλα επιχειρήματα δικαιολογούν -και καμιά φορά υποκινούν κιόλας- τη βία, τότε γιατί κάποιοι άλλοι, άμυαλοι ή λογικοί, συνειδητά ή ασυνείδητα να μην ακολουθήσουν το ίδιο μονοπάτι;
Όσοι για να αποκρύψουν τις ευθύνες τους για την κατάντια της πατρίδας μας, ή για να τις αποφύγουν γιατί έχουν τη φωλιά τους λερωμένη, οδήγησαν τους απεγνωσμένους πολίτες σε αποδοχή της βίας ως λογικής συνέπειας και συνέχειας της δράσης και της ιδεοληψίας τους, απλά είναι απολύτως συνυπεύθυνοι για ό,τι συνέβη και συμβαίνει. Η έξαρση του φαινομένου Χρυσή Αυγή και των συνθημάτων του τύπου «κάψτε-κάψτε τη βουλή» δεν είναι το αίτιον του προβλήματος, αλλά το αποτέλεσμά του. Οι ανεγκέφαλοι τύπου Κασιδιάρη, τους οποίους οι συμπολίτες μας τίμησαν με 14 και πλέον χιλιάδες ψήφους και τους εξέλεξαν στη βουλή (και δεν είναι βέβαια μόνον ανεγκέφαλοι της ΧΑ, αλλά και άλλων κοινοβουλευτικών και μη κομμάτων), είναι η λογική συνέχεια της ανεγκέφαλης βίας.
Μήπως απαρχή της «αρρώστιας» αυτής είναι η ιδεολογική βία που τόσο εύκολα δικαιολόγησαν ορισμένοι ως μάρτυρες υπεράσπισης της 17Ν και των άλλων δολοφονικών τρομοκρατικών οργανώσεων; Και όσοι εξίσου εύκολα καλλιέργησαν και δικαιολόγησαν τη βία εναντίον του «συστήματος» και των εκλεγμένων εκπροσώπων του λαού ήδη πριν από 2 χρόνια;
Η βία και η τρομοκρατία από όπου κι αν προέρχονται, με όποιο σκεπτικό και με όποιο άλλοθι ή αφορμή, είναι απολύτως καταδικαστέες. Δεν είναι και δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα λογικής σκέψης, παρά μόνον ιδεοληπτικής άρνησης της πραγματικότητας και ζωώδους αντίδρασης σε αυτήν. Ας το σκεφτούν καλά αυτό όσοι ακραίοι (και των δύο εξίσου συνυπεύθυνων άκρων του πολιτικού φάσματος) καλλιεργούν τη βία και την τρομοκρατία. Όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες…
Ν. ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ
Εκπαιδευτικός, Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος ΔΣ ΕΛΜΕ Σάμου
