Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Η σκανδαλολογία, οι διώξεις πολιτικών αντιπάλων και τα αποτελέσματά τους
Πρόχειρη αναδρομή στη νεότερη πολιτική Ιστορία του τόπου δείχνει τι επίδραση μπορεί να έχουν στη διαμόρφωση των συσχετισμών τα σκάνδαλα και η σκανδαλολογία. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης στήριξε την καμπάνια του για την εκλογή στην πρωθυπουργία το 1989 στο παλλαϊκό αίτημα της κάθαρσης. Το εγχείρημα στέφθηκε από μερική νομική επιτυχία και από πλήρη πολιτική αποτυχία. Οι δεκάδες φάκελοι που είχε συντάξει τότε το γραφείο τεκμηρίωσης της οδού Ρηγίλλης δεν κατάφεραν να σταθούν στη βάσανο της ποινικής διαδικασίας.
Πλην Τσοβόλα, ο οποίος καταδικάστηκε με στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων αλλά κυκλοφορεί σήμερα με το κεφάλι ψηλά, και Αθανασόπουλου (για το σκάνδαλο του καλαμποκιού), ουδείς άλλος αξιωματούχος του ΠΑΣΟΚ καταδικάστηκε. Η δε επιλογή για την παραπομπή του Ανδρέα στο Ειδικό Δικαστήριο απέτυχε εκ του αποτελέσματος. Αναγέννησε πολιτικά εκ της τέφρας του τον πρώην πρωθυπουργό. Εάν ο Μητσοτάκης δεν είχε κάνει το λάθος να παραπέμψει τον Ανδρέα, ο αντίπαλός του θα είχε εγκαταλειφθεί στη λήθη της Ιστορίας. Ο Γιώργος Παπανδρέου το 2010 υπολόγισε ότι θα φορτώσει στη συντηρητική παράταξη και στον Κώστα Καραμανλή την παράδοση του τόπου στο ΔΝΤ με εξεταστικές και ειδικά δικαστήρια. Μόλις ανέλαβε τη διακυβέρνηση έστησε σειρά από εξεταστικές (Βατοπαίδι, ομόλογα, Γερμανός, υποκλοπές, Siemens).
Το οργανωμένο πολιτικό σχέδιό του έπεσε στο κενό. Καμία εξεταστική δεν στάθηκε, όλα αποδείχθηκαν αέρας, ο Καραμανλής βγήκε όρθιος, το ΠΑΣΟΚ αναγκάστηκε να δει να περνούν το κατώφλι της φυλακής κορυφαία στελέχη του, όπως ο Ακης, ενώ η ρετσινιά της χρεοκοπίας κόλλησε σε αυτόν που «σχεδίασε» τη χρεοκοπία.
Κάνω σήμερα αυτήν την πρόχειρη αναδρομή παρατηρώντας τον Τσίπρα να έχει τον ίδιο πειρασμό με παλαιότερες ηγεσίες. Να εξαρτήσει την παρουσία του στην πολιτική ζωή του τόπου από τη δίωξη των πολιτικών αντιπάλων του. Τα πρόσωπα που σχεδιάζει να κυνηγήσει για να μείνει στην εξουσία δεν έχουν τη δημοτικότητα του Ανδρέα ή την ακεραιότητα του Καραμανλή, ωστόσο θεωρώ πως, όταν κάνει ταμείο, θα διαπιστώσει τρία πράγματα: Πρώτον, η σκανδαλολογία δεν σώζει αποτυχημένες κυβερνήσεις.
Δεύτερον, ότι θα έχουν βγει και ο ίδιος και ο τόπος ζημιωμένοι από το Φαρ Ουέστ. Και, τρίτον, δεν θα έχει καταφέρει τίποτε. Πλην των υποθέσεων που ανοίγουν εξαιτίας του ενδιαφέροντος ξένων κυβερνήσεων, οι περισσότερες των λοιπών συνήθως πέφτουν στο κενό. Το σύστημα προστατεύει τα παιδιά του. Προφανώς δεν θα υποδείξω σε κανέναν τι να κάνει. Το ιδανικό είναι να τιμωρείται ο πολιτικός που έβαλε το χέρι στο μέλι. Το ερώτημά μου είναι, με βάση την κτηθείσα εμπειρία, το εξής: Οδηγεί πουθενά όλο αυτό;
ysterografa.gr
