Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έχει εκτεθεί τόσο πολύ ως ο απόλυτος κυρίαρχος που ακόμα και ένα μικρό βήμα προς τα πίσω θα ραγίσει το τείχος της γερμανικής υπερδύναμης αλλά και της δικής του εικόνας, εντός και εκτός Γερμανίας
Ποτέ άλλοτε οι λέξεις δεν εκσφενδονίζονταν από τη μία πλευρά του γηπέδου στην άλλη με τόση επιθετικότητα αλλά και με τόσο εμφανείς επικοινωνιακούς σκοπούς. Επέκταση, παράταση, ευελιξία, Μνημόνιο, πρόγραμμα, συμφωνία, δέσμευση, τροποποίηση ή, αν θέλετε, extend, amend και new deal είναι μερικές από τις λεκτικές σφαίρες που εκτοξεύθηκαν από τα παραταγμένα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, περίστροφα. Μεταφρασμένες στα ελληνικά, αγγλικά, γερμανικά, ολλανδικά ή γαλλικά, μπορεί να έχασαν λίγη από την ποιητικότητα και το ρυθμό τους, δεν έχασαν όμως τίποτα από τη σημασία τους. Μόνο μία λέξη, με γερμανική ετυμολογία μάλιστα, δεν έχει ακόμα συμπεριληφθεί στα κείμενα που βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Είναι η λέξη «krach» (κραχ) και, αν ποτέ γραφόταν, θα ήταν ο επίλογος διά χειρός Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.Ο ΓΕΡΜΑΝΟΣ υπουργός Οικονομικών είναι αυτή τη στιγμή ο πιο αντιπαθής Ευρωπαίος πολιτικός. Η σκληροπυρηνική, σχεδόν εμμονική, στάση που κρατά εκφράζει την πιο ακραία πολιτική λιτότητας στην Ευρώπη αλλά ταυτόχρονα εκφράζει και κάτι ακόμα πιο ακραίο: τη γερμανική πεποίθηση ότι η Ευρώπη τής ανήκει. Η κυριαρχική και αλαζονική στάση που επιδεικνύει το δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε απευθύνεται όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στα άλλα ευρωπαϊκά κράτη, που το καθένα για διαφορετικούς λόγους και συμφέροντα ανέχεται ή υπακούει τη γερμανική γραμμή. Μέχρι στιγμής, τουλάχιστον.
ΟΙ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ ανάμεσα στην Ελλάδα και τους εταίρους-δανειστές της αναδεικνύουν πως το τείχος του Βερολίνου, χρόνια τώρα, ξανακτίζεται κομμάτι κομμάτι, μόνο που αυτή τη φορά υψώνεται γύρω από την Ευρώπη. Και ποιο είναι το σημείο που φανερώνει τη γερμανική εμμονή; Οτι αυτά που ζητά η νέα ελληνική κυβέρνηση δεν είναι ιδιαίτερα απαιτητικά, απλά γιατί έβαλε πολύ νερό στο κρασί της. Και παράταση ζητάει και να αποπληρώσει τα χρέη της δεσμεύεται και να παγώσει τις εξαγγελίες της προθυμοποιείται και στην επιτήρηση από κάποιου είδους τρόικα συμφωνεί. Γιατί λοιπόν ο κύριος Σόιμπλε λέει «νάιν»; Επειδή έχει εκτεθεί τόσο πολύ ως ο απόλυτος κυρίαρχος που ακόμα και ένα μικρό βήμα προς τα πίσω θα ραγίσει το τείχος της γερμανικής υπερδύναμης αλλά και της δικής του εικόνας, εντός και εκτός Γερμανίας.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ τυχαίο που η Ανγκελα Μέρκελ τις τελευταίες ημέρες δείχνει να ασχολείται μόνο με την Ουκρανία και όχι με την Ελλάδα, αφήνοντας τη «βρόμικη δουλειά» στον υπουργό της. Ο οποίος επιπλέον έχει επιδείξει μια αξιοθαύμαστη και αξιοπερίεργη πίστη στην καγκελάριο, ειδικά αν θυμηθούμε το κοινό παρελθόν τους. Ο Σόιμπλε από δελφίνος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος και επίδοξος καγκελάριος έγινε -από διάφορες συγκυρίες που δρομολόγησε με εξαιρετική μαεστρία η Μέρκελ- ο αντ’ αυτής της κυρίας καγκελαρίου. Οπως όμως επιβίωσε από τη δολοφονική επίθεση εναντίον του, έτσι επιβίωσε και από την πολιτική του ήττα. Η ρεβάνς του θα ήταν να συνδιευθύνει την Ευρώπη, κάτι που μέχρι στιγμής το κατάφερνε θαυμάσια.
ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ με την ίδια ευκολία, όμως; Ο εμφανής εκνευρισμός του τον οδηγεί σε λάθη. Το μεσημέρι της περασμένης Πέμπτης έκανε αυτό που κάνει πάντα: Εδωσε «γραμμή» στους άλλους υπουργούς Οικονομικών απορρίπτοντας το ελληνικό αίτημα. Το έκανε όμως με λάθος τρόπο: Παραβίασε κάθε έννοια ευρωπαϊκού πρωτοκόλλου, σπεύδοντας να δημοσιοποιήσει το «όχι» πριν καν ξεκινήσει το Euroworking group. Ετσι τον «άδειασε», έστω και εμμέσως, η Κομισιόν, αλλά και ο αντικαγκελάριος της Γερμανίας Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, ο οποίος είπε με νόημα πως δεν πρέπει τόσο γρήγορα να λες «ναι» ή «όχι».
ΒΕΒΑΙΩΣ, ο Σόιμπλε, όπως και η Μέρκελ, έχει και άλλα προβλήματα να αντιμετωπίσει εκτός από τους Ελληνες. Στο εσωτερικό μέτωπο είδαν τις δυνάμεις τους να συνθλίβονται στο Αμβούργο, ενώ εντός του έτους έρχονται οι εκλογές και στη Βρέμη, όπου επίσης οι προβλέψεις για τους Χριστιανοδημοκράτες είναι ισοπεδωτικές. Την ίδια στιγμή, η λιτότητα που επιβάλλουν στην Ευρώπη έχει χτυπήσει και τους Γερμανούς πολίτες. Περίπου 12,5 εκατομμύρια Γερμανοί θεωρούνται και επισήμως φτωχοί, αριθμός-ρεκόρ για τα δεδομένα της χώρας τα τελευταία 25 χρόνια.
«ΣΥΝΕΧΙΖΩ γιατί το απολαμβάνω. Κανείς δεν με αναγκάζει να κάνω κάτι που δεν θέλω», λέει με τη χαρακτηριστική αυταρέσκειά του ο 73χρονος πολιτικός. «Είμαι πια σε μια ηλικία και σε μια πολιτική θέση που μου δίνουν μεγάλη εσωτερική ελευθερία. Δεν χρειάζεται πια να γίνω κάτι άλλο, δεν χρειάζεται πια να αποδείξω τίποτα σε κανέναν». Γι’ αυτό και παίζει τόσο επιθετικά ποντάροντας στο τίποτα για να κερδίσει τα πάντα. Ισως όμως χρειαστεί να το ξανασκεφτεί, αφού σ’ αυτή τη ζωή τίποτα δεν τελειώνει πριν τελειώσει.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΟΝΤΑΡΑΚΗ
dkontaraki@e-typos.com
