Ο δρόμος όμως για την επιτυχία του Δημήτρη δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Πάλεψε και αγωνίστηκε για να φτάσει σε αυτό το επίπεδο κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες, δίχως τη στήριξη της πολιτείας. Γι΄αυτό και ο πατέρας του χρυσού άλτη δηλώνει πως δε θέλει κανένας πολιτικός να φωτογραφηθεί με το παιδί του και να "εκμεταλλευθεί" την επιτυχία του.
Οπως χαρακτηριστικά είπε στο Νewsit o πατέρας και προπονητής του Δημήτρη, Κυριάκος Χονδροκούκης " ο Δημήτρης από μικρός κάνει αθλητισμό και μέχρι την ηλικία των 19 ετών ήταν από τους καλύτερους του κόσμου. Ομως ένας σοβαρός τραυματισμός τον έριξε πίσω δύο χρόνια αλλά τώρα επανήλθε και νομίζω πως θα πάει ακόμη καλύτερα. Νομίζω πως το μετάλλιο του Δημήτρη ήρθε την κατάλληλη στιγμή για να δείξει οτι τα νέα παιδιά σήμερα εχουν την ικανότητα και μπορούν να μας πάνε ψηλά. Μπορεί ο Δημήτρης να είναι αυτός που νίκησε ομως μέσα από αντίξοες συνθήκες προπόνησης, μέσα από εγκαταστάσεις που είναι εγκαταλελειμμένες, μέσα από τους χώρους που δε θερμόνονται, μέσα από οικονομική ανυπαρξία της πολιτείας καταφέρνουμε ακόμη να κάνουμε το απίθανο. Γι΄αυτό δε θέλω να φωτογραφηθεί κανένας πολιτικός με τον γιό μου".
Η επιτυχία του 24χρονου άλτη στο Παγκόσμιο κλειστού στίβου της Κωνσταντινούπολης κρύβει μέσα της την ελπίδα ενός ολόκληρου λαού. Στην Ελλάδα του «κουρέματος», των συνεχόμενων μειώσεων στους μισθούς, της ανεργίας, στην Ελλάδα που λοιδορείται από φίλους κι εχθρούς, υπάρχει ακόμη φλόγα. Μπορεί να σιγοκαίει, αλλά υπάρχει! Η φλόγα και η θέληση να σηκώσει κεφάλι, να βρει τη χαμένη αξιοπρέπειά της, την επιθυμία της να δείξει ότι δεν είναι όλα κακώς καμωμένα. Ότι πέρα από εκείνους που τα «έφαγαν» -μαζί ή και μόνοι τους- υπάρχουν κι εκείνοι που προσπαθούν, που με λίγα ή και με τίποτα ακόμα, τα καταφέρνουν μόνο με τις δυνάμεις τους.
Τι έκανε ο Χονδροκούκης το απόγευμα της Κυριακής στην Κωνσταντινούπολη, μια πόλη συνώνυμο των χαμένων (μας) ελπίδων; Μας έκανε περήφανους όχι μόνο γιατί πήδηξε πιο ψηλά απ’ όλους, όχι μόνο γιατί κρέμασε στο λαιμό του το χρυσό Παγκόσμιο μετάλλιο ή πανηγύρισε με την ελληνική σημαία στα χέρια φωνάζοντας «Ελλάς Ελλάς».
Μας έκανε περήφανους γιατί τόλμησε να υψώσει ανάστημα σε αθλητές που είχαν την τύχη να μπορούν να προετοιμαστούν με περισσότερα μέσα από εκείνον, με μεγαλύτερη –κρατική ή ιδιωτική- βοήθεια, γιατί έκανε πραγματικότητά κάτι που φαινόταν αδύνατο. Γιατί μπόρεσε να μας θυμίσει ποια είναι η Ελλάδα και ποιοι θα θέλαμε να ήμασταν κι εμείς.
newsit.gr
