Γράφει ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΗΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
Εορτάζονται εφέτος τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Μακεδονίας μας από τον τουρκοβουλγαρικό ζυγό και την ενσωμάτωσή της στον εθνικό ιστό του νεοελληνικού κράτους. Ήταν το ηρωικό έτος 1912, το οποίο ως δεύτερο 1821, έμελλε χάρη στο πάθος των Ελλήνων για την Ελευθερία και την αυτοδιάθεση των λαών, να φέρει στην αγκαλιά της Μητέρας Ελλάδας, τη Μακεδονία, την Ήπειρο, την Κρήτη και τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και έτσι η λήξη των Βαλκανικών Πολέμων 1912-1913 να σημάνει τον διπλασιασμό της ελληνικής επικράτειας και την επιτυχή ολοκλήρωση του δεύτερου σταδίου της Εθνικής Παλιγγενεσίας.
Ποιος μπορούσε να προβλέψει αλήθεια, ότι παρά την βαθιά οικονομική κρίση και την χρεωκοπία του 1893, που ανακοινώθηκε μέσα στη Βουλή από τον τότε Πρωθυπουργό, Χαρίλαο Τρικούπη, με τη διατύπωση της περίφημης φράσης «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» και παρά την διεξαγωγή του ατυχούς για την Ελλάδα, ελληνοτουρκικού πολέμου το 1897, η ρημαγμένη και πάμφτωχη ελληνική κοινωνία θα σηκωνόταν όρθια, θα συγκέντρωνε δυνάμεις και 15 χρόνια μετά, θα επιτύγχανε τα απερίγραπτα και επικά ανδραγαθήματα της περιόδου 1912-1913;
Ήταν βέβαια ευχής έργον, ότι εκείνες τις μαύρες ημέρες πριν την ανάκαμψη του Ελληνισμού, ένας ανδρείος αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού, ο Παύλος Μελάς, πρωτοστάτησε στην ανύψωση του ηθικού της τότε πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας που παρέπαιαν. Ηγήθηκε αυτοβούλως του Μακεδονικού Αγώνα με το ψευδώνυμο Μίκης Ζέζας, συστήνοντας αντάρτικες ομάδες και μολονότι σκοτώθηκε πρόωρα, πριν την απελευθέρωση της Μακεδονίας, σε ηλικία 34 ετών, σε συμπλοκή με Βούλγαρους κομιτατζήδες, υπερασπιζόμενος το χωριό Στάτιτσα της Καστοριάς στις 13 Οκτωβρίου 1904, απετέλεσε παράδειγμα προς μίμηση και η ισχυρή και αναλλοίωτη προσωπικότητά του, άσκησε σοβαρή επίδραση, ώστε να ακολουθηθεί από την Ελλάδα, υπεύθυνη και πατριωτική πολιτική για την ευόδωση του Μακεδονικού Αγώνα.
Σήμερα, έναν και πλέον αιώνα μετά, η Ελλάς βρίσκεται στην ίδια περίπου κατάσταση με αυτήν που βρισκόταν το 1900. Με την οικονομική κρίση να μαστίζει τουλάχιστον το 80% του πληθυσμού και τις εκάστοτε κυβερνήσεις να υφίστανται την πίεση και τους παραλογισμούς της Τρόικα και των ανθελληνικών διεθνών οικονομικών οίκων, εξαιτίας της «φαεινής» ιδέας των Γ. Παπανδρέου και Γ. Παπακωνσταντίνου να μας υπαγάγουν στο Δ.Ν.Τ., φαντάζει απίθανο το ενδεχόμενο άμεσης ανάκαμψης της χώρας.
Είναι σίγουρο ότι σύντομα θα υπάρξουν έντονες πιέσεις και στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής για την όπως-όπως επίλυση των μετέωρων εθνικών μας θεμάτων που εδώ και χρόνια έχουν «παγώσει». Θέματα όπως η ονοματοδοσία των Σκοπίων.
Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι η Ελλάς, ευρισκόμενη με την πλάτη στον τοίχο και οικονομικά καταρρέουσα, θα κινδυνεύσει να εκβιαστεί, ώστε να συμμορφωθεί σε μια απόφαση, δυσμενή για τα εθνικά μας συμφέροντα. Ήδη η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει αναθερμάνει το ενδιαφέρον της για την είσοδο των Σκοπίων στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θέτοντας ως προϋπόθεση, την οριστική λύση της διαφοράς Ελλάδας-Σκοπίων, σχετικά με την κρατική ονομασία των τελευταίων.
Φήμες τροφοδοτούν εφιαλτικά σενάρια, ότι ο ξένος παράγοντας επιθυμεί για τα Σκόπια το όνομα «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ», χωρίς διάφορες περικοκλάδες. Εξυπακούεται ότι χρέος κάθε ελληνικής κυβέρνησης είναι η τήρηση των «κόκκινων γραμμών» και ο σεβασμός στο δάκρυ του Εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος το 1992 ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, δήλωσε ότι «Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ». Χρέος επίσης κάθε ελληνικής κυβέρνησης, είναι ο σεβασμός στο λεβέντικο ΒΕΤΟ του Κώστα Καραμανλή στο Βουκουρέστι το 2008. Ενέργεια που έγινε η αφορμή και μια εκ των βασικών αιτιών, για την πτώση του ένα χρόνο αργότερα, ώστε να στερηθεί η χώρα των υπηρεσιών του και να υπαχθεί αβασάνιστα από την ενδοτική κυβέρνηση Γ.Α.Π., στη μνημονιακή λαίλαπα.
