Άρθρο του Χρήστου Α. Κατσαρού (Chris Sintiki)
Όπως ήταν επόμενο δεν εκλέχτηκε Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Το πολιτικό
σύστημα έφερε ακόμη μια φορά τη χώρα στη θέση της λαϊκής επιλογής. Αυτό
δεν είναι καινούριο φαινόμενο, η Ελλάδα το συνάντησε το 1990.
Το σκηνικό που περιγράφεται παραπάνω αναφέρει τους ίδιους πρωταγωνιστές να διαχειρίζονται το σύνταγμα όπως τους εξυπηρετεί. Χαρακτηριστικό όλων είναι ότι ο σημερινός Πρωθυπουργός ήταν Υπουργός Εξωτερικών της Ν.Δ. που εξέλεξε με σχετική πλειοψηφία (151 βουλευτές) τον Π τ Δ. Η πραγματικότητα επιστρέφει μέσα από το παρελθόν για να δείξει τη δική της παρουσία.
Το ζήτημα είναι ποια θα είναι η πραγματικότητα μετά της 25 Ιανουαρίου 2015. Δε μιλάμε, φυσικά, για μια μονοκομματική κυβέρνηση του 1990, αλλά για μια πολιτική συμμαχιών, που δεν απαγορεύει τα πολιτικά παιχνίδια. Αυτά ξεκίνησαν με τις αποκαλύψεις του Παύλου Χαϊκάλη και θα ολοκληρωθούν με τις πολιτικές συναλλαγές και τα ανοίγματα που θα κάνουν οι δυο μονομάχοι (ΣΥΡΙΖΑ & Ν.Δ.).
Στην πραγματικότητα οι κερδισμένοι θα είναι οι μικροί σχηματισμοί που θα στηρίξουν την επόμενη κυβέρνηση, θα υπάρξουν ουσιαστικές προγραμματικές συγκλίσεις; Η θα βγει ένα σχήμα με «σημαία ευκαιρίας» που θα ξεφτίσει μέχρι το 2017-18.
Οι συμμετέχοντες του 2015 είναι περίπου οι ίδιοι – Ν.Δ., ΠΑ.ΣΟ.Κ, ΣΥΡΙΖΑ (η μετεξέλιξη του Συνασπισμού) ΑΝ.ΕΛ (τότε υπήρχε η ΔΗΑΝΑ) – αλλά η πολιτική των συνεργασιών έχει μια άλλη φιλοσοφία που δεν υπήρχε ούτε τότε, ούτε σήμερα. Το σκηνικό συμπληρώνεται με Το Ποτάμι και την πρόθεση του Γ. Παπανδρέου να μπει δυναμικά με νέο σχήμα.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν πιθανοί κυβερνητικοί συσχετισμοί, όλα θα παιχτούν πάνω στα εκλογικά ποσοστά και στην ελευθερία κινήσεων του επόμενου πρωθυπουργού. Ο Α. Σαμαράς εγγυάται τη σταθερότητα, ενώ ο Α.Τσίπρας την αλλαγή σελίδας και τη χαμένη αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού (αυτό μα θυμίζει τον Ανδ. Παπανδρέου του 1981 και το πρόγραμμα της <<Αλλαγής>> ).
Ο υπόλοιπος κόσμος και οι ‘αγορές’ περιμένουν στη γωνία, για να απαντήσουν, το ζήτημα είναι η φιλοσοφία με την οποία θα βγει το νέο κυβερνητικό σχήμα. Οι ενδιάμεσοι εταίροι θα διαμορφώσουν τη φυσιογνωμία της κυβέρνησης, αλλά το κόστος θα χρεωθεί στον επόμενο πρωθυπουργό. Η επόμενη κυβέρνηση θα είναι αινιγματική με πολλές κυβερνητικές συνιστώσες και με την ανάγκη εθνικού σχεδιασμού.
Όσοι μπουν στην επόμενη βουλή με 3% θα είναι πιθανοί κυβερνητικοί εταίροι , όπως και πιθανή αντιπολίτευση. Η εξουσία μιας 7 κομματικής βουλής παίζεται στις ισορροπίες και την τακτική της μικρής δύναμης. Αίνιγμα θα παραμείνει και η Χ.Α που δεν ξέρουμε πως θα διαχειριστεί τη θέση της στη νέα βουλή, γιατί εντός ή εκτός δημοκρατικού τόξου, όλα παίζονται στο 3%, αυτός ο μαγικός αριθμός ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις.
