Twitter@EmOikonomidis
Ας ξεπεράσουμε το προφανές οξύμωρο, του… πως κατάφεραν να χωρέσουν σε μια αίθουσα 800 ατόμων, 2.000 ή και 3.000 ακόμη άνθρωποι, όπως αναφέρουν σήμερα τα σχετικά ρεπορτάζ. Και ας σταθούμε στην ουσία.
Η επανασυσπείρωση του χώρου της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα και η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ομογενοποίηση των δυνάμεών της, αποτελούν πολιτική αναγκαιότητα. Όχι μόνο για τον πλουραλισμό ιδεών και αφηγήσεων, αλλά και για να υπάρξει ένα μεγαλύτερο “νοικοκύρεμα” στη διάταξη των υπαρχουσών πολιτικών δυνάμεων, αντί να αναλίσκονται σε κατακερματισμό και προσωπικές διαδρομές που δεν προσφέρουν αλλά μάλλον αφαιρούν από το εθνικό μέλλον.
Στον χώρο της Αριστεράς σεργιάνιζαν πάντοτε “ανήσυχα” μυαλά. Μόνο που τις περισσότερες φορές δεν μπορούσαν να εξελίξουν αυτές τις ανησυχίες σε πλειοψηφικό ρεύμα που να αγγίζει, να αφορά και να συναρπάζει την ελληνική κοινωνία, ρεύματα και τάσεις πέρα και πάνω από πολιτικές και ιδεολογικές αφετηρίες. Η ψήφος ως στιγμιαία εκδήλωση προτίμησης άλλωστε, είναι κάτι το τελείως διαφορετικό από τις βαθιές ιδεολογικές πεποιθήσεις ή τις αντίστοιχες κομματικές προτιμήσεις.
Η απόπειρα επανασυσπείρωσης της ελληνικής Κεντροαριστεράς στα πρότυπα μιάς “Ελιάς”, έρχεται τη στιγμή που η ιταλική Κεντροαριστερά εξέλεξε με θυελλώδη ποσοστά ως ηγέτη τον χαρισματικό δήμαρχο της Φλωρεντίας Ματέο Ρέντσι. Και η σύγκριση είναι εκκωφαντική, όταν… στα δικά μας τα φώτα πέφτουν στον Κώστα Σημίτη.
Ο πρώην πρωθυπουργός και επί οκταετία πρωθυπουργός εξακολουθεί να παραμένει σημείο αναφοράς για τον χώρο του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς. Μόνο που μοιάζει να σεργιανίζει ως… ευχή και κατάρα, την ίδια στιγμή. Είναι προφανές ότι στο όνομα του “εκσυγχρονισμού”, διεκδικεί την πατρότητα πολιτικών, συμπεριφορών καθώς και προσώπων, που σήμερα φαντάζουν… ορφανά.
Απ’ την άλλη, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως όταν ο Κώστας Σημίτης έγινε ο πρώτος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μετά τον ιδρυτή του, Ανδρέα Παπανδρέου, κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές του 1996 και του 2000, όχι επειδή μετακίνησε το Κίνημα στα αριστερά του Κέντρου. Αλλά… στα δεξιά, εκεί δηλαδή όπου βρίσκεται η εκλογική δεξαμενή του μεσαίου χώρου.
Μιλώντας λοιπόν για την Κεντροαριστερά του μέλλοντος, είναι μάλλον οξύμωρο να επικαλείται κανείς τον Κώστα Σημίτη. Πόσο μάλλον να επιχειρεί να τον αξιοποιήσει ως συνεκτικό στοιχείο και παράγοντα επίσπευσης των εξελίξεων.
