Ομιλία του Προέδρου της Βουλής κ. Ευάγγελου Μεϊμαράκη στο πολιτικό μνημόσυνο στη μνήμη του Αθανασίου Κανελλόπουλου

Η Βουλή των Ελλήνων τίμησε σήμερα τον πρώην Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης και Βουλευτή Αθανάσιο Κανελλόπουλο, με αφορμή τα 20 χρόνια από το θάνατό του. Ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Ευάγγελος Μεϊμαράκης μιλώντας για τον Αθανάσιο Κανελλόπουλο, κατά το πολιτικό μνημόσυνο που διεξήχθη στη Βουλή, είπε:

««Αναλίσκεσθε εν τω υπηρετείν». Δηλαδή ανάλωση όλων των στοιχείων ενός ανθρώπου υπέρ του κοινωνικού συνόλου. Αυτό, Κυρίες και Κύριοι, αγαπητοί συνάδελφοι, πίστευε ο Αθανάσιος Κανελλόπουλος και αυτό έκανε πράξη σε όλη του τη ζωή κατά τη διάρκεια της οποίας προσέφερε πολλά σε αυτό τον τόπο.

Σήμερα η Βουλή των Ελλήνων τιμά αυτό τον μεγάλο πολιτικό άνδρα, τιμά την προσφορά του που ήταν πολύ-επίπεδη και βασίστηκε κυρίως στο μοναδικό του ήθος τελώντας ένα πολιτικό μνημόσυνο με αφορμή τη συμπλήρωση 20 ετών από το θάνατό του.

Ότι και να πει κάποιος για τον Αθανάσιο, τον Νάσο Κανελλόπουλο, είναι λίγο. Σε αυτό πιστεύω ότι θα συμφωνήσουμε όλοι. Όλα τα κόμματα του Δημοκρατικού τόξου πιστεύω ότι τιμούν αυτόν τον άνθρωπο.

Άλλωστε και ο ίδιος υπήρξε άνθρωπος της συναίνεσης και της συνεννόησης. Επεδίωκε τη σύνθεση και όχι τη διαίρεση και με τα απαράμιλλο χιούμορ του, που έχει μείνει στην ιστορία της Βουλής και όχι μόνο, κατόρθωνε να αμβλύνει τα πάθη και να δημιουργεί τις απαραίτητες συνθήκες για έναν διάλογο ουσίας.

Ο Αθανάσιος Κανελλόπουλος δεν ήταν πολιτικός …καριέρας. Προσεκλήθη από τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Καραμανλή να προσφέρει τις πολύτιμες υπηρεσίες του στην πατρίδα και μάλιστα σε δύσκολες εποχές.

Στη ζωή του κατέκτησε αριστείες και ακαδημαϊκά αξιώματα, η παιδεία του ήταν πολυδιάστατη και αναδείχθηκε ως ένας εκ των μεγαλύτερων συγγραφέων χωρίς αυτό να αποτελεί υπερβολή.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως η νομική του συγκρότηση αλλά και η οικονομική ήταν τέτοια που τον οδήγησε στη θέση του οικονομικού εμπειρογνώμονα του ΟΗΕ. Μάλιστα τοποθετήθηκε επικεφαλής των εμπειρογνωμόνων του Οργανισμού στη Λιβύη.

Και δεν ήταν μόνο αυτό. Ο Αθανάσιος Κανελλόπουλος ήταν πρωτεργάτης και στο χώρο της Δημοσιογραφίας. Ήταν ο πρώτος διευθυντής του Οικονομικού Ταχυδρόμου, ενός περιοδικού που επίσης έχει γράψει ιστορία στο χώρο του Τύπου και ειδικά του Οικονομικού.

Διετέλεσε αρχισυντάκτης  στα Νέα

Η δημοσιογραφία και η αρθρογραφία ήταν μια από τις αγαπημένες του ενασχολήσεις. Άλλωστε ο ίδιος δεν μπορούσε να μη γράφει. Το συγγραφικό του έργο υπήρξε αρκετά μεγάλο. Και σε διαφορετικές γλώσσες.

Όμως είναι βέβαιο πως οι δια του Τύπου παρεμβάσεις αποτελούσαν γι’ αυτόν μια διέξοδο. Με το αστείρευτο χιούμορ του αλλά και με το εύρος των γνώσεων του, αποτελούσε πηγή πληροφόρησης και μάθησης.

Οι επιφυλλίδες του και τα πολιτικά του σημειώματα, τα άρθρα του και τα σχόλιά του έσπαγαν κόκκαλα ακόμη και στα δύσκολα χρόνια της επταετίας που όλα τα σκίαζε η φοβέρα.

Ήταν δάσκαλος. Για όλους. Για εμάς του πολιτικούς και για εμένα προσωπικά αν μου επιτρέπεται να κάνω μια προσωπική αναφορά. Για τους δημοσιογράφους και φυσικά για τους φοιτητές που είχαν την τύχη να τον έχουν καθηγητή έχοντας συγγράψει και  πληθώρα επιστημονικών εργασιών.

Αγαπητοί συνάδελφοι.

