Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Μπορεί το «ουκρανικό πρόβλημα» σε διεθνές επίπεδο να
εντοπίζεται στο ενδεχόμενο απόσχισης της Κριμαίας και προσάρτησής της
στη Ρωσία, με κίνδυνο να δημιουργηθεί προηγούμενο αλλαγής συνόρων,
ωστόσο επιτακτική είναι η ανάγκη το ενδιαφέρον όλων να εστιαστεί στο
φαινόμενο της ναζιστικής ακροδεξιάς, όπως αυτό εξελίχθηκε τα τελευταία
χρόνια στη χώρα.Οι εικόνες και οι πληροφορίες που φθάνουν από την πρώτη στιγμή της κρίσης είναι αποκρουστικές και άκρως αποτροπιαστικές.
Οι «σκληροπυρηνικοί» του Δεξιού Τομέα έχουν εξελιχθεί σε ομάδες κρούσης που φορώντας κουκούλες και ντυμένοι με στολές παραλλαγής τρομοκρατούν, ξυλοκοπούν δημοσιογράφους και προσπαθούν να επιβάλουν τις ναζιστικές απόψεις τους υποτάσσοντας εντελώς τη νέα κυβέρνηση, παρά το γεγονός ότι τους έχει συμπεριλάβει στις τάξεις της.
Από την πρώτη στιγμή των διαδηλώσεων κατά της (διεφθαρμένης) κυβέρνησης Γιανουκόβιτς, αυτοί ήσαν που καθόριζαν την ατζέντα στους δρόμους των μεγάλων ουκρανικών πόλεων.
Η αντιπολίτευση έκανε το λάθος να πιστέψει ότι μπορούσε να τους χρησιμοποιήσει για να ανατρέψει τον Γιανουκόβιτς και πως μετά θα τους έστελνε πίσω στα λαγούμια τους.
Αποδείχθηκε πως έκανε λάθος.
Τόσο το κόμμα «Σβόμποντα» (Ελευθερία), όσο και ο «Δεξιός Τομέας», ανδρώθηκαν και ενισχύθηκαν μέσα από τις διαδηλώσεις.
Και πλέον, είναι εξαιρετικά δύσκολο να «συμμαζευτούν».
Ένα μεγάλο μέρος των Ουκρανών τους θεωρεί «ήρωες», «γενναίους εθνικιστές», που αγωνίζονται για μια χώρα χωρίς δυνάστες.
Η νέα κυβέρνηση υποχρεώθηκε να τους χρησιμοποιήσει.
Το Κόμμα Σβόμποντα του Όλεγκ Τιαγκνιμπόκ, έχει αναλάβει πέντε σημαντικές θέσεις στη νέα κυβέρνηση – και αυτή του αντιπροέδρου της κυβέρνησης.
Ο ηγέτης του Πράβι Σέκτορ (Δεξιός Τομέας) Ντμίτρο Γιάρος κατέχει το αξίωμα του αναπληρωτή Γραμματέα Εθνικής Ασφάλειας και τις προάλλες ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του στις προεδρικές εκλογές, επιτιθέμενος στην κυβέρνηση για τις επιλογές της όσον αφορά στους διορισμούς διαφόρων αξιωματούχων.
Την ίδια ώρα, προσπαθούν να κρύψουν τις ναζιστικές τους καταβολές και απευθύνουν έκκληση στα μέλη τους να παρεμβαίνουν στη Wikipedia, προκειμένου να παρεμβαίνουν και να αλλάζουν τα κείμενα που τους αναφέρουν ως οργάνωση με φασιστικές, νεοναζιστικές απόψεις.
Μέσα σε μια πέρα, η συγκεκριμένη σελίδα της Wikipedia τροποποιήθηκε 174 φορές και ο Δεξιός Τομέας κατέληξε να αναφέρεται ως «οργάνωση για την προστασία των διαδηλωτών» και «πατριωτική οργάνωση της νεολαίας».
Χρειάστηκε να «κλειδώσουν» τη σελίδα οι διαχειριστές της, ώστε να καταστεί δυνατόν να αναγράφεται πως ο Δεξιός Τομέας «αναφέρεται από μεγάλες δυτικές εφημερίδες πως έχει ακροδεξιές και νεοφασιστικές απόψεις».
