Νέος, Αριστερός, με προφανή επικοινωνιακά χαρίσματα, και με αυταπόδεικτη βελτίωση της ρητορικής αλλά και της εικόνας του, στα χρόνια που πέρασαν από την ημέρα που ο Αλέκος Αλαβάνος… δεν ζύγισε καλά τα δεδομένα, και τον επέβαλε ως διάδοχό του στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν την πολιτική προίκα του Αλέξη Τσίπρα, που ωστόσο ο ίδιος ο επικεφαλής ενός κόμματος γεμάτου συνιστώσες, προτίμησε να χαραμίσει, να υπονομεύσει, να ακυρώσει. Τόσο με τη ρητορική που ανέπτυξε προεκλογικά, όσο και με τη στάση πλήρους αποστασιοποιήσής του από την εθνική προσπάθεια μετεκλογικά, ο Αλέξης Τσίπρας ανέβηκε στο βουνό, για να θυμηθούμε τις ιστορικές αναζητήσεις της Αριστεράς.
Το πρόβλημα που δεν υπολόγιζε είναι ότι, εκεί ψηλά στο βουνό, δεν βρήκε κανέναν πρόθυμο να τον ακολουθήσει στην επανάσταση. Αντιθέτως, βρήκε… σκιές, γνώριμες και ξεχασμένες από το πρόσφατο χθες, που έσπευσαν να πιάσουν στασίδι στο “νέο ΠΑΣΟΚ”, μόλις διαπίστωσαν ότι το ορίτζιναλ Κίνημα… συνώνυμο της εξουσίας, έχασε κάθε δυνατότητα προοπτικής για το μέλλον.
Κάπως έτσι, ο Αλέξης Τσίπρας “γέρασε” πρόωρα. Η δε χθεσινή στρατηγική επιλογή τακτικισμών και συμβιβασμών, με τη συγκρότηση της σκιώδους κυβέρνησής του, δείχνει ότι ο χρόνος δεν είναι πλέον σύμμαχος. Ούτε του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ούτε και του προέδρου του.
Το μέλλον τον ξεπερνά. Επειδή δεν βρίσκεται σε σχέση ελεύθερης συμβίωσης με την πραγματικότητα. Αλλά σε καθεστώς εξάρτησης. Σε πλήρη αντίθεση με τις συμπεριφορές… παιδικής χαράς, τις οποίες αγκαλιάζει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ / statesmen.gr
