(Photo Eurokinissi)
Twitter @EmOikonomidis
Η ιστορική εμπειρία επιμένει πεισματικά ότι το κεφάλαιο και η Αριστερά είναι δυο ασύμβατες μεταξύ τους έννοιες. Τουλάχιστον για τα καθεστώτα και τις περιόδους που η συσσώρευση του πρώτου αποτελούσε τη ρητορική λόγχη της δεύτερης, και διεκδικούσε με πάθος την “απαλλοτρίωση” του, με απώτερο στόχο την αναδιανομή του προς όφελος των πλέον αδύναμων κοινωνικών τάξεων.
Η Ελλάδα του Μνημονίου και της σύνθετης κρίσης, που πρωταρχικά ετεροκαθορίζεται ως κρίση πολιτικής ηγεσίας και ηθικών… ενδοιασμών, είναι μια χώρα στην οποία ξεχαρβαλώνονται, αν δεν ισοπεδώνονται εκκωφαντικά παραδοσιακές αρχές, σταθερές και αντιλήψεις. Με το ιστορικό ζευγάρι κεφαλαίου-Αριστεράς, να μην αποκλείει πλέον εκ των προτέρων τον χορό που… θέλει δυο, δηλαδή το τανγκό.
Ο σημερινός ΣΕΒ υπό την ηγεσία του Δημήτρη Δασκαλόπουλου ελάχιστη σχέση έχει με το μόρφωμα των επιχειρηματιών και βιομηχάνων που έχτιζαν “τζάκια” και αγωνιούσαν αενάως για τη διατήρησή τους. Για τον λόγο αυτό άλλωστε στο εσωτερικό του Συνδέσμου δεν έχει βρεθεί ακόμη η ψυχολογική ισορροπία που θα επιτρέψει την ψύχραιμη ανάγνωση της στρατηγικής που, στα όρια της υπερβολής περιγράφεται ως “διαρκές φλερτ” με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή, την Αριστερά στα πρόθυρα της εξουσίας, όπως παγίως συμβαίνει με την εκάστοτε Αξιωματική Αντιπολίτευση, στα… δημοκρατικά καθεστώτα.
Τα εσωτερικά του ΣΕΒ ωστόσο αφορούν… τους ίδιους. Η πραγματικά ενδιαφέρουσα παράμετρος της ιστορίας είναι οι επιδιώξεις του Δημήτρη Δασκαλόπουλου. Που δεν αποτελεί παραδοσιακό “τζάκι” ή δημιούργημα του συστήματος, αλλά επιδεικνύει διάθεση “επιθετικής διπλωματίας” από την πλευρά των επιχειρηματιών και των βιομηχάνων.
Όπως γράφει η Κάτια Μακρή στη σημερινή “Real News”, ο πρόεδρος του ΣΕΒ επιχειρεί να διαμορφώσει τις κατάλληλες υποθήκες για τις “άβολες” πολιτικές εξελίξεις που οι περισσότεροι εκτιμούν ότι έρχονται, στον απόηχο μνημονιακών μέτρων που δεν θα αντέξει μια κοινωνία η οποία έχει προ πολλού υπερβεί τα όριά της.
Έχοντας διαρρήξει τους δεσμούς του με το σημερινό Μέγαρο Μαξίμου, ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος κοιτάζει στα αριστερά της Κεντροδεξιάς. Γι’ αυτό και η ρητορική όπως και οι κινήσεις του στοχεύουν στο να… κατεβάσουν τον ΣΥΡΙΖΑ από το βουνό, και να τον καταστήσουν κύτταρο του συστήματος.
Σε μια εποχή όπου η επιχειρηματικότητα προσλαμβάνει άλλες διαστάσεις, όχι τόσο… συζητήσιμες όσο στο παρελθόν, η στρατηγική Δασκαλόπουλου, ειδικά αν εξελιχθεί σε στρατηγική του “όλου ΣΕΒ”, αποκτά εκ των πραγμάτων κομβική διάσταση για το μέλλον.
Που δεν αποτελεί απρόσωπη και απροσδιόριστη χρονική έννοια, αλλά στρατηγικό αφήγημα κατάλληλης προετοιμασίας από το παρόν. Για να μη πούμε… από χθες.
ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ / ysterografa.gr
Twitter @EmOikonomidis
Η ιστορική εμπειρία επιμένει πεισματικά ότι το κεφάλαιο και η Αριστερά είναι δυο ασύμβατες μεταξύ τους έννοιες. Τουλάχιστον για τα καθεστώτα και τις περιόδους που η συσσώρευση του πρώτου αποτελούσε τη ρητορική λόγχη της δεύτερης, και διεκδικούσε με πάθος την “απαλλοτρίωση” του, με απώτερο στόχο την αναδιανομή του προς όφελος των πλέον αδύναμων κοινωνικών τάξεων.
Η Ελλάδα του Μνημονίου και της σύνθετης κρίσης, που πρωταρχικά ετεροκαθορίζεται ως κρίση πολιτικής ηγεσίας και ηθικών… ενδοιασμών, είναι μια χώρα στην οποία ξεχαρβαλώνονται, αν δεν ισοπεδώνονται εκκωφαντικά παραδοσιακές αρχές, σταθερές και αντιλήψεις. Με το ιστορικό ζευγάρι κεφαλαίου-Αριστεράς, να μην αποκλείει πλέον εκ των προτέρων τον χορό που… θέλει δυο, δηλαδή το τανγκό.
Ο σημερινός ΣΕΒ υπό την ηγεσία του Δημήτρη Δασκαλόπουλου ελάχιστη σχέση έχει με το μόρφωμα των επιχειρηματιών και βιομηχάνων που έχτιζαν “τζάκια” και αγωνιούσαν αενάως για τη διατήρησή τους. Για τον λόγο αυτό άλλωστε στο εσωτερικό του Συνδέσμου δεν έχει βρεθεί ακόμη η ψυχολογική ισορροπία που θα επιτρέψει την ψύχραιμη ανάγνωση της στρατηγικής που, στα όρια της υπερβολής περιγράφεται ως “διαρκές φλερτ” με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή, την Αριστερά στα πρόθυρα της εξουσίας, όπως παγίως συμβαίνει με την εκάστοτε Αξιωματική Αντιπολίτευση, στα… δημοκρατικά καθεστώτα.
Τα εσωτερικά του ΣΕΒ ωστόσο αφορούν… τους ίδιους. Η πραγματικά ενδιαφέρουσα παράμετρος της ιστορίας είναι οι επιδιώξεις του Δημήτρη Δασκαλόπουλου. Που δεν αποτελεί παραδοσιακό “τζάκι” ή δημιούργημα του συστήματος, αλλά επιδεικνύει διάθεση “επιθετικής διπλωματίας” από την πλευρά των επιχειρηματιών και των βιομηχάνων.
Όπως γράφει η Κάτια Μακρή στη σημερινή “Real News”, ο πρόεδρος του ΣΕΒ επιχειρεί να διαμορφώσει τις κατάλληλες υποθήκες για τις “άβολες” πολιτικές εξελίξεις που οι περισσότεροι εκτιμούν ότι έρχονται, στον απόηχο μνημονιακών μέτρων που δεν θα αντέξει μια κοινωνία η οποία έχει προ πολλού υπερβεί τα όριά της.
Έχοντας διαρρήξει τους δεσμούς του με το σημερινό Μέγαρο Μαξίμου, ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος κοιτάζει στα αριστερά της Κεντροδεξιάς. Γι’ αυτό και η ρητορική όπως και οι κινήσεις του στοχεύουν στο να… κατεβάσουν τον ΣΥΡΙΖΑ από το βουνό, και να τον καταστήσουν κύτταρο του συστήματος.
Σε μια εποχή όπου η επιχειρηματικότητα προσλαμβάνει άλλες διαστάσεις, όχι τόσο… συζητήσιμες όσο στο παρελθόν, η στρατηγική Δασκαλόπουλου, ειδικά αν εξελιχθεί σε στρατηγική του “όλου ΣΕΒ”, αποκτά εκ των πραγμάτων κομβική διάσταση για το μέλλον.
Που δεν αποτελεί απρόσωπη και απροσδιόριστη χρονική έννοια, αλλά στρατηγικό αφήγημα κατάλληλης προετοιμασίας από το παρόν. Για να μη πούμε… από χθες.
ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ / ysterografa.gr