Ειλικρινά πιστεύω ότι το να αποδίδουμε τιμές σε πρόσωπα όπως ο Αθανάσιος Κανελλόπουλος είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε ως εκπρόσωποι του λαού.

Ο ίδιος εργάστηκε σκληρά για αυτόν τον λαό. Και για τους συντοπίτες του του Ν. Ηλείας που κατ’ επανάληψη τον τίμησαν εκλέγοντας τον ως εκπρόσωπό τους αλλά και για το σύνολο των πολιτών αυτής της χώρας.

Είχε όραμα και προσπάθησε να το κάνει πράξη. Δεν του άρεσαν τα πολλά λόγια. Του άρεσαν τα μεστά λόγια και οι πράξεις. Κυρίως όμως ήταν άνθρωπος με χιούμορ. Έχει μείνει γνωστός γι’ αυτό.

Σε κάθε συζήτηση στη Βουλή, σε άρθρα του, με κάθε ευκαιρία έσπαγε θα έλεγε κανείς τον πάγο, ηρεμούσε τα πνεύματα και με τις ατάκες του επέτρεπε τη συνέχιση του διαλόγου αποτρέποντας τις εντάσεις.

Ήταν άλλωστε πολιτικός της συναίνεσης. Επιθυμούσε τη συνεργασία και πίστευε ότι όλοι μαζί μπορούμε να μεγαλουργήσουμε. Τα όσα πρέσβευε είναι και σήμερα αυτά που επιδιώκουμε.

Η πολιτική του ευπρέπεια και η κοινωνική του ευαισθησία δεν του επέτρεπαν τις εντάσεις. Αντιθέτως με τον ισχυρό και μεστό του λόγο, επεδίωκε όχι να μετατοπίσει τους πολιτικούς του αντιπάλους από την ιδεολογία τους αλλά να τους φέρει πιο κοντά.

Να ανοίξει το διάλογο και όχι να δημιουργήσει ακραίες καταστάσεις. Και κυρίως. Δεν λαΐκιζε. Δεν μπορούσε άλλωστε. Δεν του το επέτρεπε το ήθος του.

Όμως κυρίες και κύριοι, αγαπητοί συνάδελφοι.

Δεν πρέπει να θεωρήσουμε ότι ο Αθανάσιος Κανελλόπουλος ήταν ένας άνθρωπος των γραμμάτων που απλά κατέγραφε είτε στα συγγράμματά του είτε στις επιφυλλίδες του είτε ακόμη και στις πολιτικές του ομιλίες μια πραγματικότητα.

Δεν ήταν ένας απλός παρατηρητής. Ήταν άνθρωπος των πράξεων. Ήταν ένας οραματιστής. Έβλεπε μπροστά. Αγωνιζόταν για το παρόν και για ένα καλύτερο μέλλον.

Επιτρέψτε μου στο σημείο αυτό να αναφερθώ σε ένα άρθρο του που δημοσιεύθηκε στον Οικονομικό Ταχυδρόμο το 1986 με αφορμή τη συμπλήρωση 60 χρόνων κυκλοφορίας.

«Η σύγχρονη παγκόσμια οικονομική κρίση, που απειλεί με βαθύτατες αλλοιώσεις και την δημοκρατία και την κοινωνική ενότητα, δεν μπορεί να ξεπερασθεί, αν οι οικονομίες των ευρωπαϊκών κρατών δεν κινηθούν σ’ έναν ευρύτερο χώρο, που να επιτρέπει την επίτευξη καινοτομιών, την εφαρμογή των επιτευγμάτων της τεχνολογικής προόδου με το χαμηλότερο δυνατό κόστος και τη διενέργεια του απαιτούμενου για τον σκοπό αυτό μεγάλου όγκου δαπανών, που πρέπει να είναι αποτέλεσμα συλλογικής εισφοράς και να διενεργηθούν χωρίς εθνικές προκαταλήψεις, στον χώρο που θα έχουν την μεγαλύτερη αποδοτικότητα προς όφελος του συνόλου των κρατών. Η ύφεση και η ανεργία, εξάλλου, προϋποθέτουν στενή συνεργασία και αποδοχή κοινού προγράμματος στόχων και θυσιών για να αντιμετωπισθούν. Η αποδοτικότητα τέλος των κεφαλαίων προϋποθέτει ευρεία ανάπτυξη της ζήτησης, που μόνον με την σχεδιασμένη και αποφασιστική συνένωση των υπό ανάπτυξη χωρών είναι δυνατή».

Αυτό το απόσπασμα από το άρθρο του θα μπορούσε άνετα να έχει γραφτεί σήμερα. Και να αποτελούσε τη βάση για μια ευρύτερη συζήτηση. Ακόμη και για την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, την πορεία της και τους κανόνες λειτουργίας της.

Και αποδεικνύει ότι τόσο ο ίδιος όσο και οι περισσότεροι εκ των πολιτικών της γενιάς του ήταν αυτό που χρειάζεται και σήμερα η πολιτική ζωή όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ίσως και της Παγκόσμιας σκηνής.

Ήταν οραματιστές. Και ακολουθούσαν σε όλες τις πτυχές της πολυσχιδούς ζωής τους το ρητό:

«Αναλίσκεσθε εν τω υπηρετείν»».