Οι
μεταρρυθμίσεις και οι πειραματισμοί στην Παιδεία, υπήρξαν ανέκαθεν,
πεδίο αντιπαράθεσης απέναντι σε εκείνους που ήθελαν τη μόρφωση να είναι
χώρος άσκησης συνδικαλισμού και σε εκείνους που ήθελαν περισσότερη
αξιοκρατία και κριτική μόρφωση, έτσι ώστε το σχολείο και το πανεπιστήμιο
να είναι η καλύτερη παραγωγική επένδυση που μπορεί κάνει ένα κράτος.Όλα όμως είχαν τα όριά τους. Αυτό που συνέβη από την κυβέρνηση της Αριστεράς δεν έχει προηγούμενο. Δεν έχει προηγούμενο γιατί μόνο καταργεί! Δεν χτίζει. Καταργεί την αξιοκρατία στη διοίκηση, καταργεί την αριστεία, καταργεί τις προηγούμενες προσπάθειες για κριτική σκέψη, καταργεί τα όρια σπουδών και αντικαθιστά τα πάντα με τον άρρωστο συνδικαλισμό.
Ο τέως υπουργός Παιδείας, Ανδρέας Λοβέρδος, ο προηγούμενος πολιτικός που διαχειρίστηκε το εν λόγω ζήτημα και προφανώς είχε την πιο πρόσφατη μάχιμη εμπειρία, χαρακτήρισε την πολιτική στην παιδεία, σε συνέχεια αυτής στην οικονομία, ως πολιτική διχασμού. Ακριβώς γιατί βάζει το πελατειακό κράτος του ΣΥΡΙΖΑ, πάνω από τις ανάγκες μίας σύγχρονης κοινωνίας, ανταγωνιστικής σε μία Ευρωπαϊκή πραγματικότητα.
Εδώ θα παρατηρήσουμε πως η παιδεία, ασκώντας αυτή την πολιτική, όντως, φαινομενικά διχάζει. Ωστόσο η αυθόρμητη δράση που δημιουργήθηκε «ΟΧΙ Μπαλτά στην Παιδεία» είναι μία δράση που ενώνει τους Έλληνες όλων των πολιτικών χώρων, απέναντι σε φασιστικές νοοτροπίες που καταστρέφουν με ένα νομοθέτημα, όνειρα και ελπίδες γενεών.
Ένας πρωτοφανής φασισμός που ασκείται όχι μόνο γιατί γκρεμίζει αντί να χτίζει, αλλά και γιατί γίνεται εξουσιαστικά χωρίς κανένα δημόσιο διάλογο.
Εξαϋλώνεται καθημερινά ο μύθος της αριστεράς. Στην πράξη και την σκέψη.
Αργυρώ Θεοτοκάτου
www.tokentro.gr
