Γράφει ο Γιάννης Λαλιώτης
Ο Αγρότης έχει φτάσει στα όρια των αντοχών του. Τελείωσαν τα ψέματα, τελειώσανε τα προσχήματα και η αλήθεια πλέον για την δεινή οικονομική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει , είναι ορατή « δια γυμνού οφθαλμού». Οι μπακάληδες στα χωριά του Φενεού ανοίξανε – μετά από χρόνια- τα μπακαλοδεύτερα και ο αγροτικός κόσμος ψωνίζει ξανά βερεσέ. Βερεσέδια που δεν γνωρίζει ο κάθε αγρότης αν και πότε θα μπορέσει να τα ξεχρεώσει.
Ότι μπορεί να κόψει το κόβει. Δεν είχε ποτέ άλλωστε περιττά έξοδα, ένα τσιγάρο και ένας καφές είναι «η πολυτέλεια» που επιτρέπει στον εαυτό του.
Ωστόσο ο αγρότης έχει αξιοπρέπεια. Δεν σκύβει το κεφάλι, αλλά πόσο μπορεί να αντέξει ακόμα;
Ζει και επιβιώνει με τα στοιχειώδη, δουλεύει σκληρά και περιμένει να ξημερώσει και γιαυτόν μια καλύτερη μέρα, αλλά πάντα αυτή η μέρα απομακρύνεται, πάντα κάποιοι άλλοι πλουτίζουν με τον κόπο του και με τον ιδρώτα του, πάντα κάποιοι άλλοι του παίρνουν την μπουκιά από το στόμα.
Και αυτός πασχίζει πάλι να κάνει μια νέα αρχή και πάντα στο τέλος απογοητεύεται, πικραίνεται και αγανακτεί.
Διαρκώς αυξάνεται το κόστος παραγωγής , διαρκώς μειώνεται το αγροτικό εισόδημα.
Νιώθει, αντιλαμβάνεται την αδικία που γίνεται σε βάρος του, καταλαβαίνει την κοροϊδία αλλά δεν μπορεί να αντιδράσει. Αισθάνεται ότι τον έχουν στριμώξει στην γωνία χωρίς να έχει τα μέσα, την δύναμη να παλέψει.
Έτσι αισθάνεται αλλά δεν είναι έτσι. Οι αγρότες έχουν τεράστια δύναμη, αγροτιά είναι η μισή Ελλάδα. Οι αγρότες είναι ένα τεράστιο θεριό που βρίσκεται σε λήθαργο. Γιαυτό και οι κυβερνήσεις τους προσπερνούν και τους αντιμετωπίζουν εύκολα χωρίς να συναντούν αντίσταση και αντίδραση.
Θα έρθει όμως και η ώρα του αγρότη, το καζάνι σιγοβράζει, αλίμονο σε όποιον δεν το αντιλαμβάνεται, αλίμονο σε όποιον δεν τον υπολογίζει…
Για τον αγρότη ο κόμπος έφτασε στο λαιμό. Οι υποχρεώσεις τον έπνιξαν. Ας σταματήσουν να τους φέρονται σαν να είναι υπομονετικό υποζύγιο.
Είναι άνθρωπος και δικαιούται να ζήσει ανθρώπινα με το κεφάλι ψηλά, για να ξαναγυρίσει το χαμόγελο στα πικραμένα του χείλη, για να ξαλαφρώσει λίγο η μαυρισμένη του ψυχή.
ΛΑΛΙΩΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
ΜΕΣΙΝΟ-ΦΕΝΕΟΥ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ
