Γράφει ο
Χρήστος Πασαλάρης
Χρήστος Πασαλάρης
Ο προϋπολογισμός «πέρασε», αργά το βράδυ-σαν όλα της νύχτας τα
καμώματα. Το διαλαλημένο «πρωτογενές πλεόνασμα» είναι γεγονός. Ο
πρωθυπουργός κορυβαντιά ένθεν κακείθεν ότι όλα πάνε πρίμα! Ξένοι Οίκοι
πισωγυρίζουν αναβαθμίζοντας τσίμα- τσίμα την οικονομία. Οι δανειστές
ξαποσταίνουν, συγχαίρουν, αλλά και ξεσπαθώνουν. Η Τρόικα κραδαίνει την
επόμενη δόση του ενός δισεκατομμυρίου, (όπως οι Γερμαναράδες της
Κατοχής κράδαιναν από τα μπαλκόνια της «Μεγάλης Βρετανίας» τις ωμές
μαρίδες στα πεινασμένα ελληνόπουλα). Και το «Γιουρογκρούπ» θα αποφανθεί
αν έχουμε εκπληρώσει τα περιβόητα «προαπαιτούμενα» για να δώσει
προβιβάσιμο βαθμό στο «ντουέτο» Σαμαρά-Βενιζέλου.. . Όλα αυτά τα… «ευχάριστα», που προηγούνται της ελληνικής προεδρίας στην ΕΕ, συμπίπτουν με τις μαύρες-κατάμαυρες μέρες της δόλιας πατρίδας που σέρνεται ολοένα και πιο χαμηλά: Με το ένα τρίτο του λαού της στα όρια της φτώχειας. Με τη μεσαία τάξη να φορά το σκούφο του αβράκωτου προλετάριου. Με τον οικογενειάρχη να… ενοχοποιείται φορολογικώς για το έρμο «κεραμίδι» του. Με τα λουκέτα στα μαγαζιά να εγγίζουν τις 100.000. Με αμέτρητα νοικοκυριά να ξεπαγιάζουν χωρίς ρεύμα. Με τους πολιτικούς ηγέτες να τρώγονται για το «ποιός φταίει». Αλλά και με κάποιους μαρξιστές κοπής 19ου αιώνος να εξορκίζουν κάθε σκέψη εθνικής ενότητας, φοβούμενοι ότι θα βραδυπορήσει η άνοδός τους στην εξουσία. Εφ ώ και υποδαυλίζουν κοινωνικές αναταραχές, όπως κάνουν αυτές τις μέρες, κουρντίζοντας τους εξ επαγγέλματος εργατοπατέρες σε άσκοπες, παρατεταμένες απεργίες, βίαιες καταλήψεις και… «τσάμπα μαγκιές»… Όλα δε αυτά προς μεγίστη ικανοποίηση της ξένης κατοχής που-βεβαίως- αφήνεται στο απυρόβλητο!..
Θα δανειστώ στοιχεία από πρόσφατο άρθρο του φίλου Γιάννη Μαρίνου για να καταλάβει ο αναγνώστης τι ζημιά έχουν προξενήσει στην πατρίδα αυτοί οι παντοιοτρόπως βολεμένοι εργατοπατέρες, ιδιαίτερα του δημοσίου τομέα: « Από το 1979 ως το 2010-γράφει ο Γιάννης Μαρίνος-έγιναν στην Ελλάδα 5.280 γενικές και κλαδικές απεργίες, σε ποσοστό 96 % του δημόσιου τομέα, με αποτέλεσμα να χαθούν 1.385 ημέρες εργασίας. Το κόστος αυτών των ημερών που χάθηκαν υπολογίστηκε σε 135 δισ ευρώ, ήτοι στο 39 % του συνολικού δημοσίου χρέους της χώρας ή στο 55 % των χρεών των ασφαλιστικών ταμείων»!... Είναι δε γνωστό ότι, ενώ μόνο μια μειονότητα εργαζομένων είναι γραμμένοι στα συνδικάτα γίνεται σε όλους τους εργαζόμενους υποχρεωτική παρακράτηση στις αποδοχές τους υπέρ των συνδικάτων. Είναι επίσης γνωστό ότι, βάσει εξ ίσου χαριστικού νόμου, είναι εξασφαλισμένη ή μη απόλυσή των εξ επαγγέλματος εργατοπατέρων.
