Η σημερινή αντιπολίτευση στηρίζει ως τώρα την στάση της στην μαρξίζουσα λογική ότι όλα είναι χρήμα. Μου παίρνεις κάτι από τον μισθό μου, άρα είσαι «κλέφτης» και εγώ αγανακτώ.
Η αγανάκτηση είναι ψεύτικο στοιχείο έλεγε ο Νίτσε. Γιατί δεν δομείται στη λογική. Η λογική της μαρξίζουσας αγανάκτησης είναι το κενό. Που σημαίνει πρακτικά ζούμε μόνο για τις υλικές χρηματικές μας ανάγκες.
Και οι αξίες του πνεύματος, ο θεός, η πατρίδα, η οικογένεια, η φύση; Όλα αυτά είναι πολυτέλεια μπροστά στο γεγονός ότι κόπηκαν οι μισθοί. Και όμως αν το προσωπικό θέμα δεν αντιμετωπιζόταν έτσι αλλά σαν θυσία που πρέπει να κάνει ο πολίτης για την χώρα του, η στάση θα ήταν διαφορετική. Γιατί την θέση του «κενού», θα έπαιρνε η πληρότητα, σκέψης και αναγκών πνεύματος και ύλης.
Οι σοφοί πρόγονοί μας το είχαν καταλάβει για αυτό και έδωσαν πρωταρχική θέση στην φιλοσοφία. Τι έλεγε αυτή; Πρέπει να μάθουμε να ζούμε μαζί με τους άλλους, με την Φύση. Αυτό είναι ένας ανεκτίμητος θησαυρός. Η ισορροπία, η φιλία, η αδελφότητα, η παρουσία, η πνευματική ανάγκη, δηλαδή ο διάλογος πνευματικού, ανθρώπινου και φυσικού χρόνου, οδηγούν σε μία μορφή ευτυχίας, αυτήν της πληρότητας.
Ο Περικλής έφτιαξε ταυτόχρονα την Δημοκρατία και τον Παρθενώνα αφιερωμένα στην θεά της Σοφίας, την Αθηνά. Οραματίστηκε μία κοινωνία όπου οι άνθρωποι θα ζουν συνδυάζοντας πνευματική, υλική και μυστηριακή ζωή. Δόθηκε έτσι δυνατότητα έκφρασης στην φυσική ανθρώπινη ανάγκη για αναζήτηση μέτρου μεταξύ πάθους και λογικής, μεταξύ ζωικών και θεϊκών δυνάμεων. Η μαρξίζουσα σημερινή ιδεολογία είναι αρρωστημένη.
Για αυτήν προέχει μόνο το χρηματικό. Μας ωθεί να ζούμε στο κενό. Και μας λέει ότι ο άνθρωπος είναι ολομόναχος, επιβεβαιώνοντας τον Σαρτρ που έλεγε ότι «ο άνθρωπος εφεύρε τον άνθρωπο». Όχι. Δεν είναι έτσι στους Έλληνες.
Στην φιλοσοφία τους η Πόλη, ο Κόσμος, η Φύση, η ισορροπία Ουρανού-Γης, θεατού-αθεάτου, πρότεινε μία στάση ζωής, όπου η αναζήτηση της πληρότητας ήταν ταυτόχρονα πνευματικός και υλικός όρος για την Σοφία. Οι άθεοι υλιστές δεν το δέχονται αυτό. Θα ήθελαν να εξαφανίσουν τον κόσμο, την Ανθρωπολογία, την Θεολογία. Κι όμως χρειαζόμαστε το ιερό, χρειαζόμαστε την πληρότητα. Οι λάτρεις του «κενού» οι «θεολόγοι» της αθεΐας, κάνουν λάθος. Για αυτό και ο Νίτσε μίλησε για «θάνατο Θεού» όχι δηλαδή για ανυπαρξία του.
Η Φιλοσοφία των Ελλήνων εφεύρε την Δημοκρατία και την ίδια στιγμή την κριτική της. Ο Πλάτων είναι το παράδειγμα. Πρώτος μας προειδοποίησε για την κοινωνία του θεάματος, τον συλλογικό ναρκισσισμό, την δημαγωγία, το απολυταρχικό πάθος του εγώ. Στηρίχτηκε στην θανάτωση του Σωκράτη, που εισήγαγε την δημοκρατία του διαλόγου, που θέλησε να ενεργοποιήσει την «Αγορά», και για αυτό τον σκότωσαν.
Σήμερα, που ζούμε τον κυνισμό της μαρξίζουσας αποδόμησης, που όποιος πει ότι αγαπά την πατρίδα ή την θρησκεία, θεωρείται «φασίστας», «αντιδημοκράτης», «αντι-προοδευτικός», από την αριστερόστροφη λογική, η οποία επιτρέπει τα ελεύθερα ήθη αλλά όχι την ελεύθερη σκέψη, σήμερα λοιπόν, να ξαναδιαβάσουμε τους Έλληνες.
Για να χαρούμε την ζωή, να παθιαστούμε με την τέχνη, με την εσωτερική αναζήτηση, την αλληλεγγύη, την συγκίνηση μπροστά στην ομορφιά, την αναζήτηση της αλήθειας, την θεραπεία της πικροχολίας. Για να ξαναβρούμε την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, την ευγνωμοσύνη που είμαστε ζωντανοί, να τιμούμε τα ιερά, την χαρά της δημιουργίας, για να απολαύσουμε το μυστήριο της ενστικτώδους λογικής που ενυπάρχει στην Φύση.
Δημοσθένης Δαββέτας
Ελεύθερος Τύπος 3/04/2014
