Περιγράφοντας την ελλειμματική ηγεσία που διακρίνει το σύνολο της Ευρώπης, και τελειώνει… κάπου στα σύνορα με τη Ρωσία, εκεί δηλαδή όπου φωτίζει πειστικά το άστρο του Βλαντιμίρ Πούτιν, και η οποία ευθύνεται ολοκληρωτικά για τη μετατροπή της κρίσης χρέους μιας χώρας, της Ελλάδας, σε κρίση δανεισμού και εμπιστοσύνης συνολικά της ευρωζώνης. Δηλαδή, της κοινής νομισματικής οικογένειας που κατάφερε να «στριμώξει» το δολάριο, και να απειλεί ευθέως την απόλυτη και αδιαμφισβήτητη κυριαρχία του ως παγκόσμιο νόμισμα.
Η Άνγκελα Μέρκελ, ο Φρανσουά Ολάντ, ο Μάριο Μόντι, και σε δεύτερο επίπεδο ο Μαριάνο Ραχόι και ο Πέδρο Πάσος Κοέλιο, όλοι τους αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων. Μακριά από την καθαρή ακουστική του σφυγμού των κοινωνιών που εκπροσωπούν. Μακριά από τις πραγματικές ανάγκες της σύγχρονης Ευρώπης. Μακριά από το βαθιά πολιτικό και χωρίς χρονικά σύνορα όραμα των εμπνευστών και ιδρυτών της Ενωμένης Ευρώπης.
Τελευταίο και εκκωφαντικό παράδειγμα, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν τον Αλέξη Τσίπρα. Κατάφεραν, μέσα σε μερικές μόλις μέρες να τον καταστήσουν γνωστό σε όλους εκείνους που δεν τον ήξεραν. Και σε μια εποχή προϊούσας κρίσης, και ακόμη πιο σύνθετου αποπροσανατολισμού, του δίνουν… αέρα, ενώ γνωρίζουν ότι ακριβώς σε τέτοιες συγκυρίες είναι που επικρατούν και εκκολάπτονται τα κινήματα αντίδρασης. Τα οποία αναζητούν ηγέτες.
Είναι πράγματι άξιο απορίας το ποιος… ψιθύρισε στον Φρανσουά Ολάντ τη στρατηγική του… πείσματος, να δεχθεί δηλαδή κατεπειγόντως και εκτός πρωτοκόλλου στο Ελιζέ τον Ευάγγελο Βενιζέλο, δηλαδή τον αρχηγό του τρίτου και… άλλοτε μεγάλου κόμματος της Ελληνικής Βουλής, περίπου σε αντίποινα για τον χαρακτηρισμό «Ολαντ-ρέου», με τον οποίο τον «στόλισε» χθες ο Αλέξης Τσίπρας.
Όπως ανεξήγητη είναι και η στάση των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών, που αρνήθηκαν να τον συναντήσουν. Μια στρατηγική επιεικώς άστοχη, που οδηγεί στο αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Εν πολλοίς δε, εξηγεί γιατί το SPD αδυνατεί να καρπωθεί έστω και κατ΄ ελάχιστο τη διογκούμενη δυσαρέσκεια της γερμανικής κοινωνίας για τα μέτρα λιτότητας της Άνγκελα Μέρκελ.
Η «παιδική χαρά» της πολιτικής ηγεσίας της Ευρώπης, παραδομένη στην άγνοια, την ημιμάθεια και την ανεπάρκεια της, ναρκοθετεί την προσπάθεια της Κεντροδεξιάς στην Ελλάδα, και ευρύτερα των δυνάμεων της λογικής και της Ευρώπης, να προβάλλουν πειστικό και νικηφόρο εκλογικό ανάχωμα στην επέλαση του αριστερογενούς λαϊκισμού. Επιτέλους, σταματήστε να ασχολείστε μαζί μας. Αρκετή ζημιά έχετε κάνει.
ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ / statesmen.gr