Κάπου εκεί, η Κεντροαριστερά σκοντάφτει. Το νέο δεν μπορεί να προκύψει από το χθες. Πόσο μάλλον όταν το χθες αυτό είναι φθαρμένο. Ή έστω… μακέτο!
ysterografa.gr
Ας ξεπεράσουμε το προφανές οξύμωρο, του… πως κατάφεραν να χωρέσουν σε μια αίθουσα 800 ατόμων, 2.000 ή και 3.000 ακόμη άνθρωποι, όπως αναφέρουν σήμερα τα σχετικά ρεπορτάζ. Και ας σταθούμε στην ουσία.
Η επανασυσπείρωση του χώρου της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα και η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ομογενοποίηση των δυνάμεών της, αποτελούν πολιτική αναγκαιότητα. Όχι μόνο για τον πλουραλισμό ιδεών και αφηγήσεων, αλλά και για να υπάρξει ένα μεγαλύτερο “νοικοκύρεμα” στη διάταξη των υπαρχουσών πολιτικών δυνάμεων, αντί να αναλίσκονται σε κατακερματισμό και προσωπικές διαδρομές που δεν προσφέρουν αλλά μάλλον αφαιρούν από το εθνικό μέλλον.
Στον χώρο της Αριστεράς σεργιάνιζαν πάντοτε “ανήσυχα” μυαλά. Μόνο που τις περισσότερες φορές δεν μπορούσαν να εξελίξουν αυτές τις ανησυχίες σε πλειοψηφικό ρεύμα που να αγγίζει, να αφορά και να συναρπάζει την ελληνική κοινωνία, ρεύματα και τάσεις πέρα και πάνω από πολιτικές και ιδεολογικές αφετηρίες. Η ψήφος ως στιγμιαία εκδήλωση προτίμησης άλλωστε, είναι κάτι το τελείως διαφορετικό από τις βαθιές ιδεολογικές πεποιθήσεις ή τις αντίστοιχες κομματικές προτιμήσεις.
Η απόπειρα επανασυσπείρωσης της ελληνικής Κεντροαριστεράς στα πρότυπα μιάς “Ελιάς”, έρχεται τη στιγμή που η ιταλική Κεντροαριστερά εξέλεξε με θυελλώδη ποσοστά ως ηγέτη τον χαρισματικό δήμαρχο της Φλωρεντίας Ματέο Ρέντσι. Και η σύγκριση είναι εκκωφαντική, όταν… στα δικά μας τα φώτα πέφτουν στον Κώστα Σημίτη.
Ο πρώην πρωθυπουργός και επί οκταετία πρωθυπουργός εξακολουθεί να παραμένει σημείο αναφοράς για τον χώρο του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς. Μόνο που μοιάζει να σεργιανίζει ως… ευχή και κατάρα, την ίδια στιγμή. Είναι προφανές ότι στο όνομα του “εκσυγχρονισμού”, διεκδικεί την πατρότητα πολιτικών, συμπεριφορών καθώς και προσώπων, που σήμερα φαντάζουν… ορφανά.
Απ’ την άλλη, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως όταν ο Κώστας Σημίτης έγινε ο πρώτος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μετά τον ιδρυτή του, Ανδρέα Παπανδρέου, κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές του 1996 και του 2000, όχι επειδή μετακίνησε το Κίνημα στα αριστερά του Κέντρου. Αλλά… στα δεξιά, εκεί δηλαδή όπου βρίσκεται η εκλογική δεξαμενή του μεσαίου χώρου.
Μιλώντας λοιπόν για την Κεντροαριστερά του μέλλοντος, είναι μάλλον οξύμωρο να επικαλείται κανείς τον Κώστα Σημίτη. Πόσο μάλλον να επιχειρεί να τον αξιοποιήσει ως συνεκτικό στοιχείο και παράγοντα επίσπευσης των εξελίξεων.
Κάπου εκεί, η Κεντροαριστερά σκοντάφτει. Το νέο δεν μπορεί να προκύψει από το χθες. Πόσο μάλλον όταν το χθες αυτό είναι φθαρμένο. Ή έστω… μακέτο!
ysterografa.gr