Ο ηγέτης του Σβόμποντα παριστάνει την αθώα περιστερά, λέγοντας πως όλα αυτά είναι μυθεύματα και προϊόν προπαγάνδας, αποκηρύσσοντας τα περί νεοναζιστικών απόψεων και συμβόλων.
Η αλήθεια είναι πως το κόμμα αυτό είναι διάδοχος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος της Ουκρανίας (SNPU), που ιδρύθηκε το 1991 και ως σύμβολό του είχε Wolfsangel, ένα ρουνιτικό σύμβολο που χρησιμοποιούσαν οι Ναζί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Σύμφωνα με τον ιστότοπο του Σβόμποντα, η ιδεολογία του προέρχεται από τον Γιάροσλαβ Στέτσκο, πρώην ηγέτη της Οργάνωσης των Ουκρανών Εθνικιστών (OUΝ).
Πρόκειται για την οργάνωση που αγωνίστηκε για την ανεξαρτησία από την Πολωνία, αλλά, υπό την ηγεσία του Στεπάν Μπαντέρα, συνεργάστηκε με τους Ναζί εισβολείς, χαιρετίζοντας την επίθεση του Χίτλερ κατά της Ουκρανίας ως προμήνυμα απελευθέρωσης από την ΕΣΣΔ.
Η οργάνωση σχημάτισε κυβέρνηση το 1941 με πρωθυπουργό τον Στέτσκο, εναντίον της οποίας στράφηκαν οι Ναζί, που φυλάκισαν τους Μπαντέρα όσο και Στέτσκο – για να αφεθούν ελεύθεροι το 1944 και να σταθούν και πάλι στο πλευρό των Ναζί, βοηθώντας τους να αντιμετωπίσουν την προέλαση του Κόκκινου Στρατού, λαμβάνοντας μέρος και σε μαζικές δολοφονίες Εβραίων.
Το Σβόμποντα ιδρύθηκε το 2004, ως διάδοχο σχήμα διαφόρων ουκρανικών ναζιστικών οργανώσεων.
Ο ίδιος ο σημερινός ηγέτης του, ο Τιαγκνιμπόκ, είχε σε μια από τις πρώτες του ομιλίες εξυμνήσει την πολιτοφυλακή της εποχής του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου «που πολέμησε κατά των Ρώσων, των Γερμανών, των Εβραίων και άλλων αποβλήτων».
Σήμερα, υποστηρίζει πως απλώς αγαπά την πατρίδα του την Ουκρανία και πως το κόμμα του αγωνίζεται για μια Ουκρανία με κοινωνική δικαιοσύνη, ανεξάρτητη οικονομικά και χωρίς ξένους… τοκογλύφους δανειστές!
Στις εκλογές του 2012, το Σβόμποντα κέρδισε το 10,5% των ψήφων, εξασφαλίζοντας 37 έδρες στο κοινοβούλιο.
Οπότε και άρχισε τις επαφές με ξένους (κυρίως Αμερικανούς) αξιωματούχους που… διέκριναν τη διάθεση του Τιαγκνιμπόκ να απομακρυνθεί από τον εξτρεμισμό και να γίνει ένα πιο συμβατικό πολιτικό κόμμα.
Παρ’ όλα αυτά, μέλη του κόμματος απαγορεύεται να γίνουν άθεοι, πρώην κομμουνιστές και αλλοδαποί, ενώ διατηρεί στενές σχέσεις με διάφορες ακροδεξιές εθνικιστικές ομάδες και κόμματα της Ευρώπης, όπως αυτό της Μαρίν Λεπέν.
