Γράφει η Μαριέττα Μπακαλοπούλου
Όλοι την καταλαβαίνουμε την ανάγκη για αξιοκρατία, την ανάγκη για εξυγίανση θεσμών ώστε να γίνουν τα πράγματα όπως θα έπρεπε να είναι εδώ και πολλά χρόνια. Από τη μια μεριά, μια μερίδα κόσμου δίνει λίγη σημασία στο κλείσιμο της ΕΡΤ, μια άλλη μερίδα κόσμου συμπάσχει με τους εργαζομένους, ίσως επειδή έχει περάσει ειδικά την τελευταία τριετία, από αυτή τη διαδικασία.
Είναι πραγματικά αδιάφορο ωστόσο το κατά πόσο συμφωνεί κανείς ή διαφωνεί με το κλείσιμο της ΕΡΤ. Το ζήτημα που θα έπρεπε να απασχολήσει πολύ περισσότερο είναι οι νόμιμες διαδικασίες που ακολουθούνται για να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο.
Τα κύρια επιχειρήματα του Πρωθυπουργού για να το πράξει ήταν ότι δεν είχε γίνει καμία διαδικασία από τον Υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης κον Μανιτάκη, για να προχωρήσει η διαδικασία μετακίνησης ή απόλυσης δημοσίων υπαλλήλων όπως είχε συμφωνηθεί και πάνω σε αυτό το πλαίσιο ανέλαβε την ευθύνη να κλείσει έναν δημόσιο φορέα που λειτούργησε κατά καιρούς ως άσυλο πολιτικών «χατηριών» και παχυλών μισθών.
Τι οδήγησε όμως τον Πρωθυπουργό να αναλάβει αυτό το πολιτικό κόστος, δεδομένου ότι το άμεσο κλείσιμο της ΕΡΤ μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο είτε με Προεδρικό Διάταγμα, είτε με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου. Στην πρώτη περίπτωση, θα έπρεπε να αναλάβει όλη την ευθύνη ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, (κάτι που δεν συνηθίζει ο κος Κάρολος Παπούλιας), ενώ στη δεύτερη περίπτωση, όπερ και εγένετο, για να γίνει σύννομα, θα έπρεπε να περάσει από την Ολομέλεια της Βουλής. Επειδή, όμως η Βουλή υπολειτουργεί κατά τη θερινή περίοδο, θα πρέπει είτε να συγκληθεί έκτακτη Ολομέλεια από τον Πρόεδρο, είτε να περιμένουν μέχρι την πρώτη Δευτέρα του Οκτωβρίου, όπου ούτως ή άλλως θα συγκληθεί η πρώτη Ολομέλεια.
Αναλύοντας τα παραπάνω, ο Πρωθυπουργός μάλλον ήθελε να απεγκλωβιστεί από την τρικομματική, να έρθει σε ανοιχτή ρήξη μαζί τους και γιατί όχι, να αποκαλύψει τα «αριστερά» ιδεώδη τους. Και μάλλον το κατάφερε. Και ίσως πολύ περισσότερα από αυτό. Πώς όμως; Δεδομένου ότι η ΔΗΜ.ΑΡ. και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα μπορούσαν να δηλώσουν απλά ότι αποχωρούν από την τρικομματική, οπότε και θα έχανε την πλειοψηφία της μέσα στη Βουλή η Νέα Δημοκρατία, άρα και θα προκηρύσσονταν εκλογές. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. από την άλλη θα μπορούσε να καταθέσει Πρόταση Μομφής προς την Κυβέρνηση μαζί τους ΑΝ.ΕΛ. και ΚΚΕ και να προκηρύσσονταν πάλι εκλογές.
Τίποτε από όλα αυτά δεν έγινε φυσικά. Και για να αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, όντως το ΠΑ.ΣΟ.Κ. είχε αιτηθεί επί Μόσιαλου όχι κλείσιμο της ΕΡΤ, αλλά απολύσεις, κάτι το οποίο είχε απορρίψει πρώτη από όλους η Νέα Δημοκρατία με τα συναφή "εξ αριστερών" επιχειρήματα.
Στους Έλληνες πολίτες βέβαια μάλλον αδιάφορα είναι όλα αυτά τα πολιτικά παιχνίδια που λαμβάνουν χώρα στην πλάτη τους. Αυτό που θα έπρεπε να μας απασχολεί πολύ περισσότερο είναι οι δημοκρατικές διαδικασίες με τις οποίες γίνονται όλα αυτά. Είναι τελικά οι θεσμοί πάνω από τους ανθρώπους, όπως ισχύει σε κάθε υγιή δημοκρατία; Ή επανερχόμαστε στα εξαιρετικά επιτυχημένα Ordonnances des Rois των Λουδοβίκων και των γύρω Ευρωπαϊκών περιοχών, όπως αυτά επικράτησαν μέχρι και το τέλος της Βασιλείας; Το ερώτημα είναι ως πού μπορεί να φτάσει όλη αυτή η κατάσταση αν ο εκάστοτε Πρωθυπουργός ακολουθεί αυτή την τακτική; Γιατί ακόμη και στην περίπτωση της ΕΡΤ τα πράγματα θα μπορούσαν να έχουν εξελιχθεί πιο ομαλά από την Κυβέρνηση, δηλαδή να υπάρχει προτού καταργηθεί η ΕΡΤ, ένα έτοιμο νέο νομοθετημένο πρόγραμμα, το οποίο θα αντικαθιστούσε άμεσα το παλαιό καθεστώς και που συμφωνούμε όλοι στο να εξισορροπούνταν οι μισθοί ή ακόμη και να απολύονταν αυτοί που κατέχουν θέσεις δυσανάλογες με το μισθό και τα προσόντα τους.
Για άλλη μια φορά η ασυδοσία κερδίζει, η δημοκρατία χάνει, η αξιωματική αντιπολίτευση γνέφει με τον τρόπο της συγκαταβατικά, η Τρόικα αναφωνεί ότι δεν απαίτησε ουδέποτε το κλείσιμο του συγκεκριμένου οργανισμού, αλλά την απόλυση δημοσίων υπαλλήλων γενικώς και το παιχνίδι συνεχίζεται στις πλάτες αυτών που παλεύουν να τα βγάλουν πέρα με τα ψίχουλα που απομένουν από το πάρτυ στο οποίο δεν ήταν πότε προσκεκλημένοι.