Η τρίμηνη απεργία των διοικητικών υπαλλήλων του Πανεπιστημίου έδειξε ότι οι απεργοί, (που κανείς δεν έμαθε ποιοί και πόσοι ήσαν) πληρώνονταν κανονικά σαν να έκαναν διακοπές. Με τον πρύτανη Πελεγρίνο (προφανώς υποψήφιο εθνοπατέρα) να τους ευλογεί φορώντας την κόκκινη κελεμπία του θεατρίνου, περιφερόμενος από κανάλι σε κανάλι και καλυπτόμενος «πλέρια» από κάποιους «μπαγιάτηδες» της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης που περισφίγγουν τον αρχηγό τους και τον οδηγούν συνεχείς γκάφες. Κάποια ώρα θα καταλάβει πόσο πρέπει να φυλάγεται από «μαρξιστές» που παραμένουν καρφωμένοι στο σταλινικό παρελθόν. Όπως και ο αντίπαλός του θα καταλάβει πως πρέπει να φυλάγεται από τους πάλαι ποτέ θηριώδεις δεξιούς που παρασταίνουν άγαρμπα τους «προοδευτικούς».
Στα «παράθυρα» θα αναγνωρίσει ο σκεπτόμενος πολίτης αρκετούς και από τις δύο κατηγορίες, αρσενικούς και θηλυκούς… Κάνουν «παράσταση» με τα μάτια γουρλωμένα και τις καρωτίδες πρησμένες. Φλυαρούν ακατάσχετα, ωρύονται εναντίον όλων, χειρονομούν, σκεπάζουν τους συνομιλητές με κραυγές και, αφού ξεθυμάνουν ,μπαίνουν στην ουρά για το επόμενο κανάλι… Ολοι τους όμως- θέλουν δεν θέλουν- σερβίρουν το «πιάτο ημέρας», της επικαιρότητας, δημιουργούν εφήμερες εντυπώσεις , έτσι που η μεν συντριπτική πλειοψηφία των σκεπτόμενων πολιτών να μένει παθητική , η δε των μη σκεπτόμενων να χειραγωγείται κατά τις επιθυμίες του Συστήματος, δεόμενη στον Υψιστο «πότε θα κάνει ξαστεριά»!..
Τα άλλα όμως «πιάτα ημέρας», τα πιο οδυνηρά, είναι από τη μια μεριά το κλειστό πανεπιστήμιο, με το χαμένο εξάμηνο και με τους γονείς να πληρώνουν για τα γινάτια των καθηγητών και από την άλλη, η απάνθρωπη καταδίκη χιλιάδων ασθενών να μένουν εγκαταλειμμένοι, χωρίς φάρμακα, χωρίς περίθαλψη, για τα γινάτια των γιατρών. Που σημαίνει ότι στη δημοκρατία μας (ένας Θεός να την κάνει!) αδικούνται οι πολλοί, δηλαδή αυτοί που δεν μπορούν να κάνουν απεργίες, ενώ ασκούν ξέφρενη εξουσία οι λίγοι- πού είσαι, Σωκράτη να τα ψάλεις στο Σύστημα!.
Συμπέρασμα; Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα! Και όμως η λύση δεν είναι μακριά. Σε έξη μήνες ο λαός θα το βροντήξει μια και καλή. Τον Μάιο, με τη διπλή, ίσως και τριπλή, προσφυγή στην κάλπη θα κάνει, με το καλό, τη μεγάλη ανατροπή του. Εκτός και αν την αποφασίσει νωρίτερα, με το άγριο!..
Ch.Passalaris@hotmail.com
elzoni.gr