Εκατό χρόνια μετά την απελευθέρωση της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΜΑΣ, η ΕΛΛΑΣ στο σύνολό της, βάλλεται ποικιλοτρόπως από εγχώριους και ξένους παράγοντες που στοχεύουν στο διασυρμό και την καταστροφή της. Ξεχνούν όμως όλοι αυτοί, ότι οι Έλληνες στις δυσκολίες και σε συνθήκες οριακές για την επιβίωσή τους, συσπειρώνονται, φανερώνουν τις αρετές τους και αναγεννώνται.
Ίσως στις πεζές μέρες μας να μην ξαναγεννηθεί ισάξιος του Παύλου Μελά, η θυσία του οποίου αφύπνισε ολόκληρο το Έθνος, με αποτέλεσμα η τότε Ηγεσία του τόπου, να φανεί αντάξια των περιστάσεων και να επιτύχει ιστορικά κατορθώματα που κατέστησαν την Ελλάδα ένδοξη, μολονότι και τότε ήταν φτωχή.
Ένα είναι σίγουρο όμως. Ότι κάθε Έλληνας, στο βάθος της ψυχής του, κρύβει έναν μικρό «Παύλο Μελά». Και χάρις σ’ αυτό και μόνο το προσόν, είναι δεδομένο ότι αργά ή γρήγορα, προς πείσμα των επιβουλέων του Έθνους και κόντρα στην εγχώρια ψευτοπροοδευτική Σημιτική νοοτροπία που συμπυκνώνεται στο δόγμα «δεν διεκδικούμε τίποτα», η ημιτελής Επανάσταση του 1821 και του 1912, θα συνεχιστεί και θα ολοκληρωθεί, ώστε να δικαιωθεί ο αιωνίως δοκιμαζόμενος ελληνικός λαός και να εκπληρωθούν τα πεπρωμένα της Φυλής.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΗΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜ.Τ.Ο. Ν.Δ.
ΑΣΣΟΥ-ΛΕΧΑΙΟΥ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ
ΤΟΜΕΑΡΧΗΣ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑΣ ΝΟΔΕ Ν.Δ. ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ
Εορτάζονται εφέτος τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Μακεδονίας μας από τον τουρκοβουλγαρικό ζυγό και την ενσωμάτωσή της στον εθνικό ιστό του νεοελληνικού κράτους. Ήταν το ηρωικό έτος 1912, το οποίο ως δεύτερο 1821, έμελλε χάρη στο πάθος των Ελλήνων για την Ελευθερία και την αυτοδιάθεση των λαών, να φέρει στην αγκαλιά της Μητέρας Ελλάδας, τη Μακεδονία, την Ήπειρο, την Κρήτη και τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και έτσι η λήξη των Βαλκανικών Πολέμων 1912-1913 να σημάνει τον διπλασιασμό της ελληνικής επικράτειας και την επιτυχή ολοκλήρωση του δεύτερου σταδίου της Εθνικής Παλιγγενεσίας. Ποιος μπορούσε να προβλέψει αλήθεια, ότι παρά την βαθιά οικονομική κρίση και την χρεωκοπία του 1893, που ανακοινώθηκε μέσα στη Βουλή από τον τότε Πρωθυπουργό, Χαρίλαο Τρικούπη, με τη διατύπωση της περίφημης φράσης «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» και παρά την διεξαγωγή του ατυχούς για την Ελλάδα, ελληνοτουρκικού πολέμου το 1897, η ρημαγμένη και πάμφτωχη ελληνική κοινωνία θα σηκωνόταν όρθια, θα συγκέντρωνε δυνάμεις και 15 χρόνια μετά, θα επιτύγχανε τα απερίγραπτα και επικά ανδραγαθήματα της περιόδου 1912-1913;
Ήταν βέβαια ευχής έργον, ότι εκείνες τις μαύρες ημέρες πριν την ανάκαμψη του Ελληνισμού, ένας ανδρείος αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού, ο Παύλος Μελάς, πρωτοστάτησε στην ανύψωση του ηθικού της τότε πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας που παρέπαιαν. Ηγήθηκε αυτοβούλως του Μακεδονικού Αγώνα με το ψευδώνυμο Μίκης Ζέζας, συστήνοντας αντάρτικες ομάδες και μολονότι σκοτώθηκε πρόωρα, πριν την απελευθέρωση της Μακεδονίας, σε ηλικία 34 ετών, σε συμπλοκή με Βούλγαρους κομιτατζήδες, υπερασπιζόμενος το χωριό Στάτιτσα της Καστοριάς στις 13 Οκτωβρίου 1904, απετέλεσε παράδειγμα προς μίμηση και η ισχυρή και αναλλοίωτη προσωπικότητά του, άσκησε σοβαρή επίδραση, ώστε να ακολουθηθεί από την Ελλάδα, υπεύθυνη και πατριωτική πολιτική για την ευόδωση του Μακεδονικού Αγώνα.