Χρήστος Α. Κατσαρός (Chris Sintiki)
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Σερραϊκόν Θάρρος, Καθημερινή Εφημερίδα του Ν. Σερρών, Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014
Το σκηνικό που περιγράφεται παραπάνω αναφέρει τους ίδιους πρωταγωνιστές να διαχειρίζονται το σύνταγμα όπως τους εξυπηρετεί. Χαρακτηριστικό όλων είναι ότι ο σημερινός Πρωθυπουργός ήταν Υπουργός Εξωτερικών της Ν.Δ. που εξέλεξε με σχετική πλειοψηφία (151 βουλευτές) τον Π τ Δ. Η πραγματικότητα επιστρέφει μέσα από το παρελθόν για να δείξει τη δική της παρουσία.
Το ζήτημα είναι ποια θα είναι η πραγματικότητα μετά της 25 Ιανουαρίου 2015. Δε μιλάμε, φυσικά, για μια μονοκομματική κυβέρνηση του 1990, αλλά για μια πολιτική συμμαχιών, που δεν απαγορεύει τα πολιτικά παιχνίδια. Αυτά ξεκίνησαν με τις αποκαλύψεις του Παύλου Χαϊκάλη και θα ολοκληρωθούν με τις πολιτικές συναλλαγές και τα ανοίγματα που θα κάνουν οι δυο μονομάχοι (ΣΥΡΙΖΑ & Ν.Δ.).
Στην πραγματικότητα οι κερδισμένοι θα είναι οι μικροί σχηματισμοί που θα στηρίξουν την επόμενη κυβέρνηση, θα υπάρξουν ουσιαστικές προγραμματικές συγκλίσεις; Η θα βγει ένα σχήμα με «σημαία ευκαιρίας» που θα ξεφτίσει μέχρι το 2017-18.
Οι συμμετέχοντες του 2015 είναι περίπου οι ίδιοι – Ν.Δ., ΠΑ.ΣΟ.Κ, ΣΥΡΙΖΑ (η μετεξέλιξη του Συνασπισμού) ΑΝ.ΕΛ (τότε υπήρχε η ΔΗΑΝΑ) – αλλά η πολιτική των συνεργασιών έχει μια άλλη φιλοσοφία που δεν υπήρχε ούτε τότε, ούτε σήμερα. Το σκηνικό συμπληρώνεται με Το Ποτάμι και την πρόθεση του Γ. Παπανδρέου να μπει δυναμικά με νέο σχήμα.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν πιθανοί κυβερνητικοί συσχετισμοί, όλα θα παιχτούν πάνω στα εκλογικά ποσοστά και στην ελευθερία κινήσεων του επόμενου πρωθυπουργού. Ο Α. Σαμαράς εγγυάται τη σταθερότητα, ενώ ο Α.Τσίπρας την αλλαγή σελίδας και τη χαμένη αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού (αυτό μα θυμίζει τον Ανδ. Παπανδρέου του 1981 και το πρόγραμμα της <<Αλλαγής>> ).
Ο υπόλοιπος κόσμος και οι ‘αγορές’ περιμένουν στη γωνία, για να απαντήσουν, το ζήτημα είναι η φιλοσοφία με την οποία θα βγει το νέο κυβερνητικό σχήμα. Οι ενδιάμεσοι εταίροι θα διαμορφώσουν τη φυσιογνωμία της κυβέρνησης, αλλά το κόστος θα χρεωθεί στον επόμενο πρωθυπουργό. Η επόμενη κυβέρνηση θα είναι αινιγματική με πολλές κυβερνητικές συνιστώσες και με την ανάγκη εθνικού σχεδιασμού.
Όσοι μπουν στην επόμενη βουλή με 3% θα είναι πιθανοί κυβερνητικοί εταίροι , όπως και πιθανή αντιπολίτευση. Η εξουσία μιας 7 κομματικής βουλής παίζεται στις ισορροπίες και την τακτική της μικρής δύναμης. Αίνιγμα θα παραμείνει και η Χ.Α που δεν ξέρουμε πως θα διαχειριστεί τη θέση της στη νέα βουλή, γιατί εντός ή εκτός δημοκρατικού τόξου, όλα παίζονται στο 3%, αυτός ο μαγικός αριθμός ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις.
Χρήστος Α. Κατσαρός (Chris Sintiki)
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Σερραϊκόν Θάρρος, Καθημερινή Εφημερίδα του Ν. Σερρών, Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014
