Όλο και πιο συχνά ακούγεται η λέξη «προδότες» για τους βουλευτές που ψηφίζουν τα μνημόνια και υπογράφουν την εξαθλίωση του λαού. Συνήθως λέγεται αθώα, χωρίς πολλή σκέψη, μάλλον αντανακλαστικά. Άλλωστε η προδοσία είναι συνυφασμένη ως έννοια με τον απόλυτο ηθικό ξεπεσμό, και ορθώς μας θυμίζει κάτι τέτοιο η συμπεριφορά των μνημονιακών βουλευτών.
Το ζήτημα προκύπτει και πρέπει να μας προβληματίζει όταν το κέντρο βάρους μετατοπίζεται από το «αντιλαϊκό» στο «αντεθνικό» που σηματοδοτεί η λέξη «προδότης», και που σαφώς είναι αποπροσανατολιστικό. Στην πραγματικότητα, το μόνο που μπορούμε να πούμε ότι πρόδωσαν ήταν η εμπιστοσύνη όσων τους ψήφισαν. Όχι το λαό. Γιατί για να πούμε ότι πρόδωσαν το λαό, πρέπει να παραδεχτούμε ότι κάποτε ήταν κομμάτι του και εκπροσωπούσαν πραγματικά τα συμφέροντά του. Όμως αυτό δεν είναι αλήθεια.
Η φαινομενική ευημερία των προηγούμενων χρόνων για μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιας σκληρής μάχης που έδιναν οι πολιτικοί με το μεγάλο κεφάλαιο, αλλά το προπέτασμα και τα ψίχουλα που πετούσαν για να καλύψουν το τεράστιο φαγοπότι που γινόταν στις πλάτες του λαού. Τώρα που το καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε κρίση, τώρα που η φούσκα του χρηματοπιστωτικού συστήματος δεν μπορεί να ανατροφοδοτήσει τον ίδιο φαύλο κύκλο, κόβονται και οι παροχές προς τους αδύναμους. Προς τους ισχυρούς δεν υπάρχει λόγος να κοπούν, όπως μαρτυρούν άλλωστε οι συνεχείς κρατικές χρηματοδοτήσεις προς τις τράπεζες, οι (ανέγγιχτες) φοροαπαλλαγές προς τους εφοπλιστές ή ο πρόσφατος συμβιβασμός με τη Siemens, σύμφωνα με τον οποίο απαλλάσσεται η εταιρεία από κάθε αστική ή διεκδικητική αξίωση σε σχέση με το σκάνδαλο…
Η μετατόπιση της συζήτησης από το δίπολο «μεγάλο κεφάλαιο-κόσμος της εργασίας» -αν θέλετε, από το πεδίο της ταξικής πάλης- σε ένα θολό εθνικό ζήτημα, όπου οι βουλευτές είναι τάχα «προδότες του έθνους» και άρα αρκεί να τους αντικαταστήσουμε με άλλους, πιο πατριώτες, τελικά μάλλον συμβάλλει στη διατήρηση της ίδιας ουσιαστικά κατάστασης. Γιατί πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι στην αστική δημοκρατία η πολιτική και η οικονομική εξουσία πηγαίνουν χέρι-χέρι, ότι οι πολιτικοί των καθεστωτικών κομμάτων στηρίζουν -και στηρίζονται από- το μεγάλο κεφάλαιο και αυτό εκπροσωπούν. Η σχέση τους με το λαό εξαντλείται στο να τον χειραγωγούν με ξεδιάντροπα ψέματα (τι πιο χαρακτηριστικό από το «λεφτά υπάρχουν» - που υπάρχουν, αλλά δε μας είπαν για ποιους!), σε συνεργασία και με τα ελεγχόμενα ΜΜΕ, ή να κάνουν ρουσφέτια ώστε να διαιωνίζεται η εξουσία τους και να συνεχίζουν να υπηρετούν τους πλούσιους και ισχυρούς σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Και αυτούς, μην αυταπατάστε, δεν τους πρόδωσαν ποτέ…
Πάνος Δαμέλος, μέλος Τ.Ε. ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. Κορινθίας