Σήμερα, έναν και πλέον αιώνα μετά, η Ελλάς βρίσκεται στην ίδια περίπου κατάσταση με αυτήν που βρισκόταν το 1900. Με την οικονομική κρίση να μαστίζει τουλάχιστον το 80% του πληθυσμού και τις εκάστοτε κυβερνήσεις να υφίστανται την πίεση και τους παραλογισμούς της Τρόικα και των ανθελληνικών διεθνών οικονομικών οίκων, εξαιτίας της «φαεινής» ιδέας των Γ. Παπανδρέου και Γ. Παπακωνσταντίνου να μας υπαγάγουν στο Δ.Ν.Τ., φαντάζει απίθανο το ενδεχόμενο άμεσης ανάκαμψης της χώρας.
Είναι σίγουρο ότι σύντομα θα υπάρξουν έντονες πιέσεις και στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής για την όπως-όπως επίλυση των μετέωρων εθνικών μας θεμάτων που εδώ και χρόνια έχουν «παγώσει». Θέματα όπως η ονοματοδοσία των Σκοπίων.
Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι η Ελλάς, ευρισκόμενη με την πλάτη στον τοίχο και οικονομικά καταρρέουσα, θα κινδυνεύσει να εκβιαστεί, ώστε να συμμορφωθεί σε μια απόφαση, δυσμενή για τα εθνικά μας συμφέροντα. Ήδη η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει αναθερμάνει το ενδιαφέρον της για την είσοδο των Σκοπίων στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θέτοντας ως προϋπόθεση, την οριστική λύση της διαφοράς Ελλάδας-Σκοπίων, σχετικά με την κρατική ονομασία των τελευταίων.
Φήμες τροφοδοτούν εφιαλτικά σενάρια, ότι ο ξένος παράγοντας επιθυμεί για τα Σκόπια το όνομα «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ», χωρίς διάφορες περικοκλάδες. Εξυπακούεται ότι χρέος κάθε ελληνικής κυβέρνησης είναι η τήρηση των «κόκκινων γραμμών» και ο σεβασμός στο δάκρυ του Εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος το 1992 ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, δήλωσε ότι «Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ». Χρέος επίσης κάθε ελληνικής κυβέρνησης, είναι ο σεβασμός στο λεβέντικο ΒΕΤΟ του Κώστα Καραμανλή στο Βουκουρέστι το 2008. Ενέργεια που έγινε η αφορμή και μια εκ των βασικών αιτιών, για την πτώση του ένα χρόνο αργότερα, ώστε να στερηθεί η χώρα των υπηρεσιών του και να υπαχθεί αβασάνιστα από την ενδοτική κυβέρνηση Γ.Α.Π., στη μνημονιακή λαίλαπα.
Εκατό χρόνια μετά την απελευθέρωση της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΜΑΣ, η ΕΛΛΑΣ στο σύνολό της, βάλλεται ποικιλοτρόπως από εγχώριους και ξένους παράγοντες που στοχεύουν στο διασυρμό και την καταστροφή της. Ξεχνούν όμως όλοι αυτοί, ότι οι Έλληνες στις δυσκολίες και σε συνθήκες οριακές για την επιβίωσή τους, συσπειρώνονται, φανερώνουν τις αρετές τους και αναγεννώνται.
Ίσως στις πεζές μέρες μας να μην ξαναγεννηθεί ισάξιος του Παύλου Μελά, η θυσία του οποίου αφύπνισε ολόκληρο το Έθνος, με αποτέλεσμα η τότε Ηγεσία του τόπου, να φανεί αντάξια των περιστάσεων και να επιτύχει ιστορικά κατορθώματα που κατέστησαν την Ελλάδα ένδοξη, μολονότι και τότε ήταν φτωχή.
Ένα είναι σίγουρο όμως. Ότι κάθε Έλληνας, στο βάθος της ψυχής του, κρύβει έναν μικρό «Παύλο Μελά». Και χάρις σ’ αυτό και μόνο το προσόν, είναι δεδομένο ότι αργά ή γρήγορα, προς πείσμα των επιβουλέων του Έθνους και κόντρα στην εγχώρια ψευτοπροοδευτική Σημιτική νοοτροπία που συμπυκνώνεται στο δόγμα «δεν διεκδικούμε τίποτα», η ημιτελής Επανάσταση του 1821 και του 1912, θα συνεχιστεί και θα ολοκληρωθεί, ώστε να δικαιωθεί ο αιωνίως δοκιμαζόμενος ελληνικός λαός και να εκπληρωθούν τα πεπρωμένα της Φυλής.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΗΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜ.Τ.Ο. Ν.Δ.
ΑΣΣΟΥ-ΛΕΧΑΙΟΥ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ
ΤΟΜΕΑΡΧΗΣ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑΣ ΝΟΔΕ Ν.Δ. ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ
