Η συνέντευξη της Γιάννας Αγγελοπούλου στην “Καθημερινή της Κυριακής” και τον Στέφανο Κασιμάτη, προκάλεσε τις συστημικές δονήσεις που θα ανέμεναν και τα δυο… συμβαλλόμενα μέρη.
Η ισχυρή κυρία των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, εκπρόσωπος μιας αστικής τάξης και νοοτροπίας που λείπει από τη σημερινή Ελλάδα, έχοντας αντικατασταθεί από την προσέγγιση μιας (βλαχο) μπαρόκ Ψωροκώσταινας, να μιλάει στην εφημερίδα-σύμβολο του αστικού χώρου, και ειδικότερα στον δημοσιογράφο με την πιο αφηγηματική και στοχευμένη πένα των τελευταίων δεκαετιών.
Οι αντιδράσεις ξεκίνησαν από το πρωί της Κυριακής, ή μάλλον από το απόγευμα του Σαββάτου, όταν άρχισαν να κυκλοφορούν σημεία της συνέντευξης της Γιάννας Αγγελοπούλου. Και ήταν απολύτως αναμενόμενες, τόσο ως προς την έντασή του, όσο και ως προς την… αφετηρία τους.
Η απορία προκύπτει εύλογα: Ποιοί φοβούνται ακόμη τη Γιάννα Αγγελοπούλου; Είτε επιχειρώντας να της κολλήσουν το… ανάθεμα της δυνητικής υποστηρίκτριας (τουλάχιστον) του ΣΥΡΙΖΑ, είτε θυμίζοντας την όχι ταπεινή καταγωγή της, ώστε να της αφαιρέσουν το δικαίωμα να έχει λόγο και να κρίνει το σημερινό κατάντημα της χώρας;
Με την περίπτωση της Γιάννας Αγγελοπούλου, θα προκαλεί πάντοτε ενδιαφέρον η σπουδή όσων έχουν εγκληματικό μερίδιο στην κρίση που διέρχεται η Ελλάδα, να της απαντήσουν, να την απαξιώσουν, να αντιδράσουν.
Επιβεβαιώνοντας ότι αδυνατούν να κοιτάξουν… παραδίπλα. Στην κοινωνία που έχει προ πολλού ξεπεράσει τα όριά της, και δεν ανέχεται τιμητές. Ούτε δάχτυλα που κουνιούνται.
