Twitter@EmOikonomidis
Τον Μάιο του 2012, η Γαλλία… αυτοτιμωρήθηκε, με την εκλογή του Φρανσουά Ολάντ στην Προεδρία της Δημοκρατίας, και έναν μήνα αργότερα, τον Ιούνιο, ολοκλήρωσε το μωσαϊκό της μεγάλης αλλαγής, με το Σοσιαλιστικό Κόμμα να επικρατεί της Κεντροδεξιάς στις βουλευτικές εκλογές.
Δυο χρόνια μετά, τον Μάρτιο του 2ο14, η Γαλλία ξεκίνησε τη σταδιακή διόρθωση εκείνου του μεγάλου λάθους, τα απόνερα του οποίου πλήρωσε ακριβά συνολικά η Ευρωπαϊκή Ένωση. Τη στιγμή που η Γερμανία προσπαθούσε να προσαρμοστεί στην αναπόφευκτη ρευστότητα της προεκλογικής περιόδου, και ενώ οι φωνές στην Ευρώπη για την αναγκαιότητα παραμερισμού της λιτότητας πολλαπλασιάζονταν, η Γαλλία είχε στο τιμόνι της τον ανεπαρκέστερο Πρόεδρο στη μεταπολεμική ιστορική διαδρομή της, όπως ηχηρά διαπιστώνουν όλες οι σχετικές δημοσκοπήσεις.
Κάπως έτσι, χωρίς το φυσικό αντίβαρο στη μονόπλευρη στρατηγική του Βερολίνου, η Ευρώπη καθυστέρησε να χαράξει έναν οδικό χάρτη ρεαλιστικής εξόδου από το… διαζύγιο με την κοινωνική αλληλεγγύη και την κοινωνική συνοχή. Και ταυτόχρονα, ο παραδοσιακός ευρωσκεπτικισμός βρήκε γόνιμο έδαφος για να φλερτάρει με τα άκρα.
Η ιστορική επιτυχία άλλωστε του Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λεπέν στον χθεσινό πρώτο γύρο των δημοτικών εκλογών στη Γαλλία, απλώς επιβεβαιώνει ότι οι λαοί της Ευρώπης σκέφτονται πλέον πρωτίστως πώς η ψήφος τους θα είναι τιμωρητική για το “σύστημα”, και δευτερευόντως το σε ποιούς χαρίζουν την ψήφο τους αυτή.
Πρακτικά, οι χθεσινές κάλπες στη Γαλλία, πρώτες μετά τη “μεγάλη απογοήτευση” που βίωσαν οι πολίτες της πιο επαναστατικής χώρας της Ευρώπης για τα πεπραγμένα της θητείας του Φρανσουά Ολάντ στην Προεδρία της Δημοκρατίας, ανοίγουν το δρόμο για τη “μεγάλη επιστροφή” της Κεντροδεξιάς, με φόντο τις προεδρικές εκλογές του 2017.
Εκεί όπου ο Νικολά Σαρκοζί ράβει ήδη… κοστούμι, για να επανέλθει στο Μέγαρο των Ηλυσίων Πεδίων ως οικοδεσπότης, και να πιάσει το νήμα από εκεί που το άφησε το 2012. Ίσως περισσότερο ώριμος και προσγειωμένος, επομένως και περισσότερο χρήσιμος για μια Ευρώπη που έχει ανάγκη από ηχηρές φωνές. Και από ηγέτες με πείσμα, αντί για την “παιδική χάρα” που κρατάει σήμερα στα χέρια της τις τύχες των ευρωπαϊκών λαών.
Μια Κεντροδεξιά που απέδειξε και στο παρελθόν ότι μπορεί να “απαλλοτριώσει” ένα κρίσιμο μέγεθος ψηφοφόρων από το Εθνικό Μέτωπο, και να αφαιρέσει από την επίγονο του λεπενισμού το δικαίωμα να απειλεί ευθέως το μέλλον της Ευρώπης.
