Το
παραμύθι ξεκινά με τη μεγάλη πανεθνική συμμαχία.
Πράσινα άλογα κοινώς. Το θύμα ονειρεύεται πράσινες λαοθάλασσες να
αποθεώνουν τον
Πρόεδρο λίγο λιγότερο, λίγο περισσότερο από τον Πρωθυπουργό της χώρας.
Μετά αρχίζει η αφαίμαξη της ενέργειας και των
πόρων. Ο στόχος είναι πάντα να πέσει ο ενοχλητικά λαμπερός ουρανός. Να
σταματήσει να τροφοδοτείται από την ενέργεια των ανθρώπων του.
Η δίνη της αποθέωσης λειτουργεί σαν ναρκωτικό. Η αρχή του
παραμυθιού σύντομα έχει ξεχαστεί μέσα στην παραζάλη της επιτυχίας και τα δάνεια ξεκινάνε στερώντας τα
σύννεφα και τη βροχή από τον ουρανό και τη γη. Η προσωπική περιουσία είναι στόχος, το κέντρο βάρος του αντιπάλου. Το
παραμύθι συνεχίζει με τη μεγάλη πολιτική αλλαγή που όλο έρχεται και ποτέ δεν φθάνει για να γιατρέψει τις ήδη
δυσώδεις πληγές. Μαύρα σύννεφα εισέρχονται στον ουρανό για να σκεπάσουν το ενοχλητικό
φως του. Ξεφορτώνουν το βρώμικο φορτίο τους και απομακρύνονται για να έρθουν
πιο βρώμικα. Οι άνθρωποι του ουρανού εργάζονται πια βρεγμένοι καθημερινά, χωρίς να βλέπουν τον ήλιο της Ελλάδας.
Στο τέλος ο ουρανός και οι άνθρωποι του αναζητούν απελπισμένα λίγο αέρα να διώξει τα μαύρα
σύννεφα. Λίγο ήλιο να χαρούν. Οι πόροι έχουν εξαντληθεί όπως και οι ιδέες. Ο τυφώνας δείχνει να αποτελεί
τη μόνη λύση. Η καταστροφή ως σωτηρία. Ένας επενδυτής που θα ξέρει να ταξιδεύει στους ωκεανούς με το λαθραίο
φορτίο του.
