Παρέμβαση - Συλλογικότητες και
άλλα
Γεννήθηκα και
μεγάλωσα σε μια τυπική επαρχιακή κωμόπολη. Οταν πρωτοήρθα στην Αθήνα για
σπουδές επέλεξα να ζήσω στο κέντρο το οποίο και αγάπησα γιατί είναι ο μόνος
τόπος που συγκεντρώνει σε μεγάλο βαθμό μια "ζώσα" αρχιτεκτονική
κληρονομιά που μας επιτρέπει να εμπνεόμαστε και να δημιουργούμε. Αγάπησα
ιδιαίτερα τις βόλτες, τα ήσυχα κυριακάτικα πρωϊνά που μου επέτρεπαν να ακούω τα
τιτιβίσματα των πουλιών στους δρόμους με τις νερατζιές που περιβάλλουν την
Πανεπιστημίου, τη Σόλωνος, τις γειτονιές των Εξαρχείων, τις απογευματινές
επισκέψεις μου για διάβασμα στην Εθνική Βιβλιοθήκη που στεγάζεται από το 1903
στο κτήριο επί της Πανεπιστημίου, την οποία όταν πρωτοεπισκέφτηκα ένιωσα
δέος ( μια βιβλιοθήκη που θα έπρεπε να επισκεφτεί κάθε μαθητής ). Λίγα
χρόνια αργότερα συνεχίζοντας τις σπουδές μου στο Καποδιστριακό
Πανεπιστήμιο Αθηνών , συμμετείχα κι εγώ όπως εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι
φοιτητές από το 1837 που πρωτολειτούργησε το Πανεπιστήμιο Αθήνας μέχρι
σήμερα στην τελετή αποφοίτησης που γίνεται στο αμφιθέατρο του κεντρικού
κτηρίου επί της Πανεπιστημίου. Όλα αυτά τα χρόνια αναρωτιέμαι τι είναι
αυτό που οδηγεί παιδιά , έφηβους , νέους να βεβηλώνουν δημόσιους
χώρους, με ιστορική ή όχι σημασία και κυρίως τι είναι αυτό που οδηγεί ολόκληρη
την ελληνική κοινωνία να είναι ανεκτική σε μια αισθητική και ηθική παρακμή; Δεν
έχω βρεί απαντήσεις...μόνο αποτυπώματα τέτοιων συμπεριφορών όπως τα απομεινάρια
του κτηρίου που στεγαζόταν οι κινηματογράφοι Απόλλων και Αττικόν, που το 2011
παραδόθηκε στις φλόγες από "αναρχικές συλλογικότητες" ή όπως η
τωρινή κατάληψη της Πρυτανείας του Πανεπιστημίου Αθηνών μιας άλλης
"αναρχικής συλλογικότητας" που αυτοονομάζεται "Ο Κύκλος της
Φωτιάς".
Με εκτίμηση
Αγγελική Μίκα
Η ΓΡΑΦΙΔΑ
ΤΗΣ ΣΙΝΤΙΚΗΣ