Μας θυμίζουν τίποτε όλα αυτά;
Μήπως μας θυμίζουν όσα υποστηρίζει η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα περί εθνικισμού, ανεξαρτησίας από ξένους δανειστές και αρχαιοελληνικών συμβόλων όπως ο Μαίανδρος;
Μήπως μας θυμίζουν ότι κι’ αυτοί γεννήθηκαν και ανδρώθηκαν μέσα από τα «κινήματα της Πλατείας»;
Μήπως μας θυμίζουν πως και αυτοί αποκηρύσσουν τον ναζισμό και δηλώνουν αθώοι συλλέκτες αντικειμένων από εκείνη την περίοδο;
Μήπως μας θυμίζουν πως και αυτοί (όπως και οι Ουκρανοί ομοϊδεάτες τους που κοκορεύονται ότι πολέμησαν τους Ναζί, ενώ συνεργάστηκαν μαζί τους) καταφέρονται κατά των Γερμανών και… πρωτοστατούν στις ιαχές για καταβολή των γερμανικών αποζημιώσεων;
Μήπως μας θυμίζουν ότι κι’ αυτοί έλαβαν σημαντικό ποσοστό στις εκλογές και απέκτησαν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση;
Μήπως μας θυμίζουν πως και αυτοί εκθειάζουν εποχές όπου κυριάρχησαν ανελεύθερα καθεστώτα, όπως η χούντα, κάνοντας συνεχείς αναφορές στο «στρατιωτικό καθεστώς» και υπενθυμίζοντας πως οι πραξικοπηματίες είχαν «καθαρά χέρια» και πέθαναν φτωχοί στη φυλακή;
Τους ακούμε να τα λένε αυτά στην επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας, υποστηρίζοντας πως γι’ αυτούς η Δημοκρατία δεν αποκαταστάθηκε το 1974, αλλά το… 1967!
Τους ακούσαμε να απευθύνονται σε Έλληνες αξιωματικούς, σε καθιερωμένη ενημέρωση των Ενόπλων Δυνάμεων στην αίθουσα της Γερουσίας του ελληνικού κοινοβουλίου, τον περασμένο Ιανουάριο, καλώντας τους να μην «έχουν συμπλέγματα για το Κίνημα της 21ης Απριλίου 1967», διότι «δεν πρέπει να απολογούνται»!
Τους ακούσαμε τις προάλλες, κατά την παρουσίαση του υποψήφιου περιφερειάρχη τους στη Θεσσαλία, να λένε πως «δεν είναι τυχαίο που μια άλλη χρονική περίοδο η Ελλάς ξεκίνησε να παράγει πετρέλαιο... Αυτό ήταν το 1973 επί στρατιωτικού καθεστώτος Γεωργίου Παπαδόπουλου» και πως η Χρυσή Αυγή θα χαρίσει τα δάνεια στους αγρότες «όπως έκανε και κάποιος άλλος μεγάλος άνδρας»!
Δηλαδή, τι άλλο περιμένουμε να συμβεί;
Να γίνουμε Ουκρανία;
Και προκαλεί μεγάλη (και αλγεινή) εντύπωση το γεγονός ότι κάποιοι έχουν ακόμη ενδοιασμούς και δηλώνουν πως δεν πρέπει να αρθεί η ασυλία τους – κάτι που στο κάτω-κάτω ζήτησε η Δικαιοσύνη και ενώ είναι γνωστό πως η Βουλή δεν δικάζει και δεν μπαίνει ποτέ στην ουσία της υπόθεσης (οι βουλευτές δεν είναι δικαστές), απλώς αίρει την ασυλία για να κρίνει η Δικαιοσύνη.
Τι νόημα έχουν επιχειρήματα του τύπου «τα κόμματα κρίνονται από τον λαό με την ψήφο του» ή ότι «δεν διώκονται ιδεολογίες» - λες και στην Ουκρανία με την ψήφο του λαού δεν μπήκαν στη Βουλή;
Για ποιον λόγο κάποιοι διέθεσαν χρόνο για να μελετήσουν τη δικογραφία ως μη όφειλαν;
Με ποια λογική κάποιοι θεωρούν ότι δεν πρέπει να επιτρέψουν στη Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της, να κρίνει και να αποφασίσει;
Και από πού και ως πού κάποιοι συντάσσονται με το συγκεκριμένο κόμμα κατά του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, υποστηρίζοντας ότι «στόχος είναι να ανοίξει η κερκόπορτα σε ό,τι ιδεολογικά δεν αρέσει στην κυβέρνηση σας»;
Και τι άλλο εξυπηρετεί αυτή η συμπεριφορά εκτός από μια ουκρανοποίηση της χώρας μας;
elzoni.gr