Τον Μάιο του 2012, η Γαλλία… αυτοτιμωρήθηκε, με την εκλογή του Φρανσουά Ολάντ στην Προεδρία της Δημοκρατίας, και έναν μήνα αργότερα, τον Ιούνιο, ολοκλήρωσε το μωσαϊκό της μεγάλης αλλαγής, με το Σοσιαλιστικό Κόμμα να επικρατεί της Κεντροδεξιάς στις βουλευτικές εκλογές.
Δυο χρόνια μετά, τον Μάρτιο του 2ο14, η Γαλλία ξεκίνησε τη σταδιακή διόρθωση εκείνου του μεγάλου λάθους, τα απόνερα του οποίου πλήρωσε ακριβά συνολικά η Ευρωπαϊκή Ένωση. Τη στιγμή που η Γερμανία προσπαθούσε να προσαρμοστεί στην αναπόφευκτη ρευστότητα της προεκλογικής περιόδου, και ενώ οι φωνές στην Ευρώπη για την αναγκαιότητα παραμερισμού της λιτότητας πολλαπλασιάζονταν, η Γαλλία είχε στο τιμόνι της τον ανεπαρκέστερο Πρόεδρο στη μεταπολεμική ιστορική διαδρομή της, όπως ηχηρά διαπιστώνουν όλες οι σχετικές δημοσκοπήσεις.
Κάπως έτσι, χωρίς το φυσικό αντίβαρο στη μονόπλευρη στρατηγική του Βερολίνου, η Ευρώπη καθυστέρησε να χαράξει έναν οδικό χάρτη ρεαλιστικής εξόδου από το… διαζύγιο με την κοινωνική αλληλεγγύη και την κοινωνική συνοχή. Και ταυτόχρονα, ο παραδοσιακός ευρωσκεπτικισμός βρήκε γόνιμο έδαφος για να φλερτάρει με τα άκρα.
Η ιστορική επιτυχία άλλωστε του Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λεπέν στον χθεσινό πρώτο γύρο των δημοτικών εκλογών στη Γαλλία, απλώς επιβεβαιώνει ότι οι λαοί της Ευρώπης σκέφτονται πλέον πρωτίστως πώς η ψήφος τους θα είναι τιμωρητική για το “σύστημα”, και δευτερευόντως το σε ποιούς χαρίζουν την ψήφο τους αυτή.
Πρακτικά, οι χθεσινές κάλπες στη Γαλλία, πρώτες μετά τη “μεγάλη απογοήτευση” που βίωσαν οι πολίτες της πιο επαναστατικής χώρας της Ευρώπης για τα πεπραγμένα της θητείας του Φρανσουά Ολάντ στην Προεδρία της Δημοκρατίας, ανοίγουν το δρόμο για τη “μεγάλη επιστροφή” της Κεντροδεξιάς, με φόντο τις προεδρικές εκλογές του 2017.
Εκεί όπου ο Νικολά Σαρκοζί ράβει ήδη… κοστούμι, για να επανέλθει στο Μέγαρο των Ηλυσίων Πεδίων ως οικοδεσπότης, και να πιάσει το νήμα από εκεί που το άφησε το 2012. Ίσως περισσότερο ώριμος και προσγειωμένος, επομένως και περισσότερο χρήσιμος για μια Ευρώπη που έχει ανάγκη από ηχηρές φωνές. Και από ηγέτες με πείσμα, αντί για την “παιδική χάρα” που κρατάει σήμερα στα χέρια της τις τύχες των ευρωπαϊκών λαών.
Μια Κεντροδεξιά που απέδειξε και στο παρελθόν ότι μπορεί να “απαλλοτριώσει” ένα κρίσιμο μέγεθος ψηφοφόρων από το Εθνικό Μέτωπο, και να αφαιρέσει από την επίγονο του λεπενισμού το δικαίωμα να απειλεί ευθέως το μέλλον της Ευρώπης.
